ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 81

บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

ประตูถูกผลักออกเบาๆ หูกงชิงวี่ขยับ เอียงตามอง กะพริบตาเบาๆ อันหลิงหยุนก็กะพริบตาเช่นกัน

พวกเขากลั้นหายใจ วิเคราะห์จำนวนคนที่เข้ามา

ปิดประตู ผู้คนทำการค้นหาภายในห้อง มีคนหนึ่งพูดขึ้น: “ทำไมไม่มีคน?”

“อืม บนพื้นไม่มีคราบน้ำ ดูเหมือนไม่อยู่” อีกคนพูดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ ได้รับข่าวสารมา ว่าอยู่ที่นี่”

เข้ามาจำนวนหกคน กงชิงวี่วิเคราะห์ออกมาแล้ว

กงชิงวี่ค่อยๆ ถอดเสื้อห่ออันหลิงหยุนไว้เพียงผู้เดียว ใช้เสื้อโอบกอดร่างอันหลิงหยุน ต่อด้วยดึงเสื้อบนฉากกั้นห้องคลุมให้กับอันหลิงหยุน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว อันหลิงหยุนตกใจ

คนเหล่านั้นพบคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นทันที กระโจนเข้าที่ด้านหลังฉากกั้นห้องพร้อมกัน กงชิงวี่ถีบยันคนคนหนึ่ง พูดด้วยความโกรธ: “ทหาร!”

ทั้งหกเห็นกงชิงวี่แล้วไม่กล้าต่อสู้ ลุกขึ้นกำลังจะไป

กงชิงวี่กระทืบที่เท้า เก้าอี้ลอยออกไป กระแทกเข้าที่ร่างของอีกฝ่าย แท่งไม้เจาะทะลุด้านหลังของคู่ต่อสู้ เสียชีวิตในทันที เหลือสี่คนวิ่งพุงออกไปที่ลานเพื่อหนีไป ถางเหอได้เตรียมกับดักไว้แล้ว รอแค่คนออกมาลูกธนูระดมยิ่งใส่

ทั้งสี่คนตายคาที่ เหลือเพียงคนเดียวที่ถูกถีบยันในห้อง

กงชิงวี่เดินไปตรงหน้าคนคนนั้น กำลังจะลงมือ มุมปากของคนนั้นกระอักเลือดสีดำข้นออกมา คนนั้นได้ฆ่าตัวตายไป

อันหลิงหยุนเห็นคนตายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่เตียง เปิดผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป ห่อตัวเองไว้แน่น

กงชิงวี่หันและมองไป วิ่งเร็วด้วยคู่เท้าเล็กๆ ของนาง ขึ้นเตียงโดยไม่ยื่นยื้ออืดอาด มองดูนางอีกที นางก็อยู่ในผ้าห่มแล้ว แม้กระทั่งหัวก็ยังปิดเอาไว้

มุมปากกงชิงวี่ยกขึ้น วิ่งเร็วเสียจริง！

ถางเหอมารีบมาถึงหน้าประตู ถามขึ้น: “ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เข้ามาเถิด!”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียง เดินไปทางด้านนั้นและนั่งลง ความสง่างามยังคงไม่ถูกลดทอน

ถางเหอเข้ามาเจอคนสองคนตายอยู่ที่พื้น โบกไม้โบกมือ: “ยกออกไป”

ปิดประตูแล้วถางเหอให้คนเฝ้าที่หน้าห้องกงชิงวี่ เพื่อไม่ให้ผู้ใดมาอีก

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนออกไปแล้วจึงมุดออกมาจากผ้าห่ม แต่ตอนนี้อารมณ์นางไม่ดีเลยแม่แต่นิด

ตอนที่คนเหล่านั้นบุกรุกเข้ามา ร่างของนางถูกกงชิงวี่ดึงออกมาจากในน้ำเห็นมันทั้งหมดแล้ว แม้ร่างกายจะถูกมองเห็นทั้งหมดตั้งนานแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังคงมีความอึดอัดอยู่

เขาไม่ได้มองนางเพียงครั้งเดียว นางไม่มองเขาไม่แม้แต่ครั้งเดียว

อึดอัดจริงๆ

กงชิงวี่ถาม: “เอาเสื้อผ้าหรือไม่?”

“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ท่านไปทางนั้นหยิบกล่องของข้ามาให้หน่อยเพคะ”

กงชิงวี่ไปหยิบกล่องหนึ่งมาให้อันหลิงหยุนตามที่อันหลิงหยุนบอก อันหลิงหยุนเปิดออกหยิบเสื้อผ้าหลายตัวออกมาจากข้างใน พูดกล่าว: “ท่านหันไปก่อนเพคะ”

กงชิงวี่หันไป นั่งอยู่ที่เตียงหันหลังให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จลงจากเตียง

กงชิงวี่มองไป: “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น”

“นั่นไม่เหมือนกันเพคะ”

อันหลิงหยุนผิดหวังมาก นี่มันเอาเปรียบแล้วยังเซ้าซี้อีก

อันหลิงหยุนลงจากเตียงก็จะออกไป กงชิงวี่เห็นนางก้าวขาอย่างว่องไวจึงไม่ได้รั้งไว้ ทั้งสองออกไปพร้อมกัน มาถึงข้างนอกเห็นอาหยู่กำลังยืนอยู่ พบทั้งสองอาหยู่ก็รีบถวายบังคม: “ท่านอ๋อง พระชายา!”

ขึ้นบนเตียง กงชิงวี่ตอนแรกคิดว่าจะอ่านหนังสือ แต่เพราะอันหลิงหยุนที่นอนอยู่ข้างกายไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สมาธิอ่านหนังสือ

ไม่อ่านเลยแล้วกัน วางหนังสืออย่างง่ายดาย กงชิงวี่จัดเสื้อเบาๆ และนอนลง

แต่ระหว่างพวกเขาห่างกันพอสมควร

หลังจากนั้นกงชิงวี่ประหลาดใจ พูดไม่ออก: “หญิงผู้รังเกียจพอสมควร หลบไปไกลขนาดนั้นเพื่ออะไร?”

ขยับไปเล็กน้อย กงชิงวี่ดึงผ้าห่มมาที่ตัว อันหลิงหยุนนอนหลับสบาย แต่ผ้าห่มด้านหลังโล่ง เมื่อนางหนาวก็จะขยับเข้าใกล้ไปยังทิศทางที่มีผ้าห่ม เริ่มต้นคือดึงไป ต่อมาก็มุดเข้าข้างใต้ผ้าห่มโดยตรง

พื้นที่ตรงไหนอบอุ่น มือก็ยื่นไปยังพื้นที่ตรงนั้น

ร่างกายกงชิงวี่เกรง ใบหน้าแดงก่ำ หญิงผู้นี้จับที่ใดกัน?

ยื่นมือเอาออกไป วางไปยังอีกด้านหนึ่ง ไม่นานอันหลิงหยุนก็ขยับเข้ามาใกล้ ครั้งนี้ไร้ยางอายมาก กอดรัดร่างกงชิงวี่ราวกับปลาหมึก เอวของเขาเองก็เรียว ถูกรัดไว้เช่นนี้ ก็เหมือนกับไม้ท่อนหนึ่ง อยู่ตรงและไม่มีการเคลื่อนไหว

แต่ใบหน้าเล็กของหญิงผู้นี้มีกลิ่นหอม ถูไถอยู่บนตัวเขาไม่หยุด

กงชิงวี่ไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนเช้าเมื่ออันหลิงหยุนลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองกอดกงชิงวี่อยู่ สิ่งที่ประหลาดที่สุดคือ กงชิงวี่อยู่ข้างกายนางในชุดที่ไม่เรียบร้อย นางเองก็ไม่ได้เรียบร้อยไปไหน ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่เปิดอยู่ เนื้อหนังก็แนบชิดอยู่กับเนื้อหนังกงชิงวี่ ทั้งสองสภาพไม่มีใครดีไปกว่ากัน

อันหลิงหยุนมองดูจนปวดหัว รีบใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไป

กงชิงหวี่รอหลังจากอันหลิงหยุนออกไป จึงค่อยๆ ลืมตามองไป ประตูถูกปิดลงและหายไปแล้ว

หลิงหยุนปรากฏตัวหลังอาหารเช้า

กงชิงวี่อยู่หน้าห้องโถงเห็นนางเข้ามาข้างใน เขาถามขึ้น: “กินหรือยัง?”

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด ตอนแรกนางคิดว่าหาที่กินอะไรสักหน่อย แต่ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด แม้แต่อาหารเช้า ยังต้องมีพิธีรีตอง ปฏิบัติตามกฎของจวน

อันหลิงหยุนอยากกินข้าว ก็ทำได้เพียงอยู่กับกงชิงวี่ แม้จะบอกกับอาหยู่ว่านางหิวแล้ว อาหยู่ก็ไม่สามารถให้ข้าวกับนางได้แม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตามนางก็คือพระชายา ก็ต้องมีความเข้มแข็งบ้าง ดังนั้นนางจึงยังไม่ได้กินอาหารเช้า

คราวนี้กงชิงวี่ถามนาง อันหลิงหยุนมองไปที่นักบัญชี พูดกับกงชิงวี่ด้วยสีหน้าที่ไม่อายใจไม่เต้น: “หม่อมฉันกินแล้วเพคะ”