ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 759

เซียวชูตกตะลึงและกอดดาบไว้ในอ้อมแขนทันใด “ท่านอ๋อง! มิได้หนาพ่ะย่ะค่ะ!"

น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเย็นชาเล็กน้อย “หากมิได้ เช่นนั้นก็รีบหาทางเสียสิ? เรื่องแค่นี้ยังต้องถาม เช่นนั้นเจ้าจะมีประโยชน์อันใด”

เซียวชูเกาหัว นี่มิใช่หน้าที่ของเขา รู้อย่างนี้เขาพาซูโหยวมาที่นี่ด้วยดีกว่า

ฟ่านซานเหอรีบพูด “ท่านอ๋อง กระหม่อมมี กระหม่อมจะจ่ายให้พ่ะย่ะค่ะ”

ฟ่านซานเหอพูดแล้วหยิบถุงเงินของเขาออกมาทันที

แต่ฟู่เฉินหวนยกมือขึ้นเพื่อปรามและพูดด้วยน้ำเสียงมิแยแส "พระชายาของข้าต้องการซื้อของเพียงมิกี่อย่าง มิต้องให้คนอื่นจ่ายให้หรอก"

"ข้าจ่ายเองได้"

ฟ่านซานเหอพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเก็บถุงเงินกลับอย่างเชื่องช้า

ลั่วชิงยวนยังคงจับจ่ายกับลั่วหลางหลางต่อไป ออกจากร้านหนึ่งก็เข้าอีกร้าน

และยังได้ไปที่ร้านของตระกูลฟ่านอีกด้วย

นางซื้ออาภรณ์และเครื่องประดับให้ลั่วหลางหลาง

หลังจากเลือกสร้อยข้อมือมูลค่าสามร้อยตำลึง ลั่วหลางหลางเกิดปฏิเสธ “หากเจ้าต้องการซื้อก็เก็บไว้เองเถิด ข้ามิต้องการสิ่งเหล่านี้"

“ดูสิว่าเจ้าแต่งตัวเรียบง่ายขนาดไหน เจ้ามิสวมอะไรเลย ดูสิว่าใส่แล้วเจ้างามเพียงใด” ลั่วชิงยวนบังคับให้ลั่วหลางหลางสวมสร้อยข้อมือ

ในเวลานี้ ฟ่านซานเหอเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “นี่เป็นร้านของเราเอง เรามิเก็บเงินหรอก หลางหลาง สวมสิ!”

ถ้าเขาจะไม่เรียกเก็บเงินจริง ๆ เสมียนในร้านนี้คงพูดนานแล้ว แล้วเหตุใดต้องรอจนกว่าฟ่านซานเหอจะพูดเล่า

ลั่วชิงยวนยิ้ม “นี่เป็นของที่ข้าซื้อให้หลางหลาง ไม่ว่าเท่าไหร่ข้าก็ยินดีจ่าย หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่“

“ข้ามิได้ขาดแคลนเงิน”

“หากจะให้อะไรแก่หลางหลาง ไฉนมิให้เร็วกว่านี้ เหตุใดมาทำดีเอาต่อหน้าข้าเล่า”

แม้ว่าลั่วชิงยวนจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ทุกคำล้วนทิ่มแทงใจคน

ฟ่านซานเหอรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงยิ้มและพูดว่า “เป็นความผิดของข้าเองขอรับ”

ฟู่เฉินหวนเดินตามมาช้า ๆ และขอให้เซียวชูจ่ายเงินทันที

“ชิ้นละสิบอีแปะ ขายให้หมด! จือเฉา ไปหาที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านบนถนนแล้วตะโกนขายเสีย”

จือเฉาพยักหน้าแล้ววิ่งไปทันที

เซียวชูตกตะลึง “พระชายา ของเหล่านี้มีราคาเพียงชิ้นละสิบอีแปะ เช่นนี้จะต่างอะไรกับการแจกโดยมิคิดเงินหรือขอรับ?”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเป็นประกาย “เจ้าพูดถูก แจกคงจะเร็วกว่าขาย! รีบเอาสิ่งเหล่านี้ไปแจกจ่ายให้คนอื่นเสีย”

เซียวชูตกใจมาก นึกสงสัยว่าพระชายาอาจกำลังแก้เผ็ดท่านอ๋องอยู่!

เขามองท่านอ๋องราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ แต่ฟู่เฉินหวนกลับมิโกรธเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากของเขายกยิ้ม “ไปเถอะ รีบจัดการให้เสร็จ จะได้กลับมากินข้าวเย็น”

เซียวชูกำลังจะกระอักเลือด

รู้สึกใจเจ็บปวดกว่าการใช้เงินตัวเองอีก

ประเด็นสำคัญก็คือ พระชายาสุรุ่ยสุร่ายขนาดนี้ แต่ท่านอ๋องกลับยังยอมนาง!

ช่างเป็นคู่รักที่สุรุ่ยสุร่ายเสียจริง ๆ!