ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 854

บทที่ 854 ปกป้องครรภ์จากการแท้ง

ฮูหยินเฒ่ากัดฟันกรอด พลางชี้หน้าด่าอันหลิงหยุนอย่างหยาบคาย อันหลิงหยุนหันกลับมา ยกฝ่ามือขึ้นตบหน้าฮูหยินเฒ่าเข้าไปฉาดใหญ่: "บังอาจ เจ้าขวัญกล้ามาจากไหน บังอาจมาด่าข้าหยาบคายถึงเพียงนี้ ข้าเป็นหนึ่งในบรมวงศานุวงศ์ จะยอมปล่อยให้เจ้ามาด่าทอดูถูกได้อย่างไร! เจ้าหน้าที่ ฮูหยินเฒ่าคนนี้ด่าทอข้าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ลงทัณฑ์โบยห้าสิบไม้ เห็นแก่ที่นางอายุมากแล้ว ให้หลานชายนางมารับโทษแทนนางก็แล้วกัน"

"ท่านย่า ...ท่านย่า... " เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนจะลงมือแล้ว ชายคนนั้นก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังฮูหยินเฒ่า ฮูหยินเฒ่าจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยท่าทางหยิ่งผยอง สายตาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม แต่เพราะถูกอันหลิงหยุนตบหน้าไปฉาดใหญ่ จึงเริ่มจะกลัว ๆ ขึ้นมาบ้าง ถึงแม้ว่าจะโกรธเคืองอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าขึ้นหน้าไปต่อปากต่อคำอะไรอีก

อันหลิงหยุนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: "เฟยยิง ไปจับมาเดี๋ยวนี้ โบยเสียที่นี่เลย"

เฟยยิงรีบเข้าไปจับชายคนนั้น แล้วโยนอย่างไม่ไยดีลงไปบนพื้นทันที ไปหากระบองมาได้ ก็ลงมือโบยตีตรง ๆ ทั้งอย่างนั้น ชายคนนั้นยังพยายามจะลุกขึ้น ถึงขั้นแหกปากร้องหาย่าอย่างน่าสมเพชเวทนา

ฮูหยินเฒ่ารีบถลาเข้ามาปกป้องหลาน แต่ถูกพยาบาลหลายคนเข้ามารั้งตัวไว้ เพียงอันหลิงหยุนส่งสัญญาณทางสายตาออกไป ทุกคนต่างก็ร่วมมือ ประสานงานกันได้อย่างสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ

ฮูหยินเฒ่าร้องไห้จนปริ่มจะขาดใจ คร่ำครวญหวนไห้ไม่หยุด

หญิงสาวคนนั้นก็ร้องอ้อนวอนเช่นกันว่า : "โปรดละเว้นด้วยเถิดเจ้าค่ะ โปรดละเว้นด้วย ... "

เมื่อฮูหยินเฒ่าได้ยินดังนั้น ก็หันขวับไปมองหญิงสาวคนนั้นอย่างรวดเร็ว พูดอย่างโกรธแค้นว่า: "ทั้งหมดนี่มันก็เป็นเพราะหญิงแพศยาอย่างเจ้านั่นแหล่ะ เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกเรอะ หุบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!"

หญิงสาวพลันไม่กล้าพูดอะไรอีก นางตกใจจนรับมือไม่ทันแล้ว

อันหลิงหยุนเหยียดตามองไปที่ชายคนนั้น: "ใครใช้ให้เจ้าทุบตีทำร้ายผู้หญิง รังแกผู้หญิงดีนัก  ปกติข้าเกลียดคนที่ทุบตีรังแกผู้หญิงเป็นที่สุด"

ชายคนนั้นตะโกนว่า: "อันหลิงหยุน เจ้าจำคุณชายเช่นข้าไม่ได้แล้วหรือ ข้าเป็นใคร เจ้าจำไม่ได้แล้วอย่างนั้นหรือ?"

อันหลิงหยุนถึงกับผงะค้าง ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ดูไปแล้วคล้ายว่านางจะรู้จักจริงๆ!

จู่ ๆ ท้องของนางก็พลันเจ็บจี๊ดขึ้นมา ภาพความทรงจำในสมอง ก็เริ่มแปรสภาพเป็นเมฆหมอกขุ่นมัว นางรู้สึกยืนไม่มั่นคงเล็กน้อยในขณะที่ยังอุ้มเจ้าห้าไว้ในอ้อมแขน เจ้าห้าลืมตาขึ้นโดยพลัน พยายามขืนตัวลงจากอ้อมแขนของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบหันไปมองเฟยยิง: "เฟยยิง…..”

สวี่หยวนยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง รีบเข้าไปพยุงอันหลิงหยุนไปนอนลงทันที อันหลิงหยุนเริ่มหอบกระชั้นถี่ ชั่วขณะเหมือนตกลงสู่ภวังค์ภาพความทรงจำ ในความทรงจำนั้น ก็ยังคงเป็นตอนที่พวกเด็ก ๆ จำนวนหนึ่งมารุมรังแกนางเช่นเดิม เห็นภาพเด็กชายคนหนึ่งจับมือนางไว้ แล้วพานางไปที่บ่อน้ำ จากนั้นจึงบังคับให้นางถอดเสื้อผ้าออก ไม่อย่างนั้นจะผลักนางลงไปในบ่อ

เจ้าของร่างเดิมไม่ยอม สุดท้ายจึงถูกโยนลงไปในบ่อ จนเกือบตกน้ำตาย

บ่อน้ำแห่งนั้นเป็นบ่อตื้น เจ้าของร่างเดิมไม่ได้ตกลงไปลึก จึงไม่ได้เป็นอะไร

แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เจ้าของร่างเดิมก็ตื่นตกใจไม่หายอยู่หลายเดือน ต้องฝันร้ายอยู่ทุกคืนทั้งคืน

เฟยยิงถูกอันหลิงหยุนทำให้ตกใจไม่น้อย กระทั่งสวี่หยวนเองก็เช่นกัน ใต้ขาทั้งสองข้างของนางมีเลือดไหลออกมาแล้ว

สวี่หยวนต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว นี่คือการแท้งชัดๆ

"เฟยยิง ไป รีบไปเชิญท่านอ๋องมาเร็วเข้า"

เฟยยิงหมุนตัววิ่งออกไปทันที เมื่อมาถึงประตูจวน เจ้าเมืองเมืองหลวงเวยฉือกำลังเพิ่งมาถึงพอดี ทันทีที่เฟยยิงเห็นเวยฉือก็รีบพูดว่า: "พระชายาจะแท้งแล้ว รีบไปที่จวนอ๋องเสียนตามหาท่านอ๋องเร็วเข้า หากท่านอ๋องไม่อยู่ให้ไปที่พระราชวัง”

เวยฉือตกใจจนหน้าซีดเผือด หันหัวแล้วรีบออกไปทันที ขี่ม้าพุ่งตรงดิ่งไปยังจวนอ๋องเสียน ชนิดไม่หยุดพักหายใจกันเลยทีเดียว

กงชิงวี่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก เห็นเวยฉือจากหน้าประตูจึงหยุดฝีเท้า เวยฉือได้เจอกงชิงวี่แล้วจึงรีบรายงานทันที: "พระชายาเกิดเรื่องแล้ว อยู่ที่โรงหมอพ่ะย่ะค่ะ"

ทันทีที่ได้ยิน สีหน้าของกงชิงวี่ก็เปลี่ยนไปโดยพลัน หยัดกายทะยานขึ้นม้าได้ ก็พุ่งตรงไปที่โรงหมอทันที

อันหลิงหยุนรู้สึกมึนงง เสมือนว่าตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง จึงค่อยๆกลับสู่ภาวะปกติได้ในที่สุด กงชิงวี่พุ่งถลาเข้าประตูมาได้ ก็จับมือของอันหลิงหยุนไว้แล้วนั่งลง: "หยุนหยุน"

อันหลิงหยุนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า รู้สึกเจ็บปวดเมื่อยขบไปหมดทั้งตัว นางเป็นหมอ ย่อมรู้เหตุผลดีว่าเป็นเพราะอะไร เผลอวางมือลงบนท้องตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ไล่ลูบคลำไล่สัมผัสหาอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆเฮือกใหญ่

“ ท่านอ๋อง ลูก?”

กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแน่น : "วางใจเถอะ ทุกอย่างล้วนยังอยู่ดี เมื่อครู่เจ้าห้าเพิ่งให้เลือดเจ้าดื่ม"

อันหลิงหยุนพลันนึกถึงเรื่องที่เจ้าห้าไม่ไปขึ้นมาได้ รีบหันไปมองเจ้าห้า ในเวลานี้เจ้าห้ากำลังนอนอยู่อีกด้าน พลางจับมือนางเอาไว้แน่น

อันหลิงหยุนรู้สึกทุกข์ใจมาก เป็นเพราะนางเองที่ไม่ดี ยิ่งไปเพิ่มความเดือดร้อนลำบากให้ลูกชายขึ้นกว่าเดิมไปเสียได้

กงชิงวี่โยนดาบในมือทิ้งลงไปบนพื้น หันไปมองเวยฉือ “จัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วย”

พูดจบก็เดินไปอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา เฟยยิงอุ้มเจ้าห้าแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

สวี่หยวนรีบเดินตามออกไป: “ท่านอ๋อง พระชายาควรต้องนอนพักรักษาตัวที่โรงหมอนะพ่ะย่ะค่ะ หากพระชายาไม่นอน เช่นนั้นคนอื่น ๆ ก็คงไม่มีใครยอมมานอนเป็นแน่”

"ท่านอ๋องเพคะ นอนพักเสียที่นี่เถอะ เปลี่ยนห้องผู้ป่วยใหม่อีกห้องก็แล้วกัน"

อันหลิงหยุนยังมีอาการอ่อนเพลีย ไร้เรี่ยวแรงอยู่บ้าง กงชิงวี่หันไปมองสวี่หยวน: "ห้องผู้ป่วย"

สวี่หยวนพากงชิงวี่ไปยังห้องพักผู้ป่วย ภายในห้องสะอาดสะอ้าน มีแสงสว่างและระบายอากาศได้ดี นี่เป็นครั้งแรกที่กงชิงวี่ได้มาที่นี่ มันไม่เลวเลยจริง ๆ บนโต๊ะหัวเตียงผู้ป่วยยังมีแจกันอยู่ด้วย เมื่อพวกเขาเข้ามา พยาบาลก็เข้ามาปักดอกไม้ตกแต่งข้างในทันที ฤดูกาลนี้เป็นฤดูของดอกเบญจมาศ แต่ที่ประดับอยู่ข้างในนี้ ก็ยังมีดอกไม้ป่าที่เก็บมาจากบนภูเขาอยู่บ้างจำนวนหนึ่ง

ดูแล้วสง่างาม ให้บรรยากาศความงดงามในแบบผู้ดีมากจริงๆ

ภายในห้องพักผู้ป่วยห้องนี้มีเตียงสองหลัง หลังหนึ่งให้อันหลิงหยุน ส่วนอีกหลังให้เจ้าห้า กงชิงวี่นั่งลงมองสังรวจภายในห้อง อันหลิงหยุนพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ท่านอ๋อง อีกนิดเดียว ข้าก็เกือบจะต้องแท้งอยู่แล้ว ข้าเจ็บมากจริงๆ แต่ข้ายืนยันได้อย่างมั่นใจเลยว่า นี่คือนางแน่นอน เค้าว่ากันว่าไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกัน ย่อมไม่อาจเกิดมาเป็นพ่อลูกกันได้ ลูกสาวคือคนรักในชาติก่อนของพ่อ นี่สันนิษฐานได้ว่า ท่านอ๋องคงเกิดความรู้สึกสงสาร เห็นใจนางขึ้นมาในชั่วเวลาหนึ่ง ไม่อย่างนั้นนางคงจะไม่มาเป็นแน่ "

กงชิงวี่ก้มหน้าใคร่ครวญ ย้อนนึกไปถึงวิธีการขี่ม้าของเจ้าของร่างเดิม ที่ทำท่าทำทางแสนจะอึกทึกฮึกเหิม เชิดหน้าเฉิดฉายท้าทายไม่กลัวใครแบบนั้น

ลูกสาวของเขา กงชิงวี่ผู้นี้ ก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นเป็นธรรมดาล่ะนะ

อันที่จริง พวกเขามีความคล้ายคลึงกันมาก เขาเองก็เป็นคนที่ชอบเชิดหน้าเฉิดฉาย ท้าทายไม่กลัวใคร เจ้าของร่างเดิมเองก็เป็นเช่นเดียวกัน แต่ในเวลานั้น เขากลับไม่ได้มองดูเจ้าของร่างเดิมให้มากขึ้นสักหน่อย พอมาถึงตอนนี้ หลังจากที่ได้เจอกันแล้ว กลับยากที่จะลืมเลือนไปได้โดยง่ายเสียแล้ว

บางทีมันคงไม่ใช่ความรัก แต่เป็นเพียงความรู้สึกคิดคำนึงถึงด้วยจิตใจอันหดหู่

กงชิงวี่หัวเราะ มุมปากยกโค้งขึ้นสูง: "หากข้าไม่ได้ถูกบังคับให้ต้องมาเจอกับนาง บางทีพวกเราก็อาจจะกลายมาเป็นสามีภรรยากันได้ล่ะนะ"

"อื้ม" เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ที่อันหลิงหยุนจะไม่มีทางคิดว่าลูกสาวของนางเป็นคนไม่ดี

อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว จึงอยากจะพักผ่อนเสียหน่อย นางค่อยๆหลับตาลงเตรียมตัวพักผ่อน