ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 836

บทที่836 เงินองค์หญิงก็ไม่มีที่ให้ใช้

หวางฮองไทเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้ของประเทศเฟิ่งฟังอยู่นาน ฟังเข้าใจแล้ว หยุนจิ่นเป็นน้องสาวบุญธรรมขององค์หญิงใหญ่ เข้าวังรับตำแหน่ง

หวางฮองไทเฮาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ในเมื่อเป็นน้องบุญธรรมขององค์หญิงใหญ่ งั้นก็แต่งตั้งองค์หญิงหยุนจิ่นละกัน องค์หญิงใหญ่คิดเห็นว่าอย่างไร?”

“เป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งระดับสูงหรือป่าว?”

องค์หญิงใหญ่ถาม หวางฮองไทเฮารู้สึกผิดหวังอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “งั้นความหมายขององค์หญิงใหญ่คือละ?”

“ถ้าเป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งระดับล่าง งั้นก็ช่างเถอะ คิดว่าประเทศต้าเหลียงมีองค์หญิงไม่กี่องค์ ข้าก็หนึ่งองค์ องค์หญิงน้อยอีกหนึ่งคน ก็สองคน และข้าคือองค์หญิงเจิ่นกั๋ว ไทเฮามีอำนาจเท่ากับฮ่องเต้เรื่องของการสั่งการองค์หญิงก็ขี้เกียจที่จะให้ความสนใจ ปีนี้องค์หญิงน้อยก็ไม่ได้ออกหน้า องค์หญิงเจียนกั๋วก็เหมือนกับเครื่องประดับ

ข้ากับองค์หญิงน้อยล้วนแต่เป็นเครื่องประดับ งั้นองค์หญิงก็ไม่มีใครสั่งการแล้ว ดูจากสภาพการณ์ในตอนนี้ ฮ่องเต้มีองค์หญิงแล้ว จอนอ๋องตวนก็ต้องมีองค์หญิง บางทีผ่านไปไม่กี่วันจวนอ๋องเสียนก็มีองค์หญิง แบบนี้มิสู้ขั้นหนึ่งระดับสูงเถอะ

ก็ดีมีคนนำสั่ง”

หวางฮองไทเฮาทรงพิโรธ ลูกหลานวงศ์ตระกูล จะให้คนนอกมาสั่งการได้อย่างไร เลอะเทอะ!

อย่างไรก็ตามหวางฮองไทเฮาก็หน้าชื่นอกตรม พูดได้เพียงว่า “ถ้าองค์หญิงใหญ่คิดว่าได้ ก็ได้ละกัน

ข้าก็ไม่มีความเห็น”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ หยุนจิ่น เจ้าไปคุกเข่าคารวะละกัน”

ช่วงนี้หวางฮองไทเฮาความทรงจำไม่ค่อยดี มักรู้สึกว่าหยุนจิ่นคนนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่ก็คิดไม่ออก

หยุนจิ่นคุกเข่า “หยุนจิ่นขอบพระทัยไทเฮาสำหรับรางวัล”

“ในเมื่อเจ้ากับองค์หญิงใหญ่ได้ผูกมิตรกัน ก็ถือว่าเป็นองค์หญิงของประเทศต้าเหลียง เจ้าทั้งสองเป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งระดับสูง ซึ่งก็คือองค์หญิงเจิ่นกั๋ว แต่ประเทศต้าเหลียงของข้าเปิดประเทศจนถึงปัจจุบันนี้ ก็ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงแทรกแซงราชกิจ ส่วนเหล่าองค์หญิง เป็นหน้าที่พันธะของเจ้า” หวางฮองไทเฮากล่าว

หยุนจิ่นรีบก้มหัว “หยุนจิ่นทราบดีว่าข้าไร้ความสามารถ ไม่สามารถรับผิดชอบดูแลองค์หญิง ได้ หยุนจิ่นยินดีรับใช้ราชวงศ์ เพียงแต่ขอความสงบสุข”

“ก็ดี เจ้าคิดได้แบบนี้ถือว่าไม่เลว แต่ในเมื่อเจ้าหมายถึงองค์หญิงองค์โตคือผู้ปกครององค์หญิง งั้นก็ทำตามนี้ไปก่อนชั่วคราว”

หวางฮองไทเฮาพูดพร้อมกับสังเกตท่าทีขององค์หญิงใหญ่ นางพอใจแล้วก็รีบเดินออกไป

หยุ่นจิ่นขอบพระทัยและลุกขึ้น หวางฮองไทเฮาประทานรางวัลให้ไม่น้อย องค์หญิงใหญ่ก็พูดถึงเรื่องการแต่งงานของหยุนจิ่น หวางฮองไทเฮาก็พูดว่า รอตอนหยุนจิ่นแต่งงาน นางจะได้สินสอดสองร้อยล้านตำลึง ที่นา1000เอเคอร์ และจวนองค์หญิงหนึ่งเรือน นอกนั้นยังมีอัญมณีและเครื่องประดับอีกหลายอย่าง รวมถึงผ้าไหมอีกเป็นจำนวนมาก มีห้าล้านกว่าเหรียญกษาปณ์ทองแดง หวางฮองไทเฮาดูท่าก็คือมารีดไถเงิน องค์หญิงใหญ่รับไว้ทั้งหมด ถึงเอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานของหยุนจิ่น พูดว่าหยุนจิ่นมีคนที่โปรดปรานแล้ว ก็ทูลขอฮองเฮาพระราชทานสมรส

หวางฮองไทเฮาก็พระราชทานสมรสเพื่อหยุนจิ่น

“เป็นท่านชายจากบ้านไหน อยู่ที่ประเทศต้าเหลียง เกรงว่าจะมีไม่กี่คนที่คู่ควรกับหยุนจิ่น?”หวางฮองไทเฮารู้สึกว่าเรื่องนี้น่าแปลก องค์หญิงใหญ่ก็มีน้องสาวเพิ่มมาหนึ่งคนอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มาในวันนี้ต้องการพระราชทานสินสอดแต่งงานแล้ว

ต้องการสินสอดต้องการพิธีสมรส ท่านชายบ้านไหนหรูหราฟู่ฟ่าเอิกเกริกเช่นนี้

องค์หญิงใหญ่พูดขึ้น “เป็นแม่ทัพ”

“แม่ทัพ?”

หวางฮองไทเฮากำลังไล่เรียงคนที่พอนึกขึ้นได้ พูดออกมาไม่กี่คน ล้วนแต่ยังไม่ถูก หวางฮองไทเฮาหมดความอดทนแล้ว

“องค์หญิงใหญ่ เจ้าก็บอกข้ามาเถอะ?”

“อันจือซาน!”

องค์หญิงใหญ่เอ่ยชื่อนี้ออกมา หวางฮองไทเฮาตะลึงอยู่นาน มองไปที่หยุนจิ่น มองไปที่องค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงใหญ่ล้อเล่นหรือเปล่า?”

“ไม่ได้ล้อเล่น ไม่กี่วันก่อน ข้าให้หยุนจิ่นเรื่องแต่งงาน ถูกอันจือซานพูดว่าไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง เรื่องการแต่งงานนี้ผลคือล้มเลิกไป

“อา?”หวางฮองไทเฮาไตร่ตรองอยู่ เรื่องนี้ต้องคิดบัญชีกับแม่ทัพอัน?

หวางฮองไทเฮาเพ่งพินิจมองไปที่หยุนจิ่น “ดูทีท่าแล้ว ก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง แต่หยุนจิ่นยินยอมหรือไม่?”

“ไทเฮา นี่ยังทรงดูไม่ออก สถานะไง สถานะก็ต้องมาด้วย” ไห่กงกงดูออกอย่างกระจ่างแล้ว

หวางฮองไทเฮาพยักหน้า ก็คิดว่ามีเหตุผล

ไห่กงกงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไทเฮา แต่ไปพบฮ่องเต้ ไทเฮาไม่รู้สึกว่าไปคิดบัญชีหรอกหรือ?”

“คิดบัญชี?”

“ไทเฮาลืมไปแล้ว ตอนนั้นเดิมทีองค์หญิงใหญ่ต้องการสมรสกับแม่ทัพอัน หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็หยุดไว้ โน้มน้าวองค์หญิงใหญ่ มาในวันนี้มีทั้งสินสอดและรางวัลแล้ว ฮ่องเต้ยังจะทำอะไรได้?”

“งั้นที่เหลือก็คิดบัญชีแล้ว ดีที่ข้าตระหนักได้ว่าต้องคอยระวังองค์หญิงใหญ่ เอาเงินกษาปณ์สองล้านตำลึงที่ข้าสะสมไว้มาหลายปีออกมา นอกจากจำนวนนั้นข้าอยากให้ฮ่องเต้ออก ข้าเองไม่มีแล้ว”

“ไทเฮา ตอนที่ท่านเพิ่งพูดออกมาว่าเงินสองล้านตำลึง ทาสเก่ามองไปที่มือขององค์หญิงกระดิกไม่หยุด เหมือนกับกำลังนับว่าไทเฮามีเงินเท่าไหร่ยังไงอย่างงั้น ดีที่ไทเฮาประทานเงินให้ ไม่อย่างนั้นท่าทีที่องค์หญิงใหญ่มาอย่ามีจุดประสงค์ไม่ดี ไม่เอาเงินออกมา ก็จะไม่จบไม่สิ้น

“อืม เงินหมดก็ไม่มีแล้ว ข้าก็ไม่สามารถใช้ได้ ตอนที่เพิ่งเข้าวังอยากจะทำเงินมากขึ้นอีกสักหน่อย หลังจากนั้นมาพบว่าไม่ได้ใช้อะไร แม้แต่องค์หญิงสักคนยังให้กำเนิดไม่ได้ ก็ให้สินสอดไม่ได้

มู่มิง เมื่อก่อนควรจะให้นาง แต่นางกลับแต่งงานเข้าวังมา ข้าไม่อยากให้นางเข้าวัง น่าเสียดายที่เสินหยุนเจ๋ไร้ความสามารถ ขี้ขลาด ไม่กล้าพานางไป ถ้าได้ไปแล้ว นั่นคงจะดีมาก!”

ไห่กงกงนึกถึงมู่มิง อดไม่ได้ที่จะน้ำตาร่วงมาสองหยด

“ตั้งแต่เด็กจวิ้นจู่ก็อยู่ข้างกายไทเฮาจนกระทั่งโต ไทเฮาไม่เจ็บปวด ใครเจ็บละ?”

ไห่กงกงร้องไห้ออกมา

หวางฮองไทเฮาโบกมือ “ไม่ต้องร้อง ข้ายังไม่ร้อง”

ไห่กงกงเช็ดน้ำตา “ไทเฮา ฮ่องเต้ทรงยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร?”

“ไม่ต้องสนใจเขา เขาก็ไม่ได้ดีอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเขา มู่มิงได้ตายไปแล้ว แม้แต่ฮั๋วไท่เฟยยังดูความคิดของมู่มิงออกเลย มู่มิงอยากอยู่กับฮ่องเต้ด้วยใจจริง เขาได้ขอโทษมู่มิงแล้ว ข้าไม่คิดบัญชีกับเขาแล้ว ปล่อยเขาไป!”