ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 824

บทที่ 824 รูปลักษณ์ของจักรพรรดิ

ประตูผลักออก อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่เข้าประตูไป เจียงหยุนเฟิงกำลังอุ้มลูกสาวเดินไปรอบๆห้อง ป๋ายหลิงนอนนิ่งไม่ขยับ แต่ในห้องมีเจ้าเสือน้อยกับจิ้งจอกหางสั้นนอนอยู่ เจ้าห้านอนหลับไปแล้ว อยู่บนเตียงข้างหนึ่ง

อันหลิงหยุนเข้าประตูป๋ายหลิงมองไปทางอันหลิงหยุน อยากจะลุกขึ้นมา ถูกอันหลิงหยุนห้ามเอาไว้: “เจ้าไม่ต้องลุกขึ้นมา”

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลงตรงหน้าป๋ายหลิง มองเจียงหยุนเฟิงอีกครู่หนึ่ง

เจียงหยุนเฟิงอุ้มลูกสาวไปวางลง ถึงได้เชิญกงชิงวี่นั่งลง แต่เป็นการนั่งอยู่บนพื้น

เจ้าเสือน้อยรีบลุกขึ้นเดินไปทางกงชิงวี่ทันที เดินหมุนอยู่รอบหนึ่งดูว่ากงชิงวี่ไม่ได้กำลังไม่พอใจ ถึงนอนลงไปข้างกายกงชิงวี่ วางหัวเอาไว้บนขาของกงชิงวี่

เจียงหยุนเฟิงนั่งอยู่ด้านข้างจ้องมองไปที่เจ้าเสือน้อย ถ้าจะให้นี่เป็นสินสอดทองหมั้นกับเขา เขาก็ไม่รังเกียจ

“ได้ยินมานานแล้วว่าอ๋องเสียนแห่งประเทศต้าเหลียงนั้นอยู่ใต้คนคนเดียวอยู่เหนือคนนับหมื่น แต่ไม่รู้ว่าจะมีลูกชายมากมายขนาดนี้”

ความหมายในคำพูดหากจะพาเจ้าห้าไป ก็สามารถทำได้

กงชิงวี่ไม่ใช่คนโง่เสียหน่อย เงยหน้าขึ้นมองเจียงหยุนเฟิน: “น่าเสียดายที่ขาดลูกสาวไปคนหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ในเมื่อลูกสะใภ้ก็มีแล้ว ข้าก็ยังดีใจมาก

ข้าปรึกษากับหยุนหยุน กะจะจัดเตรียมลานเอาไว้จื่อฮั่ว ให้จื่อฮั่วพักอยู่ในจวน เช่นนี้ข้าก็วางใจแล้ว

ถึงแม้หนานอี้จะแข็งแกร่ง แต่ทางด้านหนานอี้ก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ แมลงเยอะเกินไป

ร่างกายเจ้าห้าผอมและอ่อนแอ หากว่าตามไปข้าก็ไม่วางใจ สู้อยู่ในจวนจะดีกว่า เช่นนี้ข้าก็วางใจแล้ว”

“ที่อ๋องเสียนกล่าวมานั้น ข้ากลับไม่เห็นด้วย ถึงแม้หนานอี้จะมีแมลงเยอะ แต่ตระกูลป๋ายนั้นเชี่ยวชาญในการเลี้ยงแมลงโดยเฉพาะ จะยอมให้แมลงมาทำร้ายตัวเองได้อย่างไร อ๋องเสียนวางใจ เจ้าห้าไปด้วย ข้าก็ต้องรักเหมือนลูกตัวเองอยู่แล้ว

หากว่าอ๋องเสียนไม่วางใจ สามารถพาเจ้าสองตัวนี้ไปด้วย แมลงจะไม่กัดพวกมัน”

สองคนพูดกันไปมา พูดถึงการจะอยู่หรือจะไป อันหลิงหยุนตรวจร่างกายของป๋ายหลิง แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว ถึงได้พูดคุยอย่างสบายใจ

ป๋ายหลิงรู้สึกซาบซึ้งใจ พูดคุยออกมามากมาย

“ลูกสาวข้า ข้าจะพาไปด้วย อยู่ที่นี่ไม่ได้ ตระกูลป๋ายข้าเป็นเช่นนี้ทุกรุ่น เด็กผู้หญิงต้องได้รับการฝึกฝน......”

เมื่ออันหลิงหยุนได้ยินเรื่องที่ว่าต้องฝึกฝน นึกถึงตอนที่นางฝึกฝน ก็ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่แล้ว

“เด็กอยู่ข้างกายแม่นั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่หากว่าจะกลับเพื่อไปฝึกฝน เช่นนั้นข้าว่าช่างมันเถอะ นิสัยของเจ้าห้า หากมีคนเรียกจื่อฮั่วแล้ว เขาจะตัดลิ้นของคนคนนั้นทิ้ง

ถึงแม้เจ้าห้าจะยังเด็ก แต่นิสัยเขาไม่ใช่จะคุยได้ง่ายๆ

อย่างเช่น การเลี้ยงดูของจื่อฮั่ว เขาจะให้จื่อฮั่วอยากทำอะไรก็อย่างนั้น ใครก็ไม่สามารถไปก้าวก่ายกับจื่อฮัวได้ หากว่ามีคนเข้าไปก้าวก่าย เขาก็จะฆ่าล้างตระกูล”

ป๋ายหลิงมองเจ้าห้าครู่หนึ่ง ถึงแม้จะรู้สึกว่าเด็กนั่นไม่ธรรมดา แต่เวลาพูดคุยก็อ่อนโยนอยู่ ไม่รู้สึกเช่นนั้น

อันหลิงหยุนอ่านความคิดของป๋ายหลิงออก ถึงได้กล่าวว่า: “ไม่งั้นพวกเจ้าผัวเมียก็อยู่ก่อนสองเดือน ในสองเดือนนี้สังเกตเจ้าห้าให้ดี หากรู้สึกว่าเขาสามารถปล่อยคนไปได้ เช่นนั้นก็พาไปได้เลยข้ากับท่านอ๋องก็จะไม่เข้าไปก้าวก่าย”

ป๋ายหลิงก็เป็นคนหยิ่งผยองเหมือนกัน ลูกสาวตกอยู่ในมือคนอื่น ไปไม่ได้แล้ว?

บทสนทนาจบลงเมื่อเจ้าห้าตื่น เจ้าห้าลุกขึ้นมาเห็นอันหลิงหยุนก็เดินเข้าไปหา อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปแล้วเขาก็นั่งลง ความสามารถก่อนหน้านั้นถูกเก็บกลับไป ดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป นั่งอยู่ในอ้อมแขนของอันหลิงหยุน ราวกับไม่มีกระดูก เอนกายพิงอยู่ในอ้อมแขนอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าเอาไว้แล้วก็หอมแก้ม ไม่สนใจว่าจะเป็นสำนักสวนเหมิงอะไร ฝ่าหยวนอะไร อันหลิงหยุนคิดว่าเจ้าห้าเป็นลูกชาย นางเป็นคนคลอดเจ้าห้า

เจ้าห้านอนอยู่ไม่แม้แต่จะขยับ อันหลิงหยุนจับแขนของเจ้าห้าเอาไว้ สแกนแล้วถึงได้วางใจ

“หลายวันมานี้คงจะเหนื่อยแล้ว หากอยากจะนอนก็นอนเถอะ!”

อันหลิงหยุนตบเจ้าห้าเบาๆ เจ้าห้าหลับตาลงดูราวกับว่านอนหลับไป เด็กหญิงตัวน้อยลืมตาขึ้นมองอยู่ครู่หนึ่ง ดูไม่สนใจไยดี

ลืมตาขึ้น เจ้าห้ามองดูจื่อฮั่ว จื่อฮั่วบิดตัวทันที หันหน้าไปทางป๋ายหลิง

ป๋ายหลิงผลิกตัวมากอดลูกสาวเอาไว้: “ข้าเชื่อว่าพวกเขาถูกลิขิตเอาไว้แล้ว เจ้าห้าพูดความจริง ข้ากับหยุนเฟิงแต่งงานกันมาสองปีแล้ว ในที่สุดก็ตั้งครรภ์ นางก็ไม่ออกมาอีก ไม่เคยเห็นการดิ้นของทารกในครรภ์เลย แต่ถึงอย่างไรนางก็เพิ่งจะคลอด แต่ใครเคยเห็นเด็กเพิ่งคลอดพลิกตัวได้แล้ว?”

อันหลิงหยุนเห็นซูอู๋ซินตะลึงไปครู่หนึ่ง นานพักใหญ่กว่าจะตอบสนองกลับมา

ชายหนุ่มที่ดูราวกับเทพตกสวรรค์ตรงหน้านี้คือซูอู๋ซิน?

ทำไมดูร่างกายของเขาถึงคล้ายกันกับกงชิงวี่ เขาไม่แก่หรือ?

ใครจะรู้ล่ะ?

อันหลิงหยุนไม่มีความรู้สึกใดกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้ว นางรู้สึกแต่เพียงว่า ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ล้วนแต่ลึกลับมาก เต็มไปด้วยสีสันแฟนตาซี อย่าไปสนใจอะไรเยอะจะดีกว่า

อุณหภูมิในเรือนอยู่ระดับปานกลาง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้างในเรือนถูกแขวนไปด้วยม่านเตียงแล้ว เรือนหนึ่งเรือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ดูเหมือนผ้าโปร่งสีขาวข้างในจะถูกแขวนไว้หลายชั้น ดังนั้นเลยมองไม่เห็นด้านในเลย รู้แค่ว่าข้างในมีคนเคลื่อนไหวไปมา

หลังจากที่ซูอู๋ซินเข้าไปในเรือนก็นั่งลง อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ก็ไปนั่งลง อันหลิงหยุนอุ้มเข้าห้าไว้ยืนอยู่ครู่หนึ่ง รอจนกระทั่งเฟิ่งป่ายซูออกมาจากผ้าโปร่งสีขาว อันหลิงหยุนถึงไปนั่งลง

เฟิ่งป่ายซูมองดูเจ้าห้าแล้วยิ้มออกมา นางถาม: “ให้ข้าอุ้มเจ้าไหม?”

เจ้าห้าลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้านและมองไปที่เฟิ่งป่ายซู ดูราวกับว่าจะให้เกียรติมาก อันหลิงหยุนวางเจ้าห้าไว้ในอ้อมแขนเฟิ่งป๋ายซู เฟิ่งป๋ายซูตบเจ้าห้าเบาๆ มองดูอย่างละเอียด: “รู้สึกตลอดเลยว่าเจ้าน่ะ โตขึ้นจะต้องเป็นตัวก่อเรื่องแน่”

เจ้าห้าหลับตาลง ไม่สนใจ

เฟิ่งป่ายซูยกมือขึ้นมาจิ้มเบาๆไปที่ระหว่างคิ้วของเจ้าห้า: “ง่วงแล้ว?”

“ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้พักผ่อน” อันหลิงหยุนตอบไปตามความจริง

เฟิ่งป่ายซูกลับมองดูเจ้าห้าอย่างไม่เห็นด้วย ก้มหน้าลงแล้วกล่าวว่า: “หน้าตาไม่เลว ทำให้คนชอบ โตขึ้นมาแล้วไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องมากมายขนาดไหน”

กล่าวจบเฟิ่งป่ายซูก็อุ้มเจ้าห้าเอาไว้ ใช้ชุดคลุมบนตัวคลุมเจ้าห้าเอาไว้ จนกระทั่งเจ้าห้าหลับไป เฟิ่งป่ายซูก็ยังอุ้มเจ้าห้าไว้

“ชะตาลิขิตของเด็กคนนี้คือลักษณะของจักรพรรดิ” เฟิ่งป่ายซูรอให้เจ้าห้าหลับไปแล้วถึงได้กล่าวออกมา อันหลิงหยุนตะลึงไปครู่หนึ่ง ลักษณะของจักรพรรดิ?