ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 830

บทที่ 830 กลัวชีวิตที่อมตะ

จุนเซียวเซียวกำลังอุ้มลูกและร้องไห้ขึ้นมา อันหลิงหยุนจึงเบือนหน้าหนี

กงชิงวี่ถาม “เป็นอะไรหรือ”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก แค่อ่อนเพลียเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเหนื่อยรึเปล่า ท่านอ๋องข้าต้องการพักผ่อนสักพัก”

จู่ๆ อันหลิงหยุนก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางจึงต้องการพักผ่อนสักพัก

กงชิงวี่มองดู จากนั้นจัดวางอันหลิงหยุนวางด้านข้าง “นั่งลงเถอะ พักผ่อนก่อน”

กงชิงวี่ยังต้องการสืบคดี ดังนั้นจึงไม่สามารถพาใครไปได้

อันหลิงหยุนนั่งลงก็กลับไปทันที ลูบศีรษะไปมา ง่วงจนทนไม่ไหว

นั่งๆ อยู่ ยกมือขึ้นหนุนหน้าผาก อันหลิงหยุนหลับตาลง และร่างก็เริ่มสั่นเทา

เมื่อกงชิงวี่กำลังมองไปที่ศพ ก็เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่จ้องมองไปที่ดวงตาทั้งสองของอันหลิงหยุน จากนั้นหันไปมองอันหลิงหยุนที่กำลังนอนหลับอย่างโคลงเคลง

กงชิงวี่หันกลับและเดินไปด้านหน้า และดังอันหลิงหยุนกลับมา นางจึงค่อยๆ สบายขึ้น กงชิงวี่สั่ง “เอาเก้าอี้มาให้ข้า”

ขันทีน้อยรีบนำเก้าอี้วางลงที่กงชิงวี่ กงชิงวี่นั่งและมือข้างหนึ่งวางบนแขนของอันหลิงหยุน แขนของนางมีที่ประคองแล้ว นางจึงหลับลึกไป

อันหลิงหยุนฝันว่า เห็นเจ้าของร่างเดิมกำลังจะมา

อันหลิงหยุนยังต้องการจะถาม แต่เจ้าของร่างเดิมโบกมือ เป็นสัญญาณไม่ให้พูด และต้องการจะให้นางดู

อันหลิงหยุนติดตามดวงตาทั้งสองของเจ้าของร่างเดิม และมองไปยังด้านหน้า ไม่คาดคิดว่าจะเป็นด้านในตำหนักใหญ่ของวังจิ่งซิ่ว

สาวใช้กำลังกล่อมองค์หญิงน้อย และหมุนไปมาอยู่ในตำหนักใหญ่

ทันใดนั้นจุนเซียวเซียวก็ตะโกนว่า ฆาตกร มีฆาตกร

อันหลิงหยินมองไปตามเสียง ไม่คิดว่ามีดจะแทงตรงเข้าไปยังหัวใจของนางกำนัล และร่างของนางกำนัลก็แน่นิ่งไป จุนเซียวเซียวกะพริบตาต่อหน้าสาวใช้ จากนั้นจึงพาองค์หญิงน้อยออกไป ก้าวขยับเล็กน้อย และหันไปยังด้านหลังของสาวใช้ พลางอุ้มลูกขึ้นอย่างตัวสั่น

จู่ๆ อันหลิงหยุนก็ตื่นมา อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและสูดหายใจเข้าลึกๆ

ตอนนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ขยับสายตาออกไป กงชิงวี่จับใบหน้าของอันหลิงหยุนด้วยมือทั้งสองข้าง และอดไม่ได้ที่จะจูบขึ้นไปตรงดวงตา อันหลิงหยุนจึงเบิกตากว้าง ทำอะไร

อันหลิงหยุนที่ไม่สบอารมณ์ได้ชำเลืองไปมองที่กงชิงวี่ บ้าไปแล้วหรือ

กงชิงวี่ไม่อาจควบคุมสิ่งเหล่านั้นได้ เมื่อมองตอนนางหลับก็อยากจะจูบนาง แต่เขาไม่อยากรบกวน บางทีนางคงจะเหนื่อยมากจริงๆ !

“ท่านอ๋อง สืบได้หรือยัง” อันหลิงหยุนรู้ดีว่ายังสืบไม่ได้ และศพของสาวใช้ยังคงอยู่ที่พื้น

จากนั้นกงชิงวี่ก็จากออกไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้า และมองไปยังคนตายที่พื้น แล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าตรวจไม่พบว่าเป็นพิษชนิดใด ข้าจะกลับไปลองดูอีกครั้ง ทันทีที่เข้าวัง ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่”

“อืม ข้าจะไปกับเจ้า ฮ่องเต้ ในเมื่อตรวจไม่พบ วันนี้ข้าจะกลับไปก่อน ค่อยตรวจต่อพรุ่งนี้

ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเห็นฆาตกรแล้ว จึงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากในคืนนี้”

“อืม”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม และกงชิงวี่สั่งให้คนในตูไห่นำศพออกไปก่อน ได้มีคนเสียชีวิตในวังจิ่งซิ่ว ทำให้จุนเซียวเซียวไม่กล้าอยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงพานางไปที่วังอื่น

หลังจากอันหลิงหยุนได้มาเข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮา จากนั้นก็ออกไปกับกงชิงวี่

ขณะที่ออกจากวังขึ้นรถม้าแล้ว กงชิงวี่ถามว่า “เป็นอะไรหรือ”

“ข้าเห็นฆาตกรแล้ว” อันหลิงหยุนบอกเรื่องราวในความฝันให้กับกงชิงวี่ฟัง กงชิงวี่เหมือนกับถูกฟ้าผ่าตาย

“หลิงหยุนบอกว่าเห็นในความฝันหรือ”

อันหลิงหยุนกลับถามว่า “ท่านอ๋องไม่สงสัยจริงๆ หรือ คิดว่าความฝันข้าน่าเหลือเชื่อใช่ไหม ท่านอ๋องเชื่อหรือไม่”

“ในเมื่อหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดแล้ว คาดว่ามันก็ต้องเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องนี้ก็น่าแปลก”

อันหลิงหยุนขำขัน “สิ่งที่น่าแปลกไม่เพียงแค่นี้ ท่านอ๋อง เจ้าเห็นหรือไม่ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ข้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่สวยขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น”

อันหลิงหยุนก็ค้นพบสิ่งเหล่านี้ได้ไม่นาน ในตอนนั้นนางรู้สึกเหมือนราวกับเป็นปีศาจอย่างไรอย่างนั้น

ถางเหอหน้าแดง จนพูดไม่ออก

อันหลิงหยุนถาม “เซ็นหมดแล้วหรือ”

“อืม”

ถางเหอก้มหน้าลง จนแทบจะมุดเข้าไปในรูหนู

หลังจากที่อันหลิงหยุนได้อ่านเอกสารอย่างละเอียดถี่ถ้วน จึงสบายใจลง

“ข้าจะกันเงินเอาไว้พรุ่งนี้ จะต้องตั้งโรงงานก่อนฤดูหนาวจะมาถึง”

“รับทราบ”

ถางเหอเดินคั่นกลางระหว่างพวกเขา จึงไม่กล้าหายใจ

เวลานี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงจันทร์ อันหลิงหยุนก็อารมณ์ดี และต้องการจะกินอะไรสักหน่อย

หลังจากสั่งลงไป และทำอาหารมาส่งให้นาง

ทั้งสองรับประทานอาหารในวัง อาหารสี่อย่างซุปหนึ่งอย่าง และหมั่นโถวสองสามลูก มีเครื่องดื่มสำหรับกงชิงวี่หนึ่งแก้ว และอันหลิงหยุนรินเหล้าให้เขาด้วยตนเอง

สายลมพันผ่านเข้ามาในวัง และทั้งสองต่างมองหน้ากัน

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ อันหลิงหยุนก็ตามกงชิงวี่ไปดูเฟิ่งป่ายซูและซูอู๋ซิน จึงรู้ว่าทุกคนต่างอยู่กับป๋ายหลิงทางนั้น

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ก็ไปที่นั่นเช่นกัน เมื่อผลักประตูออกก็เห็นเจ้าห้ากำลังนอนอยู่ข้างๆ จื่อฮั่ว ท่าทางเหมือนกับคนไม่เอาการเอางาน

ป๋ายหลิงยังคงอยู่ไฟด้านใน ภายในห้องกั้นด้วยผ้าโปร่งสีขาวหนึ่งชั้น แม้จะมีผ้าขาวโปร่งกันไว้ อันหลิงหยุนก็สามารถมองเห็น ด้านในมีเด็กสองสามคนนอนอยู่ข้างๆ ป๋ายหลิง และมีจื่อฮั่วนั่งอยู่ใกล้ๆ ป๋ายหลิง ส่วนด้านนอกก็คือเจ้าห้า

อันหลิงหยุนเดินเข้ามาและกล่าวทักทาย ซูอู๋ซินและฮ่องเต้หญิงต่างก็อยู่ เจียงหยุนเฟิงกำลังอยู่ร่วมเพื่อดื่มชากับทั้งสองคน ส่วนแม่ทัพอันก็อยู่ที่นั่น หยุนจิ่นก็ยืนอยู่ข้างๆ

หลังจากอันหลิงหยุนทักทายก็เดินไปดูป๋ายหลิงด้านใน และเจ้าห้าก็นอนอยู่ด้านในจริงๆ

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน ป๋ายหลิงก็ต้องการจะลุกขึ้น อันหลิงหยุนจึงรีบบอกให้นางนอนลง จากนั้นนั่งลงข้างๆ เจ้าห้า