ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 813

บทที่ 813 ไม้เรียวทำโทษเซียวกุ้ยเฟย

ฮูหยินกั๋วจิ้วคุกเข่าลงทันที “ไทเฮา แต่ไหนแต่ไรจวนกั๋วจิ้วก็ซื่อสัตย์ ไทเฮาอย่าไปเชื่อเรื่องที่ใส่ร้ายกัน!”

“เรื่องนี้ข้าไม่สนใจ เจ้าก็ปฏิบัติตามอ๋องเสียน”

ตอนนี้หวางฮองไทเฮาเหนื่อยแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรง อันหลิงหยุนหยิบกล่องยาไปหาหวางฮองไทเฮา ปรากฏว่าหัวใจอ่อนล้า อันหลิงหยุนหยิบยาให้หวางฮองไทเอา “เสด็จแม่ อมไว้ใต้ลิ้น”

หวางฮองไทเฮาอ้าปาก อันหลิงหยุนให้นางกินยา ฝังเข็มให้ไทเอา หวางฮองไทเฮาก็ยังเหนื่อย อันหลิงหยุนพยุงให้นางนอนลง

ฮั๋วไท่เฟยลุกขึ้นนั่ง และมองไปที่หวางฮองไทเฮาด้วยหัวใจซับซ้อนเล็กน้อย

นางไม่ชอบหวางฮองไทเฮา ฮ่องเต้องค์แรกชอบนาง ผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในหัวใจของฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นไทเฮา มิเช่นนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนทำไมไม่ให้ตัวเองเป็นไทเฮา ได้เป็นแค่กุ้ยเฟย?

แต่เมื่อเห็นหวางฮองไทเฮาเป็นเช่นนี้ นางก็รู้สึกไม่สบายใจ

ดึงผ้าห่มของหวางฮองไทเฮา และคลุมให้นาง

หวางฮองไทเฮากล่าวว่า “ไม่ต้องห่วง ยังไม่ตายง่ายๆหรอก ถ้าข้าตายเมื่อไหร่จะให้เจ้าตายพร้อมกับข้า”

“พี่สาวนี่พูดอะไรไม่รู้ น้องสาวคนนี้ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าจะให้ตายพร้อมกัน ก็คงเป็นพวกคิดกบฏ”

“ฮึ!”

อันหลิงหยุนนั่งลง ยังคงกังวลหวางฮองไทเฮาและจับมือของหวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเฮารู้สึกแปลกใจ “สุขภาพของข้าแย่มากเลยหรือ?”

“เสด็จแม่ไม่เป็นไรมาก!” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าหวางฮองไทเฮาเห็นหวางหวยเต๋อก็เลยทุกข์ใจ ท่านอาจตายได้ทุกเวลา นางเลยไม่กล้าไปไหน

กงชิงวี่มองไปที่ประตู ให้อาหยู่ลากคนเข้ามา สาวใช้ถูกทุบตีจนจำไม่ได้ อาหยู่ลากมาทิ้งไว้และเดินไปข้างๆ สาวใช้นอนอยู่บนพื้น และคลานไปหาฮูหยินกั๋วจิ้ว “ฮูหยิน… …ฮูหยินช่วยข้าด้วย!”

ฮูหยินกั๋วจิ้วตกใจ “เจ้า… ...เจ้าเป็นใคร? ข้าไม่รู้จักเจ้า?”

“ฮูหยิน ฮูหยินช่วยข้าด้วย… …”

สาวใช้พูดอ้อนวอน และทุกคนมองมาที่พวกเขา

สายตาราชครูมีความเย็นชา กงชิงวี่เดินไปเอาถุงหอม และโยนมันลงต่อหน้าสาวใช้ “จำได้ไหม?” สาวใช้รีบจับถุงหอมไว้ เอาไปให้ฮูหยินกั๋วจิ้วดู “ฮูหยิน นี่เป็นถุงหอมที่ท่านให้ข้า และให้ข้าสับเปลี่ยนของไทเฮา ท่านจำไม่ได้แล้วเหรอ? ฮูหยิน!”

“เจ้าพูดอะไรนะ ข้าพูดตอนไหนว่าให้เจ้าไปสับเปลี่ยนถุงหอม ถุงหอมเอาไว้ทำอะไรข้ายังไม่รู้เลย “ฮูหยินกั๋วจิ้วตื่นตระหนก คงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย รีบถอยไปข้างหลังหลายก้าว

สาวใช้ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด คลานไปหาฮูหยินกั๋วจิ้ว ราวกับว่ากำลังจะกินคน

“เจ้าบอกว่าถุงหอมฮูหยินกั๋วจิ้วเป็นคนมอบให้ แล้วใครเป็นคนเอาผ้าให้ฮูหยินกั๋วจิ้วเจ้ารู้หรือไม่?” กงชิงวี่ถาม

สาวใช้ตัวสั่นและพูดว่า “ฮุหยินกั๋วจิ้วซื้อมาจากตลาด”

“อะไรนะ? กงชิงวี่เหยียบศีรษะที่เปื้อนเลือดของสาวใช้ กัดฟัน เหยียบมันอย่างแรง สาวใช้ตัวสั่น

“ข้าจะบอกเจ้า ผ้าของถุงหอมนั้นเป็นเครื่องบรรณาการ และคนที่มียศกุ้ยเฟยขึ้นไปเท่านั้นถึงจะได้ใช้ เจ้าบอกว่าฮูหยินกั๋วจิ้วมอบให้เจ้า ข้าจะเชื่อไหม?”

“คือ… …คือ… …” สาวใช้เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วยังจะแต่งเรื่องขึ้นมาอีก

กงชิงวี่จากไป พร้อมกับเลือดที่เท้าของเขา และเดินไปทีจุนเซียวเซียวกงชิงวี่ถามว่า “เซียวกุ้ยเฟยคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี่?”

“อ๋องเสียน ข้าก็ไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่นางเป็นสาวใช้คนสนิทของข้า เรื่องนี้ ข้าเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด แต่ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ? ขอให้อ๋องเสียนโปรดตรวจสอบ

สำหรับสาวใช้คนนี้ ข้า… …หวังว่าอ๋องเสียนจะสามารถซักถามให้ได้คำตอบ”

“ในเมื่อกุ้ยเฟยกล่าวเช่นนี้ ข้าจะต้องตรวจสอบให้พบความจริงแน่นอน” กงชิงวี่จากไปและมองไปที่สาวใช้บนพื้น และมองไปด้านนอกสายฝนหยุดตกแล้ว

กงชิงวี่สั่งทันที “ลากคนออกไป”

อาหยู่ได้ลากคนออกไป กงชิงวี่มองไปที่เซียวกุ้ยเฟย “เชิญกุ้ยเฟยตามออกมา”

จุนเซียวเซียวลุกขึ้น และโค้งคำนับให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ ส่งเด็กให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ และโค้งคำนับให้ไทเฮา หันกลับมาและตามกงชิงวี่ไปที่ประตู

คนอื่นๆกลัวมากจนคุกเข่าลงกับพื้นและส่งเสียงครวญคราง เสียงดังชัดเจนไปทั่วทั้งวิหารบรรทมรอง

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่ประตูและถอนหายใจ แล้วหันไปอุ้มองค์หญิงตัวน้อยมากล่อม

อันหลินหยุนถอนหายใจ จิตใจคนช่างเฉื่อยชา

ไม่ว่าจุนเซียวเซียวจะเป็นผู้บงการเหตุการณ์นี้หรือไม่ แต่ก็เป็นภรรยาของฮ่องเต้ชิงหยู่ ตอนนี้ถูกกงชิงวี่ข่มขู่อยู่ข้างนอก และเขายังสามารถอุ้มเด็กได้โดยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฮ่องเต้ไร้หัวใจ คงเป็นจริง!

อันหลิงหยุนมองไปที่ไทเฮา ไทเฮาหลับตาด้วยความง่วง

ตอนนี้หลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ มองไปที่ประตู และพูดว่า “ไห่กงกง เจ้าไปบอกท่านอ๋องว่า ไทเฮาไม่สบาย นอนหลับแล้วอย่าให้มีเสียงรบกวน ให้เขาเงียบๆหน่อย!”

ไห่กงกงรีบออกไปข้างนอก เมื่อเห็นเลือด ตกใจจนเดินไม่ตรง และไม่กล้าที่จะก้าวไปไหน

กงชิงวี่เห็นไห่กงกงและถามว่า “มีธุระอะไร?”

“ท่านอ๋อง พระชายาเสียนบอกว่าไทเฮาไม่สบาย เพิ่งนอน และต้องการให้ท่านอ๋องเงียบๆหน่อย!”

“ข้ารู้แล้ว”

ไห่กงกงกลับไปรายงาน จุนเซียวเซียวคิดว่าไม่มีเรื่องแล้ว กงชิงวี่มองจุนเซียวเซียว “ข้าแค่ตักเตือนกุ้ยเฟย ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาเรื่อง ครั้งต่อไปก็คือเวลาตายของกุ้ยเฟย!”

กงชิงวี่ลุกขึ้น และมองไปที่อาหยู่ “เอาคำสั่งของข้า ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เอาไปทรมาน ข้าเห็นแก่ที่ไทเฮากำลังป่วย ไม่อยากให้ทนทุกข์ เชื้อสายตระกูลเดียวกันก็ละเว้น หากยังไปก่อความวุ่นวาย จะถูกฆ่าล้างเก้าชั่วโคตร

สาวใช้สู้เหอแต่งเรื่องปลอมขึ้นมา แขวนร่างไว้ที่ผนังกำแพงเป็นเวลาสามวัน เพื่อไม่เห็นเป็นเยี่ยงอย่าง

เซียวกุ้ยเฟยหละหลวม โทษตายละเว้นโทษเป็นเว้นยาก

ไม้เรียวฟาดสามสิบที และลงโทษทันที!”