ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 831

บทที่ 831 ข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง

ในห้องอยู่ไฟนั้นร้อน เสื้อผ้าที่เจ้าห้าสวมอยู่ล้นแต่มีแขนขาเล็ดลอดออกมา ดูแล้วผอมมาก แต่กลับผุดผ่องและน่ารักมาก

อันหลิงหยุนอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของตนเอง เมื่อเจ้าห้าลืมตาขึ้นและมองไปที่อันหลิงหยุน เท้าเล็กๆ ของเราก็เริ่มห้อยอย่างขี้เกียจ และซนมาก

จื่อฮั่วลืมตาขึ้น และพลิกตัวหันไปมอง

ป๋ายหลิงขำขัน “จริงๆ แล้วไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลย เจ้าห้าอยู่ด้วย ข้าก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น ตระกูลป๋ายของพวกเรา แม้ว่าจะมีผู้หญิงเป็นคนดูแลครอบครัว แต่ก็ต้องเผชิญกับเรื่องที่โหดร้ายเช่นกัน ไม่ง่ายเลยที่เจ้าบ้านแต่ละรุ่นยังมีชีวิตอยู่รอด ไม่เพียงตั้งแต่วัยเด็กเท่านั้นที่อยู่ร่วมคลุกคลีอยู่กับหนอน และยังต้องกินหนอน นอนกับหนอน แม้กระทั่งปล่อยให้หนอนเข้าไปในร่างกาย

มีอีกหลายเรื่องที่พวกเจ้ายังไม่เคยได้ยิน แต่ข้าได้ผ่านมันมาแล้ว

หยุนเฟิงไม่ใช่เป็นสามีคนแรก แต่จริงๆ แล้วสามีคนแรกของข้าคือพี่ชายของหยุนเฟิง นั่นก็คือ หยุนไห่

หยุนไห่เป็นผู้ชายที่เล่นกับข้ามาตั้งแต่เด็ก พวกเราโตมาด้วยกัน หยุนไห่เสียชีวิตอยู่ท่ามกลางหนอนจำนวนมากมาย เพื่อช่วยข้าเอาไว้

ต่อมาหยุนเฟิงมาอยู่กับข้า เพื่อช่วยข้า

บททดสอบสุดท้ายของพวกเรา ก็คือการตั้งครรภ์เด็กผู้หญิง

พวกเราทั้งสามคนก็ยังคงเจอกับความโหดร้าย

มีเด็กผู้หญิงหลายคนที่ต้องการเป็นเจ้าบ้าน แต่เมื่อรู้ว่าท้องแรกเป็นเด็กผู้ชาย ก็จะสามารถนั่งจนบรรลุได้

สำหรับการนั่งจนบรรลุ ก็คือการใช้การฝึกตน โดยใช้เวลาถึงเจ็ดสิบเก้าวัน ไม่กินไม่ดื่ม และคลุกคลีกับหนอน เพื่อฝึกตนกับวิชาหนอนพิษกู่

การฝึกจิตใจด้วยวิธีนี้ อันที่จริง มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับคนที่ใช้ชีวิตโดยไม่มีลูก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก แต่ทุกคนก็ล้วนแต่ต้องฝึกตน

ข้าและหยุนเฟิงโชคดีมาก ที่ลูกคนแรกเป็นเด็กผู้หญิง

และเขาก็ทุ่มเทเพื่อข้า ตอนที่ข้ามีเรื่อง เขาก็จะปกป้องข้า

บรรพบุรุษของตระกูลเจียงล้วนแต่เป็นผู้ปกปักรักษาตระกูลป๋าย เจ้าบ้านแต่ละรุ่นในตระกูลป๋าย ก็จะเลือกลูกหลานของตระกูลเจียงสองสามคน เพื่อมาเป็นผู้ช่วย

ตระกูลเจียงรุ่นนี้มีเพียงลูกชายสองคนเท่านั้น ส่วนหยุนไห่ไม่อยู่แล้ว เดิมทีข้าเสียโอกาสที่จะได้เป็นเจ้าบ้าน หยุนเฟิงยืนกรานที่จะอยู่กับข้า จึงทำให้ผู้คนยอมสวามิภักดิ์ต่อข้า

แม้แต่พี่สาวน้องสาวของข้า ต่างก็อยากทำร้ายข้า จึงพยายามดึงหยุนเฟิงไปอยู่ฝั่งตนเอง

อันที่จริงก็อยากรีบคลอดก่อนกำหนด แต่พอคลอดมาแล้วก็จะกังวลมากขึ้น

แต่ตอนนี้ ข้ากลับรู้สึกว่า มีเจ้าห้าอยู่ ซึ่งจะได้เป็นการปกป้องคุ้มครอง

ข้าต้องการลูกเขยที่แข็งแกร่ง จื่อฮั่วก็ต้องการเช่นกัน”

อันหลิงหยุนตีเจ้าห้าเบาๆ และวางเจ้าห้าลง เจ้าห้าก็ลุกขึ้นไปดูจื่อฮั่ว และทั้งสองก็เอนกายนอนด้วยกันอีกครั้ง

“เจ้าบ้านป๋าย ข้ากลับเข้าใจความหมายของเจ้า เจ้าห้าฉลาดเช่นนี้ เมื่อเติบโตขึ้นจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง จุดนี้เหมือนจะไม่มีข้อสงสัยแล้ว”

“ใช่แน่นอน”

ป๋ายหลิงก็คิดแบบนี้เช่นกัน

อันหลิงหยุนจับเท้าเล็กๆ ของเจ้าห้า เจ้าห้าต้องการแตะเล่น แต่ถูกอันหลิงหยุนจับเอาไว้แล้ว จึงไม่สามารถขยับได้ เจ้าห้ามองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้าห้าพลังเยอะมาก วิ่งไปได้ทุกที่ แต่เท้าเล็กๆ ของเขา ยังคงถูกข้าถือเอาไว้ในมือ หมดหนทาง!”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองป๋ายหลิง “เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า ข้าไม่คิดว่าความแข็งแกร่งมากมายไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเด็ก และไม่จำเป็นเช่นกัน”

ข้าหวังว่าเจ้าห้าจะมีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข

เจ้าต้องการจะได้เป็นเจ้าบ้าน ถ้าเจ้าได้เป็นแล้ว เจ้าจะมีความสุขไหม

การสูญเสียคนที่รักมากที่สุด เจ้าไม่ทุกข์ใจหรือ

ไม่ใช่ว่าจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าห้าที่ไร้เดียงสาแบบนั้น แต่จากมุมมองของคนที่ผ่านมาแล้วเห็นเรื่องนี้ การรักใครสักคนการตายเพื่อเขาเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และยังพิสูจน์ได้ว่า ความรักนี้จะอยู่เหนือชีวิต

แต่ถ้าคนคนหนึ่งสามารถอยู่เพื่อคนคนเดียวได้ แต่การอยู่ด้วยกันจะดีกว่า นั่นคือความหมาย”

ป๋ายหลิงถาม “แต่ถ้านางไม่ใช่เจ้าบ้าน ฐานะก็จะลดลง อย่างนั้นคงจะไม่คู่ควรกับเจ้าห้าใช่ไหม”

“เจ้าห้าเป็นคู่หมั้นกับนางแล้ว แล้วมีอะไรที่จะไม่คู่ควร หน้าตาของจื่อฮั่ว เมื่อโตขึ้นเจ้ายังกังวลว่าจะไม่มีใครชอบหรือ”

อย่าบอกว่าเจ้าห้าจะชอบ แม้ว่าถึงจะไม่ชอบก็ตาม แต่จื่อฮั่วก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของคนอีกจำนวนนับไม่ถ้วน คนที่ชอบเหล่านั้นอาจจะไม่ได้เลวร้ายไปกว่าเจ้าห้า”

“ใช่!”

จู่ๆ เจ้าห้าก็ลุกขึ้นมา และมองอันหลิงหยุนอย่างไม่มีความสุข

อันหลิงหยุนพูดว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามีคนจะมาแย่ง อย่างนั้นก็ต้องพยายาม อย่าคิดว่า ตอนนี้เป็นคู่หมั้นของจื่อฮั่ว ต่อไปจะได้พึ่งพาอาศัยกันอย่างไม่มีความกลัว

ตอนพ่อกับแม่ แม่ต้องการตามพ่อเจ้าอย่างไม่มียางอาย เมื่อพ่อของเจ้าแต่งงานใหม่ก็เกือบทำให้แม่ขาดใจตาย”

“เหลวไหล เจ้าพูดจาเหลวไหลอีกแล้ว” กงชิงวี่เจ็บปวด ประเด็นไหนไม่ควรพูด ก็พูดอันนั้น

อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และมองไปที่เจ้าห้า “เจ้าห้า หากเจ้าโตมาแล้วไม่ได้ยอดเยี่ยม แต่คนอื่นๆ ก็ยังยอดเยี่ยมกว่าเจ้า อย่างนั้นเจ้าก็ควรจะยอมรับ หากใครไม่ดี ก็ออกไป”

“ฮึ!” เจ้าห้าเอ่ยเสียงเย็นชา อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว “ฮึกับใคร เชื่อไม่เชื่อ ว่าแม่สามารถให้เจ้ากับ

จื่อฮั่วอยู่กันจนแก่เฒ่าได้ และทั้งชีวิตนี้ยังให้เจ้าหาจื่อฮั่วไม่เจอได้”

เจ้าหามองไปที่อันหลิงหยุน “ผิด!”

“เจ้าผิดใช่ไหม” อันหลิงหยุนถาม และคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถบอกสาเหตุได้ แต่เจ้าห้าฟังดูอย่างเย็นชา

“ผิด!” เจ้าห้าพยายามที่จะบึ้งตึงปาก

อันหลิงหยุนพูดว่า “ถึงครั้งต่อไปไม่ใช่ตัวอย่าง ครั้งต่อไปเจ้าจะไม่ได้เห็นจื่อฮั่ว ”

เจ้าห้าเม้มริมฝีปาก และไม่ได้พูดอะไร

อันหลิงหยุนสอนลูกชาย ก่อนที่จะหันหลังจากไป