ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 865

บทที่ 865 ดูเจ้าห้าและเฝ้ายาม

กงชิงวี่เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาหยุดยืนอยู่ที่ประตูสักพัก จากนั้นจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ โต๊ะแล้วหันมองซูมู่หรง รถที่อยู่บนพื้นล้วนทำขึ้นมาจากไม้ แต่ถูกขัดจนแวววาว

กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเห็นเขาดูเหนื่อยๆ ก็รู้สึกแปลกใจ : “มีเรื่องน่ากังวลหรือเพคะ ?”

“มีราชนิกูลบางคนหนีไปแล้ว มีอ๋องหลายคนยินดีที่จะร่วมมือกับข้า ยินดีที่จะทิ้งเรื่องบาดหมางในอดีตทั้งหมด ยอมปล่อยวางอคติ แล้วช่วยกันพัฒนาประเทศต้าเหลียงของเราขึ้นมาใหม่ มีเพียงแค่อ๋องจุ้นที่อายุยังน้อยเพียงไม่กี่คน ไม่ยอมให้ความร่วมมือ อีกทั้งได้เริ่มที่จะต่อต้านขึ้นมาแล้วอีกด้วย !

ตอนนั้น เบื้องหลังของคนคนนั้นยังมีพี่ชายอีกสองคน พวกเขาเป็นลูกของอ๋องรอง อ๋องรองรู้สึกไม่พอใจในตัวอ๋องหลายคนมานานแล้ว เริ่มแรก พวกเขาได้เลือกลูกชายของอ๋องห้า กงชิงเซวียนเหอ ให้ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าเป็นการภายใน ทำให้อ๋องรองยิ่งมีใจที่คิดจะล้มล้าง แต่เพื่อปกป้องลูกชายทั้งสามคนของเขา การที่จะเลือกหัวหน้าออกมาสักคนนั้นต้องใช้เวลา และเพื่อเป็นการปกป้องอำนาจที่เขาเตรียมที่จะเข้ามาแทนที่อ๋องห้า

ครั้งนี้ราชสำนักได้มีการนัดหมายเหล่าราชนิกูลใหม่ ทำให้เหล่าราชนิกูลต่างมองเห็นความหวัง บวกกับที่ลูกชายคนเล็กของเขาตายด้วยน้ำมือของข้า ทำให้ความคิดที่จะต่อต้านของเขาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลายวันมานี้เขาเริ่มมีการเคลื่อนไหว ราชนิกูลที่ได้รับเลือกให้เข้าทำงานในราชสำนัก ต่างถูกเขาข่มขู่

ข้าได้รับรายการจำนวนหนึ่งจากเหล่าราชนิกูลแล้ว !”

“หากเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ท่านอ๋องคงจะทรงต้องยุ่งแล้ว ?”

“อืม” !”

กงชิงวี่หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วเริ่มกินอาหาร

ฮ่องเต้หนานอี้เลิกคิ้วแล้วหันมองกงชิงวี่ ยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบ รู้สึกเกลียดพอๆ กับซูอู๋ซิน !

กงชิงวี่กินข้าวเสร็จก็ลุกขึ้นเดินจากไป และได้กำชับอันหลิงหยุนไว้ว่า : “ห้ามออกไปจากจวน คืนนี้ข้ามีธุระต้องสะสาง คงจะกลับจวนดึกสักหน่อย !”

“เช่นนั้นท่านอ๋องทรงระวังตัวด้วย !”

“อืม !” กงชิงวี่หันหลังเดินจากไป อันหลิงหยุนจึงได้หันไปมองซูมู่หรง

พวกเด็กๆ ต่างหิวจึงรีบวิ่งไปกินข้าว อันหลิงหยุนใช้ให้ลุ่ยหลิ่วไปคอยดูแลเด็กๆ จากนั้นจึงเดินไปหาซูมู่หรง

“ทำไมท่านจะต้องรีบร้อนเช่นนี้ด้วย ?” อันหลิงหยุนยืนถามอยู่อีกด้านหนึ่ง

“คืนนี้ทำของพวกนี้ให้เสร็จ ก็เท่ากับได้ให้ของขวัญแก่พวกเขาแล้ว”

“คุณเองก็ให้ของขวัญพวกเขาหลายอย่างแล้วไม่ใช่หรือ คุณจำไม่ได้หรือยังไง ตอนที่พวกเขายังไม่เกิด คุณมอบของให้ฉันตั้งมากมาย !”

“นั้นมันเมื่อก่อน พวกเขายังไม่เคยเห็นผม ตอนนี้ได้พบหน้ากันแล้ว ย่อมจะไม่เหมือนกันแน่นอน”

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นจะต้องรีบร้อน ฉันยังคิดหาวิธีที่จะ......”

“ถ้าหากมีวิธีจริงๆ คุณก็คงจะไม่มายืนพูดพร่ำอยู่อย่างนี้หรอก !” ซูมู่หรงพูดตัดบทอันหลิงหยุน จากนั้นจึงลุกยืนขึ้น

อันหลิงหยุนหายใจไม่ทั่วท้อง มองดูซูมู่หรงอยู่สักพัก ก็หันหลังแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง

ซูมู่หรงปัดมือแล้วเดินตามไป อันหลิงหยุนเข้าไปหาพวกเด็กๆ วันนี้หวางหวยอันก็ออกไปจากจวนเช่นกัน คาดว่าน่าจะเป็นเพราะเรื่องของเหล่าราชนิกูล

อันหลิงหยุนเข้าไปข้างในแล้วนั่งลง เด็กๆ ต่างอาบน้ำเปลี่ยนไปสวมใส่ชุดนอนที่สะอาดและนอนลงเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นท่านแม่เดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปด้วยความตื่นเต้น

“พักผ่อนได้แล้ว วันนี้พวกเจ้าเหนื่อยกันมากแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปเรียนกับอาจารย์ปู่อีก หากพรุ่งนี้ตื่นสาย ดูซิว่าพวกเจ้าจะทำเช่นไร ?”

พวกเด็กๆ รีบวิ่งกลับไปนอนลงอย่างเรียบร้อย เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นเชื่อฟัง ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วปิดตาลง แต่ละคนช่างดูเหมือนลูกชิ้นเนื้อกลมๆ เสียจริง ช่างเป็นการนอนหลับที่ดูน่ารักเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนหันมองซูมู่หรง : “คุณเองก็นั่งลงเถอะ อีกประเดี๋ยวคุณยังต้องไปอยู่เป็นเพื่อนฮ่องเต้หนานอี้อีก”

เจ้าห้าพิงเข้าไปในอ้อมแขนของอันหลิงหยุน ไม่อยากพูดอะไร

อันหลิงหยุนหันมองพวกเด็กๆ ที่นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว คงจะเหนื่อยมากจริงๆ !

อันหลิงหยุนไปนอนลงข้างใน เจ้าห้าปิดตาลง อันหลิงหยุนตบเขาเบาๆ

สักพักสองแม่ลูกก็นอนหลับไป จนถึงกลางดึก เจ้าห้าก็ลืมตาขึ้นมา เจ้าเสือน้อยและหมาจิ้งจอกหางสั้นเองก็ลุกขึ้นและหันมองออกไปนอกลาน

เจ้าห้าลุกขึ้นนั่ง อันหลิงหยุนกอดเขาเอาไว้ทันที

สองแม่ลูกรู้สึกได้พร้อมกันทันทีว่า ด้านนอกมีคน

พวกเด็กๆ ที่เหลือยังนอนหลับอยู่ ที่ที่อันหลิงหยุนอยู่นี้ไม่มีคนอื่น

“ท่านพ่อของเจ้าไม่อยู่ คนพวกนั้นคงจะมาหาที่นี่ !” อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปที่ประตู นางยืนอยู่ที่ประตูแล้วมองออกไปด้านนอก ในลานพอจะมองเห็นลางๆว่ามีคนยืนอยู่หลายคน

อันหลิงหยุนผลักประตูแล้วอุ้มเจ้าห้าออกไป คนชุดดำลงมาถึงพื้นเรียบร้อยแล้ว ในมือของพวกเขาต่างถือมีดเอาไว้ เมื่อเห็นหันหลิงหยุน ก็มีคนยกโคมไฟขึ้นเพื่อส่องแสงสว่างไปทางอันหลิงหยุน จะได้แน่ใจว่าเป็นอันหลิงหยุนจริงๆ

“เป็นนางจริงๆ ลงมือได้ !” เมื่อเห็นใบหน้าของอันหลิงหยุนชัดเจน ฝ่ายตรงข้ามก็ออกคำสั่ง คนสิบกว่าคนก็พุ่งเข้าโจมตีอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนปกป้องเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วหันมองอีกาดำที่เกาะอยู่บนหลังคา อีกาดำรีบพุ่งตรงลงมาโจมตีด้วยความรวดเร็ว หนึ่งในนั้นมีคนนำขลุ่ยออกมา แล้วเป่าออกไปด้านหน้า ยังไม่ทันจะลงมาถึงพื้น อีกาดำก็ชนเข้ากับหลังคาเสียก่อน เจ้าห้าโกรธจนหน้าเขียว อยากจะออกคำสั่งแต่ไม่มีแรง

อันหลิงหยุนหันมองเจ้าเสือน้อย : “ดูแลเจ้าห้าและคุ้มกันประตูเอาไว้ด้วย !”

เจ้าเสือน้อยคำรามออกมา แล้วกระโดดเข้าไปด้านหน้าอันหลิงหยุนทันที อันหลิงหยุนส่งเจ้าห้าให้เจ้าเสือน้อย ส่วนข้างๆ เฟยยิงก็โยนพิณฝูโอวให้แก่อันหลิงหยุน