ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 870

บทที่ 870 เขาจะต้องฆ่าคุณแน่นอน

“บนโลกไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกรา ในที่สุดสักวันก็จะต้องจากกัน” อันหลิงหยุนจับมือเล็กๆ ของเจ้าห้าไว้ เจ้าห้าลืมตาขึ้นมองอันหลิงหยุน

ซูมู่หรงพูดว่า : “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ต้องไปหาหมอผีแล้ว”

อันหลิงหยุนหันมอง แล้วคิดอยู่ครู่ใหญ่ : “ไปหาเถอะ ไม่แน่ว่าอาจจะมีวิธีอื่น อีกอย่างไม่ใช่ว่าคุณเองก็อยากอยู่ต่อหรือ คุณเองก็ยังเป็นห่วงฮ่องเต้หนานอี้อยู่”

ซูมู่หรงนิ่งไป จากนั้นจึงหันออกไปมองด้านนอก

ทั้งสองไม่พูดอะไรต่ออีก เดินหน้ามุ่งหน้าไปหาหมอผี

รถม้าเดินทางเป็นเวลาสามวัน จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่เชิงเขาลูกหนึ่ง

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าลงจากรถ ซูมู่หรงลงตามมา เฟยยิงจอดรถม้าเข้าที่ ด้านหลังมีเสือตัวใหญ่หนึ่งตัวกับหมาจิ้งจอกขี้เหร่หนึ่งตัวเดินตามมา

อันหลิงหยุนสั่ง : “ที่นี่เป็นป่าภูเขา มีตนอยู่น้อยมาก เจ้าอยู่เฝ้ารถม้าที่นี่ อีกาน้อยขึ้นไปกับพวกเรา ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น อีกาน้อยจะมารายงานพวกเจ้า ข้าจะขึ้นไปกับอาจารย์”

เฟยยิงสะพายพิณฝูโอวไว้ด้านหลัง ตอนที่ออกมานางเตรียมของออกมาไม่น้อย

ซูมู่หรงพกเสบียงกินไปด้วยเล็กน้อย กับกล่องยาอีกหนึ่งกล่อง

พวกเขาเดินขึ้นภูเขาไป เดินไปได้ไม่กี่ร้อยเมตร รอบๆ ก็เกิดหมอกควันขึ้น

อันหลิงหยุนหยิบยาเม็ดออกมา แล้วยื่นให้เฟยยิง : “ที่นี่มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้นที่ระบบร่างกายเป็นปกติ หมอกที่นี่มีพิษ เจ้าจงกินยาหนึ่งเม็ด”

เฟยยิงใส่ยาเม็ดเข้าไปในปาก แล้วเดินตามขึ้นเขาต่อไป

ทั้งสามเดินผ่านม่านหมอกไป มาถึงป่าทึบ เต็มไปด้วยความพร่ามัวสีดำ ที่พื้นมีงูอยู่จำนวนหนึ่ง อันหลิงหยุนหันมองซูมู่หรง : “อาจารย์ ในกล่องยามีผงกำมะถันแดงอยู่”

ซูมู่หรงเปิดกล่องยาออก แล้วจึงนำผงกำมะถันแดงออกมาจำนวนหนึ่ง จากนั้นจึงโรยผงกำมะถันแดงลงบนตัวของทั้งสามคน ทั้งสามเดินผ่านฝูงงูไป ผลปรากฏว่าพวกงูต่างค่อยๆ หลีกทางให้

ทั้งสามผ่านป่าทึบไป ตลอดทางผ่านมาได้อย่างราบรื่น เพียงแค่ตอนที่ออกมาจากป่าทึบ มีคนจำนวนหนึ่งออกมา แล้วเข้ามาขวางทางพวกเขาเอาไว้

อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามว่า : “พวกเรามาที่จะขอพบหมอผี ขอช่วยไปรายงานหน่อย”

คนที่เข้ามาขวางทางต่างหันมองหน้ากันและกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร ถือดาบขึ้นในมือแล้วเข้าโจมตี เฟยยิงจะออกไปแต่ถูกอันหลิงหยุนดึงเอาไว้

อันหลิงหยุนส่งเจ้าห้าให้เฟยยิง แล้วหยิบพิณฝูโอวมา

“เฟยยิง ไม่ต้องใช้กำลังภายในเพื่อต่อต้าน อาจารย์ตายไปแล้ว เขาไม่มีความรู้สึกกับพิณฝูโอว ขอแค่เจ้าไม่ใช้กำลังภายใน ก็จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น” อันหลิงหยุนนั่งขัดสมาธิลง จากนั้นจึงวางพิณฝูโอวลงบนเข่าทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆ ดีดเบาๆ คนเหล่านั้นเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว อันหลิงหยุนพูดว่า : “ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้า พวกเจ้าจงไปรายงาน บอกว่าพระชายาเสียนแห่งประเทศต้าเหลียงขอพบท่านหมอผี ขอท่านหมอผีออกมาพบด้วย !”

ถึงแม้คนเหล่านั้นจะรู้สึกทรมาน แต่ก็ไม่ยอมถอย

ทำเพียงแค่ตั้งหลักเล็กน้อย จากนั่งจึงพุ่งเข้าโจมตีพวกอันหลิงหยุนอีก อันหลิงหยุนดีดพิณเร็วขึ้น เสียงพิณกลายเป็นลูกธนูพุ่งเข้าไปหาคนที่เข้ามาโจมตี !

ถึงแม้คนพวกนั้นอายุยังน้อย แต่ก็ไม่อ่อนแอ เวลาฆ่าก็ไม่สนใจเรื่องความเป็นความตาย แต่หลังจากที่สียงพิณของอันหลิงหยุนยิงเข้าไป คนเหล่านั้นกลับกลายเป็นหมอกควันสลายหายไป มองไม่เห็นอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนเห็นเรื่องเช่นนี้ จึงตกตะลึงไปชั่วครู่

แต่ไม่ช้าอันหลิงหยุนก็ตั้งสติกลับมาได้เหมือนเดิม จากนั้นจึงทำลายคนที่อยู่ตรงหน้าจนสลายหายไปในชั่วพริบตา

คนที่อยู่ตรงหน้าหายไปหมด อันหลิงหยุนอุ้มพิณฝูโอวยืนขึ้นมา

แล้วสะพายพิณฝูโอวไว้ด้านหลัง อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้ากลับมา จากนั้นจึงเดินต่อไปข้างหน้า

“พวกเขาเป็นอะไรกันแน่ ?” ซูมู่หรงถาม

“น่าจะเป็นวิญญาณ” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ อันหลิงหยุนก็ยิ่งรู้สึกว่าการมาครั้งนี้คงไม่เสียเวลาเปล่า

ทั้งสามเดินต่อไป ด้านหน้ามีลำธาร ซูมู่หรงคิดที่จะเดินเข้าไป แต่ถูกอันหลิงหยุนดึงข้อมือเอาไว้ : “อย่าลงไป ด้านล่างนี่มีอะไรไม่ปกติ !”

ซูมู่หรงหันมองอันหลิงหยุน และไม่ได้เดินเข้าไป

อันหลิงหยุนหยิบของบางอย่างออกมาจากกล่องยา เป็นขวดหนึ่งขวด ในขวดมีน้ำอยู่

เปิดฝาออก อันหลิงหยุนเทน้ำที่อยู่ด้านในลงในน้ำ จากนั้นจึงหยิบห่อจื๋อจื่อขึ้นมา เขย่าแล้วโยนลงไปในน้ำ ในน้ำติดไฟขึ้นทันที

ซูมู่หรงยิ้มออกมาทันที : “คุณหาเรื่องเอง ถ้าหากคุณเชื่อฟังสักหน่อย ก็คงไม่ต้องเป็นเช่นนี้ คุณให้ผมแบกไปไม่ได้หรือยังไง ?”

เฟยยิงเลิกคิ้วหันมองไป ใบหน้าของซูมู่หรงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แต่อันหลิงหยุนกลับพูดว่า : “ที่นี่กับที่นั่นไม่เหมือนกัน ผู้หญิงผู้ชายไม่อาจใกล้ชิดกันได้ !”

“ที่นี่หรือที่นั่นก็เหมือนกัน ทำเหมือนว่าผมไม่เคยอุ้มคุณอย่างนั้นแหละ ตอนที่คุณกับผมออกไปปฏิบัติภารกิจ ไม่ใช้ผมหรือที่เป็นคนแบกคุณ ไม่ใช่ผมหรือที่นอนร่วมกับคุณ ?”

อันหลิงหยุนสีหน้ามืดมน : “คุณแบกฉัน เป็นเพราะขาของฉันได้รับบาดเจ็บ ฉันจะอยู่รักษาต่อ คุณก็ต้องการให้ฉันไปช่วยคน ฉันเดินไม่ได้ หากคุณไม่อุ้มฉัน แล้วจะให้ฉันบินไปหรือยังไง ? ภูเขาสูงเช่นนั้น ฉันจะบินขึ้นไปได้หรือยังไง ?”

“ปากร้ายจริงๆ คุณคงเรียนมาจากกงชิงวี่สิท่า ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณน่ารักขนาดนี้ ?” ซูมู่หรงพูดเช่นนั้น เฟยยิงก็หน้าถอดสี หันหน้าไปมองด้านหน้า

อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วย : “อยู่กับคนน่าเบื่อ ก็น่าเบื่อตามไปด้วย หากอยู่กับคนที่น่าสนใจ ก็แน่นอนว่าจะต้องไม่เบื่อ”

ซูมู่หรงรู้สึกขำ : “ทำไมผมดูไม่ออกเลยว่าเขาน่าสนใจกว่าผม ?”

“อย่างน้อยแค่ปีเดียวเขาก็ชอบฉันแล้ว ส่วนอาจารย์ใช้เวลาเป็นสิบปีก็ยังไม่ชอบฉัน เห็นความแตกต่างของเวลาได้อย่างชัดเจน”

ซูมู่หรงหันมองสักพัก แล้วแสดงออกว่าไม่พอใจ : “นั่นเป็นเพราะในใจของผมมีเรื่องมากมาย คุณเหมือนกับพวกทอมบอยขนาดนั้น แล้วผมจะไปรู้ได้ไง ?”

“ดังนั้นนี่ก็ชัดเจนแล้วว่า หากมีวาสนาต่อกัน ต่อให้อยู่คนละภพก็มาเจอกันได้ แต่หากไร้วาสนาต่อกัน ต่อให้อยู่ใกล้แค่เอื้อมก็ยังไร้วาสนาอยู่ดี !” อันหลิงหยุนหันมองเฟยยิงที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก แล้วถามเขาว่า : “เฟยยิง เจ้าว่าอย่างไรล่ะ ?”

เฟยยิงหันมองอันหลิงหยุน ไม่ได้ตอบอะไร จากนั้นจึงเดินต่อไป

ซูมู่หรงยิ้ม : “แล้วเรื่องที่คุณกอดผมนอนหลับไป กล้าบอกเขาเหรอ ?”

“เขาไม่ได้ถาม ฉันเองก็จำไม่ได้แล้ว จริงๆ แล้วหากอาจารย์ไม่มานี่ ครอบครัวของพวกเราคงสงบสุขดี คุณก็คือคุณ ฉันก็คือฉัน สายลมก็คือสายลม สายฝนก็คือสายฝน”

“แต่ยังไงซะคุณก็เคยนอนเป็นเพื่อนผมแล้ว สำหรับที่นี่ ถือเป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้ หากเขารู้จะต้องหย่ากับคุณแน่นอน !”

“เขาจะต้องฆ่าคุณแน่นอน !” อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะแน่ใจไปมากกว่านี้แล้ว จากนั้นจึง‘หันมองซูมู่หรงที่นิ่งเงียบไป