ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 122

ลั่วชิงยวนได้ยินจึงเผยยิ้ม เลิกคิ้วมองไปทางฟู่เฉินหวน “หม่อมฉันมอบบัวหิมะเทียนซานให้ท่านแล้วมิใช่รึ?”

“ที่ท่านอ๋องต้องการมิใช่บัวหิมะ แต่เป็นชีวิตหม่อมฉันมากกว่ากระมัง?”

น้ำเสียงของนางเยือกเย็น และแฝงความเยาะเย้ย

น้ำเสียงและคำพูดของนางจี้ให้ฟู่เฉินหวนโกรธเข้าจริง ๆ เขายกมือฟาดไปบนใบหน้าของนางอีกหนึ่งฉาบ “ริอ่านแกล้งโง่กับข้าผู้เป็นอ๋อง! เจ้าจะบอกว่า จวนมหาราชครูให้ของปลอมกับเจ้างั้นรึ?”

เลือดกลิ่นคาวหวานไหลจากมุมปากของนางทีละหยด เลือดไหลนองทำนางรู้สึกอับอาย

เห็นท่าทีบ้าคลั่งของฟู่เฉินหวน นางกลับยกมุมปากขึ้นมาอย่างเย็นชา“ท่านอ๋อง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ชีวิตท่านคงใกล้จบแล้วจริง ๆ”

ไอขุ่นมัวนัยน์ตาของฟู่เฉินหวนรุนแรงมากยิ่งขึ้น

อารมณ์แสนรุนแรง ทำเขาเสียสติโดยสิ้นเชิง

รัศมีทรงพลังบนตัวเขา แทบจะคุ้มครองเขาไม่ได้แล้ว

สถานการณ์แบบนี้มันย่ำแย่มาก ย่ำแย่กว่าที่นางคิดไว้เสียอีก!

แต่ความโกรธของฟู่เฉินหวนยังคงเพิ่มสูงมากขึ้น หญิงผู้นี้ มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังคงยั่วโมโหและหาเรื่องเขาอยู่!

เขาออกคำสั่งอย่างเกรี้ยวกราด “ค้น!”

องครักษ์บุกเข้ามาในห้องทันที ภายใต้คำสั่งของฟู่เฉินหวน พวกเขาเปิดค้นอย่างไม่เกรงใจ จนห้องรกไปหมด

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่บนพื้น มองเหล่าองครักษ์ค้นห้อง ราวกับกำลังค้นคนร้ายคนหนึ่ง

ไม่มีศักดิ์ความเป็นพระชายาแม้แต่นิด!

แม่นมเติ้งและจือเฉาต่างตกใจกันไม่น้อย คุกเข่าอ้อนวอนชีวิตให้นางอย่างไม่หยุดหย่อน

แต่ในสายตาของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยไอสังหาร กลับมีเพียงลั่วเยวี่ยอิงที่กำลังร้องสะอื้นอยู่

“ท่านอ๋อง… หากไม่มีบัวหิมะเทียนซาน โฉมหน้าของหม่อมฉันยังรักษาให้หายได้หรือไม่เพคะ?” น้ำตาของลั่วเยวี่ยอิงไหลไม่หยุด ผ้าที่ปกปิดใบหน้าซึมเปียดไปด้วยน้ำตา

ฟู่เฉินหวนเสียงอ่อนลงในทันที “ไม่ ข้าผู้เป็นอ๋องจะสั่งให้คนอื่นไปหาที่อื่น ต้องหาเจอแน่”

แต่ก็หยุดเสียงร้องไห้ของลั่วเยวี่ยอิงไว้ไม่ได้ เสียงร้องไห้ที่ดังต่อเนื่องทำคิ้วของฟู่เฉินหวนขมวด เส้นเลือดบนหน้าผากนูนขึ้น

ริมฝีปากของลั่วชิงยวนโค้งอย่างเย็นชา ใบหน้าที่อับอายเพราะแปดเปื้อนไปด้วยเลือด ยังคงแฝงแววทะนง นางเอ่ยเสียงยะเยือก “หม่อมฉันบอกท่านแล้ว บัวหิมะเทียนซาน หม่อมฉันให้ท่านไปแล้ว ท่านมาถามหาจากหม่อมฉันตอนนี้ หม่อมฉันจะไปหาจากที่ใดให้ท่านเล่า”

“ลั่วชิงยวน เจ้าคิดว่าข้าผู้เป็นอ๋องมิกล้าสังหารเจ้าจริง ๆ รึ!” ฟู่เฉินหวนกริ้วโกรธ

เขาไม่คิดมาก่อน ลั่วชิงยวนริอ่านมาปั่นหัวเขา

เขาบีบคอของลั่วชิงยวนอย่างแรง

นางมองตรง ๆ ไปที่เขาด้วยสาตายเย็นชา พร้อมท่าทีไม่ยอมแพ้ “ท่านอ๋องสังหารหม่อมฉันเถิด หม่อมฉันไม่มีบัวหิมะเทียนซาน!”

มองดูท่าทีไม่ยอมก้มหัวของนาง ในใจของฟู่เฉินหวนตะลึง แต่ก็ยังดับไฟโทสะที่กำลังแผดเผาไม่ได้

ซูโหยวกลัวท่านอ๋องจะลงมือสังหารจริง ๆ จึงรีบกล่าวเตือน “ท่านอ๋อง สังหารพระชายาไปก็ไร้ซึ่งประโยชน์พ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนจึงทิ้งตัวลั่วชิงยวนลงอย่างแรง

แต่แล้วในวินาทีที่เขาปล่อยมือ ลั่วเยวี่ยอิงก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง “ท่านอ๋อง…ฮือ ๆ ๆ…”

สีหน้าของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนไปฉับพลัน ความเจ็บปวดพลุ่งพล่านขึ้นมา เขากดหัวของตนเอาไว้อย่างแรง