ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 867

บทที่ 867 ใกล้ๆ จวนอ๋องห้า

สำหรับอันหลิงหยุนแล้ว การค้นหากลิ่นเลือดเป็นสิ่งที่ง่ายมาก ประการแรกเป็นเพราะนางได้รับการฝึกฝนทางด้านนี้มา ประการที่สองเพราะนางเป็นหมอ แล้วจะไม่สามารถรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดได้อย่างไร

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น : “อยู่ทางนั้น”

อันหลิงหยุนรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ซูมู่หรงเองก็ตามหลังไปติดๆ

กงชิงวี่เดินออกมาจากที่ไม่ไกลนัก แล้วหันมองทั้งสองคนที่วิ่งไปอย่างเร่งรีบ แล้วหันมองปู้เหวิน เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ : “กลับไปก่อน ข้าจะไปดูสักหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ปู้เหวินพาคนกลับไปยังจวนอ๋องเสียนอย่างรวดเร็ว ส่วนกงชิงวี่ตามสองคนนั้นไป

อันหลิงหยุนไปหยุดยืนอยู่ที่คฤหาสน์ใหญ่โตหลังหนึ่ง

ซูมู่หรงเองก็หยุดด้วย เขาเงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์ แล้วถามอันหลิงหยุนว่า : “คุณรู้จักที่นี่ ?”

“เคยมา แต่ดูเหมือนว่าที่นี่จะอยู่ใกล้ๆ กับจวนอ๋องห้า กงชิงเซวียนเหอเป็นอ๋องชินจง เขาเป็นหัวหน้าของเหล่าราชนิกูล เป็นเพราะเขาเคยก่อกบฏจึงเคยถูกตัดสินโทษประหารชีวิต ที่นี่คือบ้านของเขา คนในบ้านถูกตัดหัวหมดแล้ว

ส่วนคฤหาสน์หลังนี้ ดูเหมือนว่าจะว่างเปล่ามาโดยตลอด หรือว่าคนพวกนั้นจะหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ?

แต่ก็น่าแปลก เรื่องนี้จะพูดไปก็เป็นเรื่องของจวนอ๋องสาม ทำไมตอนนี้ถึงได้วกกลับมาอีกครั้ง ?”

เมื่ออันหลิงหยุนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็รู้สึกจนใจ คิดถึงจวิ้นจู่ที่ตายไปเมื่อนานมาแล้ว ก็รู้สึกว่าน่าสงสารเหมือนกัน

เพื่อที่จะก่อกบฏต้องมีคนตายไปมากมายเท่าไหร่แล้ว ?

ซูมู่หรงพูดว่า : “คุณไม่ต้องเข้าไป ผมจะเข้าไปดูเอง”

“ฉันจะเข้าไปกับคุณด้วย” อันหลิงหยุนไม่อาจไม่สนใจซูมู่หรงได้ สภาพของเขาในตอนนี้สามารถเกิดเรื่องขึ้นได้ง่ายที่สุด

“คุณรอผมอยู่ที่นี่ ถ้าผมเข้าไปครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่ออกมา ก็ให้คุณตามเข้าไป” ขณะที่ซูมู่หรงพูดก็ก้าวเดินเข้าไปข้างในแล้ว อันหลิงหยุนมองดูซูมู่หรงใช้วิชาตัวเบา ก็รู้สึกคลั่งไคล้ นางเองก็ควรที่จะตั้งในเรียนวิชาตัวเบานี้เช่นกัน

“อาจารย์ !” อันหลิงหยุนร้อนใจ จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง

นางไม่ทันยืนอย่างมั่นคง จึงเกือบที่จะตกลงมา ซูมู่หรงดึงนางเอาไว้ บังคับจนนางยืนนิ่ง

ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยความโมโห : “คุณลงมาเดี๋ยวนี้”

“ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณเข้าไปคนเดียวได้” อันหลิงหยุนมองเข้าไปในลาน ด้านในมืดไปหมด

อันหลิงหยุนกระโดดลงไปก่อน ซูมู่หรงจึงทำได้เพียงตามลงไป

ทั้งสองลงไปถึงพื้น ซูมู่หรงจับข้อมือของอันหลิงหยุนไว้ จากนั้นจึงหันมองรอบๆ แล้วถามว่า : “คุณสัมผัสได้ไหมว่าอยู่ทางไหน ?”

อันหลิงหยุนปิดตาลง ไม่สามารถรู้สึกได้จึงส่ายหัว

ซูมู่หรงจับอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วผลักหัวของนางเข้าไปที่ผนัง แล้วอันหลิงหยุนก็ปิดตาลง ใช้หูแนบเข้ากับผนัง สักพักก็ถอยออกมาแล้วหันไปมองซูมู่หรง : “อยู่ข้างใน มีคน ไม่ใช่คนเดียวด้วย”

“อืม”

ซูมู่หรงปล่อยมือ จากนั้นจึงมองรอบๆ แล้วเดินไปทางด้านหนึ่ง ทั้งสองเดินอย่างรวดเร็วและเบามาก

ไม่นานก็มาถึงด้านนอกบ้านหลังใหญ่ของคฤหาสน์ ด้านในมีแสงไฟสลัวๆ ที่นอกประตูมีคนยืนเฝ้ายามอยู่ ทั้งสองนั่งยองๆ อยู่ที่พงหญ้าด้านนอก เป็นเพราะไม่มีคนอยู่อาศัยมานาน ในลานจึงมีหญ้าขึ้นรก

อันหลิงหยุนลองมองอย่างละเอียด : “ควรจะเป็นใครกันที่อยู่ด้านใน !”

“คุณรออยู่ที่นี่ ผมจะไปดูสักหน่อย” ซูมู่หรงกำลังจะเดินไป แต่ถูกอันหลิงหยุนดึงเอาไว้

“พวกเขามีหลายคน พวกเราเข้าไปไม่ได้ ในเมื่อรู้แล้วว่าที่นี่มีคน ถ้าเช่นนั้นพวกเรากลับกันก่อน ออกไปแล้วค่อยพูดเรื่องที่ต้องการหาคนหรือไม่” อันหลิงหยุนไม่อยากให้เกิดอันตรายขึ้น

ชายชุดขาวยิ้ม : “เรื่องนั้นไม่สำคัญแล้ว คิดทำการใหญ่ก็ไม่ควรสนใจเรื่องเล็กน้อย คนตายสักคนสองคนจะเป็นไรไป หากข้าฆ่าเจ้า กงชิงวี่คงจะต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็นล่ะสิ ? หากเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับประเทศต้าเหลียงอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว”

ชายชุดขาวพยักหน้า คนที่อยู่รอบๆ เตรียมเข้าโจมตี ซูมู่หรงหันมองคนเหล่านั้น : “คุณว่าพวกเขาเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเราไหม ?”

“ใช่หรือไม่เดี๋ยวก็ได้รู้กัน ฉันจะไม่ให้พวกมันเหลือรอดไปได้”

ชายชุดขาวถอยหลังไป คนเหล่านั้นพุ่งเข้าโจมตี อันหลิงหยุนและซูมู่หรงหันหลังชนกันต่อสู้กับคนเหล่านั้น ทั้งสองมีวิทยายุทธที่แข็งแกร่ง

ต่อสู้สักพักอันหลิงหยุนก็รู้สึกเหนื่อย ซูมู่หรงดึงแขนของอันหลิงหยุนไว้ แล้วออกแรงโยนนางออกไปด้านนอก อันหลิงหยุนรู้สึกว่าตนเองถูกแรงมหาศาลโยนออกมา นางหันกลับไปดู มีคนวิ่งตามมา ซูมู่หรงถูกแทงเข้าด้านหลัง อันหลิงหยุนตะโกนขึ้น

“อาจารย์ !”

“ไปจากที่นี่ซะ !”

ซูมู่หรงถูกล้อมเอาไว้ มีคนใช้มีดฟันลงไป อันหลิงหยุนล้มลง แล้วหันหลังวิ่งกลับไปหาซูมู่หรง มีก้อนหินหลายก้อนถูกโยนลงมา ทำให้คนที่ล้อมซูมู่หรงเอาไว้แตกฮือออก อีกาดำฝูงหนึ่งบินมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเข้ามาล้อมเพื่อคุ้มกันซูมู่หรงเอาไว้ ตอนที่อันหลิงหยุนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น กงชิงวี่ก็มายืนอยู่ข้างๆ นางเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงจูงมือนางเดินเข้าไป

ชายชุดขาวหันมองซูมู่หรง แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกือบจะถลนออกมา เขากับฟันและพูดออกมาด้วยความแค้น : “กงชิงวี่ ในที่สุดเจ้าก็มา ?”

กงชิงวี่แสยะยิ้ม : “หงเสี่ยวตายด้วยน้ำมือของข้าแล้ว ไม่เพียงเท่านี้ ตอนที่เขาตาย ยังเจ็บปวดและเป็นที่น่าอนาถมากด้วย ข้าเผากระดูกเขาจนกลายเป็นผุยผงไปแล้ว แล้วเจ้าคิดที่จะทำอะไรกับข้า ?”

“กงชิงวี่ !” ชายชุดขาวโกรธจนแทบเสียสติ โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาซูมู่หรง จากนั้นจึงปล่อยอันหลิงหยุน แล้วเข้าเผชิญหน้ากับชายชุดขาว ชายชุดขาวออกแรงโยนโคมไฟที่อยู่ในมือลง : “ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด !”

แววตาของกงชิงวี่ฉาบไปด้วยเลือดเย็น : “หยุนหยุน ยาพิษของเจ้าล่ะ ?”

อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ทันที จากนั้นจึงหันมองอีกฝ่าย ลืมไปจริงๆด้วย

อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออกมาหลายเล่ม แล้วโยนออกไป ชายชุดขาวถอยหลัง มีคนหลายคนวิ่งเข้ามาถึงตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว เพื่อขวางเข็มเงินไว้ แล้วจู่ๆ ก็ตัวแข็งทื่อ ล้มลงไปนอนที่พื้น ทำให้ชายชุดขาวตกตะลึงเป็นอย่างมาก !