ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1215

และสองคือช่วยจือเฉาขนของ

สิ่งที่ทำให้จือเฉาตกใจคือ เดิมทีนางคิดว่าจะไปที่หอฝูเสวี่ยเพื่อเบิกเงิน แต่กลับพบว่าองครักษ์ช่วยจ่ายเงินให้นาง

จือเฉางุนงงตลอดทาง มิเข้าใจว่าท่านอ๋องต้องการทำอะไรกันแน่

ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ร้านค้าที่เปิดมีมิมาก ดังนั้นจือเฉาจึงต้องวิ่งไปหลายที่

โดยเฉพาะการหาสมุนไพร นางแทบจะต้องเคาะประตูโรงหมอและร้านขายยาทั่วเมืองหลวง

......

ในคืนนั้น

ลั่วชิงยวนนอนซมอยู่บนเตียง ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก

ลมหนาวพัดโชยเข้ามา ทำให้ลั่วชิงยวนไอออกมา

“แค่กแค่กแค่ก... จือเฉา ดูสิว่าหน้าต่างถูกลมพัดเปิดออกหรือไม่... แค่กแค่กแค่กแค่กแค่ก...”

ลั่วชิงยวนไอมิหยุด ได้แต่มุดเข้าไปในผ้าห่ม

แต่ทันใดนั้น ผ้าห่มก็ถูกกระชากออก

ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่น เงยหน้าขึ้นจึงเห็นฟู่เฉินหวน

นางพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง “ท่านจะทำอะไร?”

นางอ่อนแอจนแม้แต่การถามในตอนนี้ก็ยังไร้เรี่ยวแรง

แต่ฟู่เฉินหวนกลับมิพูดอะไรสักคำ

จากนั้นองครักษ์ก็กรูกันเข้ามาในห้อง จับแขนของลั่วชิงยวนและลากนางออกจากห้อง

ความหนาวเหน็บถาโถมเข้ามา ลั่วชิงยวนอ้าปากจะพูด แต่กลับถูกองครักษ์ปิดปากไว้แน่น

ลั่วชิงยวนที่บาดเจ็บทั่วร่างไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืน ถูกลากออกจากลานตำหนักไปเช่นนั้น

นางมิรู้ว่าฟู่เฉินหวนต้องการทำอะไร ในคืนเหมันตฤดูที่เงียบสงัดเช่นนี้ช่างน่าหวาดกลัว

นางถูกลากไปที่ลานเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ตอนนี้ประตูห้องเปิดอยู่ มีแสงไฟสว่างส่องกำแพงที่เคยถูกปิดตาย บัดนี้ถูกเปิดออกแล้ว

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

นางหันไปมองฟู่เฉินหวน ยังมิทันเอ่ยคำใดก็ถูกองครักษ์จับตัวลากเข้าไปในห้องลับ

ที่นี่เป็นค่ายกลขนาดใหญ่ ลั่วชิงยวนถูกผลักเข้าไปจนล้มลงกับพื้น กระดิ่งเงินส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง

จากนั้นก็เห็นฟู่เฉินหวนเดินไปที่ช่องบนกำแพง ถือชามยาเดินเข้ามา

แต่ฟู่เฉินหวนขวางนางไว้ ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับกำแพง ปิดทางออกเดียวของนางและแสงสว่างทั้งหมด

ได้แต่มองกำแพงที่ถูกก่อสูงขึ้นเรื่อย ๆ จากขนาดเท่าประตูบานหนึ่งกลายเป็นครึ่งบาน

ใต้แสงเทียน สายตาของฟู่เฉินหวนเย็นชายิ่ง

ลั่วชิงยวนหัวใจสลาย มองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านอยากให้หม่อมฉันตายหรือ?”

“ฟู่เฉินหวน เหตุใดท่านจึงโหดร้ายเช่นนี้?”

ในที่สุดบุรุษผู้เงียบงันก็เอ่ยปาก “เจ้าตายมิได้ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่”

คำพูดนี้ในเวลานี้กลับยิ่งแสดงถึงความเกลียดชัง

อยากให้ลั่วชิงยวนมีชีวิตอยู่ในที่ที่ไร้แสงเดือนแสงตะวันเช่นนี้ เพื่อให้ทนทุกข์ทรมานไปชั่วชีวิตหรือ!

“เหตุใดจึงทำกับหม่อมฉันเช่นนี้? สิ่งที่ท่านต้องการให้หม่อมฉันทำ หม่อมฉันก็ทำแล้ว!”

“เหตุใดกัน! ฟู่เฉินหวน บอกเหตุผลมา!”

ลั่วชิงยวนมิเข้าใจ คิดเท่าไหร่ก็คิดมิตก แต่ฟู่เฉินหวนก็มิได้อธิบายอะไรเลย

นางมองกำแพงที่ถูกก่อสูงขึ้นจากระดับเอวจนถึงระดับอก ความรู้สึกอึดอัดถาโถมเข้ามา ทำให้รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น

นางอยากจะออกไปข้างนอก แต่กลับถูกขังอยู่ในกำแพงนี้