ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 822

บทที่ 822 ใครจะรู้ว่าขี้เหร่มากหรือไม่

แต่เจ้าบ้านตระกูลป๋ายเก่งมาก ไม่ช้านางก็ปลุกปั้นมนุษย์ทองคำออกมาแล้วสิบกว่าคน แมลงพุ่งเข้ามาไม่หยุด ซูอู๋ซินต้านทานไม่นาน

อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินออกมา เตรียมพร้อมที่จะยิงเจ้าบ้านตระกูลป๋าย

เพื่อลูกชายแล้ว นางไม่มีทางเลือก

แม้ว่าจะเป็นหญิงมีครรภ์ นางก็จำเป็นต้องฆ่า

พละกำลังที่อันหลิงหยุนใช้เยอะมาก และเมื่อนางยิงเข็มเงินออกไปก็จู่โจมเข้าไป เจ้าบ้านป๋ายนึกไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าอันหลิงหยุนจะจู่โจมนาง นางมองไป แมลงควบคุมเข็มเงินของอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วก็ควบคุมขาทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนเอาไว้

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือก ถึงได้หยิบปืนออกมา

“เจ้าไม่ให้ลูกชายข้ารอด ข้าก็จะให้ลูกสาวเจ้าตาย!”

ตอนที่อันหลิงหยุนพูดนางก็เหนี่ยวไก กระสุนถูกยิงออกไป แมลงต้องการจะขวางเอาไว้ แต่กลับขวางเอาไว้ไม่อยู่

“ท่านแม่!”

เสียงของเจ้าห้า อันหลิงหยุนและคนอื่นๆมองไป จู่ๆรังไหมบนพื้นก็บินไปทางกระสุน ทุกคนตื่นตระหนก รังไหมแตกออกแล้ว

อันหลิงหยุนตะลึงไปครู่หนึ่ง: “เจ้าห้า เจ้าห้า”

เจ้าบ้านป๋ายก็ตกใจไม่น้อย ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หากถูกยิงเข้าจริงๆ ไม่แน่ว่านางกับลูกสาวอาจจะต้องเสียชีวิตทั้งคู่

รังไหมแตกออก แต่มันกลับค่อยๆตกลงลงไปบนพื้น เจ้าห้ายืนอยู่บนพื้น

เด็กอายุหนึ่งขวบกว่าๆ ตกลงมาบนพื้นอย่างมั่นคงราวกับผู้ใหญ่

มองเห็นอันหลิงหยุนเจ้าห้าก็กล่าวว่า: “ท่านแม่ อย่าฆ่านาง!”

อันหลิงหยุนหายใจอยู่นาน รีบเดินไปอุ้มเจ้าห้าเอาไว้ในอ้อมอกทันที

“เจ้าห้า แม่ตกใจแทบแย่!” อันหลิงหยุนร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เจ้าห้าผลักอันหลิงหยุนออก ยกมือเล็กขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อันหลิงหยุน เจ้าห้าหันกลับไปมองดูในเรือนด้วยแววตาลึกล้ำ

แมลงทั้งหมดที่อยู่ในเลือนหายไปหมดแล้ว วิ่งหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา

กงชิงวี่นึกขำ ก็ยังเป็นลูกชายเขาที่เก่ง!

คนเป็นพ่อ เวลาแบบนี้ภาคภูมิใจอย่างมาก

สีหน้าของเจ้าบ้านป๋ายเปลี่ยนไป จู่ๆก็กอดท้องเอาไว้: “เจ็บ!”

เจ้าหันกลับไป ชายชุดสีกรมท่ารีบพยุงหญิงสาวเอาไว้ทันที: “ทำเช่นไรดี?”

“เราไปกันเถอะ!”

เมื่อไม่ได้ราชาหนอนพิษกู่น้ำแข็ง เจ้าบ้านป๋ายหันหลังจะกลับไป เจ้าห้ารีบกล่าวทันที: “ห้ามไปนะ!”

เจ้าบ้านป๋ายหันกลับมามองทางเจ้าห้า อดทนต่อความเจ็บปวดและความโกรธจ้องมองเขา: “เจ้ายังต้องการอะไรอีก?”

เจ้าห้าถาม: “หากว่านางเกิดออกมา ท่านจะยินยอมให้นางแต่งงานกับข้าหรือไม่?”

“......”

ทุกคนที่อยู่ในห้องตกตะลึง อันหลิงหยุนทำหน้าดูหมิ่น เด็กตัวเล็กขนาดนี้ พูดพล่ามออกมาแบบนี้ อยากโดนตีใช่ไหม!

เจ้าบ้านป๋ายนึกขำ: “เจ้าจะแต่งงานกับลูกสาวข้า?”

“ใช่”

เจ้าห้ายืนยัน

ชายชุดสีกรมท่าถาม: “เจ้าสามารถช่วยลูกสาวข้าได้?”

“ข้าทำไม่ได้ ราชาหนอนพิษกู่น้ำแข็งเข้าสู่ร่างกายข้าแล้ว เขาจะไม่ออกมาในช่วงเวลาสั้นๆนี้ แต่ท่านแม่ข้าทำได้” เจ้าห้าหันกลับไปมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้สึกตลอดว่า กลอุบายของเจ้าห้าล้ำลึกมาก แม้แต่การมาเกิดเป็นลูกชายนางก็ยังเป็นกลอุบาย จุดประสงค์ก็เพื่อรอวันนี้

แต่สายตาของเจ้าห้าที่มองดูนาง นางก็ทนปฏิเสธไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นการช่วยคนเป็นหน้าที่ของนาง

“เจ้าประคองภรรยาเจ้านอนลง ท่านอ๋อง พวกท่านออกไป ข้าจะทำคลอดให้นาง”

อันหลิงหยุนสั่งการ กงชิงวี่พาคนออกไปทันที ซูอู๋ซินประคองแม่ทัพอันออกไปทันที ไม่นานในห้องก็ว่างออกมา

“ไม่ได้กิน หลายวันมานี้กินไม่ลง” ชายหนุ่มตอบ อันหลิงหยุนสั่งให้คนไปเตรียมน้ำเชื่อมมา ลุกขึ้นมาฉีดยาให้หญิงสาว ชายหนุ่มตกตะลึง ไม่รู้ว่านั่นคืออะไร แต่ก็ไม่กล้าพูด

อันหลิงหยุนนั่งลง เปิดผ้าห่มออก ให้คนออกไปก่อน นางจับดูแล้วกล่าวว่า: “เวลาของธูปหนึ่งก้าน หากว่าไม่สามารถคลอดออกมาได้ก็คือคลอดไม่ได้แล้ว ข้าทำได้แค่ผ่าตัดให้เจ้าแล้ว”

“ขอแค่ให้เด็กสามารถคลอดออกมาได้ ข้ายินดีทุกอย่าง” หญิงสาวหลั่งน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม: “หลังจากข้าไปแล้ว เจ้าต้องเลี้ยงนางให้ดี”

ชายหนุ่มส่ายหน้า: “ห้ามไม่ให้เจ้าไป ทิ้งข้าไว้ไม่สนใจ”

“พวกเจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้าเคยบอกแล้วว่าพวกเจ้าจะไม่เป็นอะไร ก็คือไม่เป็นไร ทั้งสามคนไม่ขาดเลยแม้แต่คนเดียว” อันหลิงหยุนกดใต้อกของเจ้าบ้านป๋าเอาไว้: “ตอนที่ข้ากด เจ้าต้องใช้แรง ใช้แรงเหมือนตอนเข้าห้องน้ำ”

เจ้าบ้านป๋ายมองดูอันหลิงหยุน พยักหน้า

“หายใจเข้าลึกๆก่อน กลั้นลมหายใจเอาไว้เฮือกหนึ่ง ตอนที่ข้ากดเจ้าก็ใช้แรง ต้องรู้ว่า มีแต่แม่ที่แข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะมีลูกที่แข็งแรง”

“อืม”

เจ้าบ้านป๋ายสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง อันหลิงหยุนกดลงไป: “ใช้แรง!”

“......”

ชายหนุ่มไม่รู้จะทำเช่นไรดีแล้ว เจ้าบ้านป๋ายร่วมมือกับอันหลิงหยุนเต็มที่ อันหลิงหยุนมองดูข้างล่าง ผ้าห่มมันเกะกะเลยเปิดออกไปโดยตรง

หลายครั้งติดต่อกัน ฮูหยินรองผลักประตูออกแล้วก็เดินเข้ามา เข้าประตูมาก็รีบปิดประตูลงทันที รีบร้อนเดินไปถึงหน้าเจ้าบ้านป๋าย มองดูครู่หนึ่ง รีบช่วยทันที

อันหลิงหยุนแค่เห็นก็รู้ว่าฮูหยินรองเป็นคนมีประสบการณ์ กดท้องเอาไว้แล้วลองจับดู กล่าวว่า: “เด็กตัวใหญ่ไปหน่อย แต่ไม่ใช่ว่าไม่สามารถคลอดได้ ลูกของเจ้าคนนี้ขี้เกียจไปหน่อย ไม่ชอบขยับ เจ้าต้องพยายาม ตอนนี้เห็นหัวแล้ว”

“กลั้นหายใจเอาไว้ ครั้งสุดท้ายแล้ว”

เจ้าบ้านป๋ายทำซ้ำๆจนเหนื่อยแล้ว ทันทีที่ฮูหยินรองบอกว่าจะคลอดแล้ว นางก็กลั้นหายใจทันที ฮูหยินรองกดลงไป นางใช้แรง......

เจ้าห้าที่อยู่ด้านนอกกังวลจนทนไม่ไหว เดินไปเดินมา กงชิงวี่เลิกคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นลูกชายเดิน ปกติขี้เกียจจนเป็นนิสัยไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงสักนิด ตอนนี้ท่าทางเช่นนี้......

เด็กตัวกะเปี๊ยก คิดถึงเมียแล้ว?

แต่ยังไม่ได้เกิดนะ ใครจะรู้ว่าจะขี้เหร่มากหรือไม่?