ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 811

บทที่ 811 คนของสถาบันแพทย์หลวง

ฮ่องเต้ชิงหยู่โกรธจนจะบ้าตาย ขายหน้ามาก คดีที่เขาสอบสวน กลับทำให้เป็นคดีที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

โอ้ เสี่ยวสวีจื่อไม่กล้าพูดความจริงกับฮ่องเต้ แกล้งเป็นคนบ้าๆบอๆเพื่อรออ๋องเสียนกลับมา?

ฮ่องเต้ชิงหยู่โกรธจนหัวจะระเบิด จะไม่โกรธได้ไง?

เสี่ยวสวีจื่อคุกเข่าคำนับตลอด “ฮ่องเต้ ข้าน้อยมิกล้า คนในครอบครัวข้าน้อยต้องตาย!”

“ตอนนี้ก็ไม่ตายแล้วเหรอ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ทุบโต๊ะ องค์หญิงกู้กั๋วร้องไห้เสียงดังเมื่อได้ยินการกระทำของฮ่องเต้ ฮ่องเต้ชิงหยู่รีบไปอุ้มองค์หญิง แล้วกล่อมเบาๆ

องค์หญิงน้อยชอบท่านพ่อมาก ตบเบาๆก็หยุดร้อง

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป “ไสหัวไปให้อ๋องเสียนไต่สวน”

เสี่ยวสวีจื่อรีบหันไปคุกเข่าให้กงชิงวี่ พูดเรื่องตราประทับ คงเป็นเพราะวันนั้นเขาได้ปรนนิบัติฮ่องเต้ทั้งวัน เซียวกุ้ยเฟยกล่าวว่าตราประทับฮ่องเต้ทำไมเหลือแค่สองอัน แล้วอีกอันอยู่ไหน?

ตอนนั้นเพิ่งจะรู้ว่าตราประทับหาย

ปรากฏว่าหาทุกที่หาไม่เจอ ค้นไปทั่ว สุดท้ายค้นเจออยู่ในตัวเสี่ยวสวีจื่อ

ตอนแรกก็เป็นแค่ตราประทับ ถ้าเสี่ยวสวีจื่อยอมรับแล้วก็หมดเรื่อง แต่ไม่คาดคิดว่า ฮ่องเต้กับเซียวกุ้ยเฟยตรวจสอบ มีสิ่งของในวังมากมายที่หายไป ตรวจจนพบว่าเสี่ยวกุ้ยจื่อมีส่วนเกี่ยวข้อง ก็เลยตรวจสอบทั่วทั้งวัง สุดท้ายไม่รู้เพราอะไร เสี่ยวกุ้ยจื่อก็บอกว่าเป็นเสี่ยวสวีจื่อ

เสี่ยวสวีจื่อก็รีบเอาหัวไปชนเสามังกร ชนไปเรื่อยๆ ชนจนเลือดไหลเต็มหัว เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง ก็เลยนึกว่าเป็นบ้าไปแล้ว

ตอนแรกจะลากไปประหารชีวิต หวังฮัวเอี้ยนบอกว่าเป็นเช่นนี้แล้ว ฆ่าแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร ก็เลยเอาไปขังไว้

เสี่ยวสวีจื่อร้องไห้แล้วพูด “ข้าน้อยไม่ได้ขโมยจริงๆ ฮ่องเต้ ข้าน้อยผิดต่อฮ่องเต้ ที่ข้าน้อยได้ปรนนิบัตรรับใช้ ให้ข้าน้อยออกจากวังเถอะ ตั้งแต่เล็กข้าน้อยก็ติดตามสวีกงกง เขาเป็นพ่อบุญธรรมของข้าน้อย ถ้าข้าน้อยตายอยากให้เขาช่วยจัดการศพข้าน้อย

ข้าน้อยกับเสี่ยวกุ้ยจื่อเป็นเหมือนพี่น้องกัน ข้าน้อยรู้ พวกเขาถูกบังคับ ข้าน้อยก็รู้ เมื่อพูดแล้ว ชีวิตพ่อแม่จะไม่ปลอดภัย ข้าน้อยไม่ยอมตายใจ พวกเขาใส่ร้ายข้าน้อย

ฮ่องเต้คนคนนั้นข่มขู่ข้าน้อย ไม่ให้ข้าน้อยพูด ข้าน้อยไม่กล้าพูด

ตอนนี้ข้าน้อยจะพูดแล้ว ข้าน้อยจะไปแล้ว ฮ่องเต้ คนคนนั้นเป็นคนข้างกายของกุ้ยเฟย”

“เจ้าพูดอะไรนะ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ตกตะลึง เสี่ยวสวีจื่อมองไปทางอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีแน่ รีบลุกไปขวาง เสี่ยวสวีจื่อได้หันตัวกลับไปชนโต๊ะ ครั้งนี้ไม่มีผิดพลาด มุมโต๊ะ ชนเข้ากับหน้าผากโดยตรง

ตายคาที่!

อันหลิงหยุนมองไป คนก็คาอยู่บนโต๊ะ

กงชิงวี่ค่อยๆวางแก้วชามองไปทางเซียวกุ้ยเฟย และไม่ได้พูดอะไรกับเซียวกุ้ยเฟย

“เรียกคนใช้มา ปิดวังจิ่งซิ่ว จับคนที่อยู่ข้างกายเซียวกุ้ยเฟยทั้งหมด อาหยู่ เจ้าพาตูไห่สอบสวนอย่างเข้มงวด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ไปจัดการ เซียวกุ้ยเฟยคุกเข่าลงกับพื้น “ฮ่องเต้!”

“เจ้าลุกขึ้น บนพื้นมันเย็น!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พยุงเซียวกุ้ยเฟยขึ้นมา จุนเซียวเซียวไม่ยอม “ฮ่องเต้ หม่อมฉันจะคุกเข่า ให้อ๋องเสียนตรวจสอบให้ชัดเจน เรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มแรกหม่อมฉันก็รู้สึกมันผิดปกติ แต่ก็ตกหลุมพรางเข้าไปเรื่อยๆ”

จุนเซียวเซียวไม่ได้ร้องไห้ “ราชครูจุนมองไทเฮา แล้วเดินไปคุกเข่า

“ไทเฮา หม่อมฉันทำความผิด!”

“เจ้าทำผิดอะไร ลุกขึ้นมาพูด!” ไทเฮาโบกมือ

ราชครูจุนไม่ยอมลุก

อันหลิงหยุนเดินไปถาม “ราชครู เจ้าได้เอาถุงหอมให้ไทเฮาถุงหอมนั้นมาจากไหน ทำไมต้องเอาให้ไทเฮา?”

“ไทเฮา… …” ไห่กงกงทรงถาม หวางฮองไทเฮาลุกขึ้น มองไปที่ฮั๋วไท่เฟย ฮั๋วไท่เฟยก็ลุกตาม

กงชิงวี่ลุกขึ้นเหมือนกัน ทุกคนก็เดินตาม

เดินไปครึ่งทางกงชิงวี่ถาม “เซียวกุ้ยเฟย เจ้าลงมืออำมหิต ไม่กลัวโดนฟ้าผ่าเหรอ?”

จุนเซียวเซียวนิ่งอึ้ง “เสด็จอา……”

กงชิงวี่หันกลับมา “ข้าไม่ใช่เสด็จอาเจ้า ข้ามีพี่สะใภ้แค่คนเดียว นางอยู่ที่อารามชีหนิงกำลังขอพรให้ฮ่องเต้!”

“เสด็จอา… …” จุนเซียวเซียวน้ำตานองหน้า ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่ด้วยความโกรธ

“ข้าว่าเจ้า สิ่งที่ควรพูดก็พูด สิ่งที่ไม่ควรพูดก็ไม่ต้องพูด!”

กงชิงวี่หันเดินกลับไป อ๋องตวนก็เดินตามข้างหลัง ทุกคนไปที่วิหารบรรทมรอง ข้างนอกมีแต่เสียงร้องโหยหวน อาหยู่กำลังไต่สวนคนในวังจิ่งซิ่ว อยู่นอกวัง

จุนเซียวเซียวมองไปที่นอกประตู วิตกกังวลใจตลอด

เมื่อถึงวิหารบรรทมรอง มีคนนำเตาไฟมาวางไว้หน้าห้องโถง ไทเฮากับไท่เฟยนั่งบนเตียง ทุกคนนั่งสองข้าง พออันหลิงหยุนนั่งลง ก็รู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย “ท่านอ๋อง ปวดท้อง”

สีหน้าอันหลิงหยุนลำบากใจมาก กงชิงวี่รีบลุกขึ้น “ไปข้างหลัง ข้าไปกับเจ้า”

สองคนออกไป ฝ่าสายฝนไปห้องโถงใหญ่ พอไปถึงห้องโถงใหญ่ก็รออยู่ในมุมมืด ไม่นาน มีคนเดินเข้าไปในตำหนัก และเดินไปที่ถุง ไปหยิบถุง… …

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่ กงชิงวี่หยิบหมากรุกสองอันโยนไปที่ฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายตรงข้ามหยุด และยืนนิ่ง

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่เดินออกไป

เดินไปมองใกล้ๆ ใส่เสื้อสาวใช้ในวัง เป็นขันทีร้อยเปอร์เซ็นต์ ถอดหมวกแล้วก็เป็นผู้ชาย

อันหลิงหยุนอึ้งเล็กน้อย “ท่านอ๋อง ทำไมเป็นคนของสถาบันแพทย์หลวง?”