ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 985

หลังจากคิดอยู่นาน เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นช้า ๆ "ชิงยวน ตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการ กักขังเจ้าไว้หรือไม่?"

แต่นางกลับมิได้รับคำตอบสักที

เมื่อเขาหันกลับไป ก็พบว่าลั่วชิงยวนฟุบหลับไปบนโต๊ะเสียแล้ว

ฟู่เฉินหวนยิ้มอย่างหมดหนทาง

เขาก้าวไปข้างหน้าและอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นมา พานางไปส่งที่อีกห้องหนึ่ง ถอดรองเท้าของนางออกแล้วห่มผ้าให้

คิดดูแล้ว นางคงมิได้นอนหลับอย่างสบายมาหลายวัน ดังนั้นให้นางนอนหลับอย่างสงบสักครั้งเถิด

ก่อนเขาจะเดินออกจากห้องไป

ที่ลานเรือน เซียวชูเข้ามาพร้อมกับยกยามาด้วย

“ท่านอ๋อง ถึงเวลาเสวยพระโอสถแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขารออยู่ในเงามืดมาตลอด จนยาจวนจะเย็นชืดแล้ว

ฟู่เฉินหวนหยิบชามยาขึ้นมาและกินหมดในอึกเดียว "ข้าจะกินยาที่เจ้านำมานี้เท่านั้นและจะมิกินอีก ในเมืองมียาสมุนไพรเหลือมิมากแล้ว เก็บไว้ให้ทหารที่บาดเจ็บเถิด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ฟู่เฉินหวนก้าวออกไป และเซียวชูก็รีบก้าวไปข้างหน้า “ท่านอ๋อง เดินทางมาไกลหลายวัน ท่านจะมิพักหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนมิหยุดก้าวเดิน ตอบอย่างใจเย็นว่า "กองกำลังของซือซิงมิได้อ่อนแอ ต้องจับตาดูเขาเอาไว้ มิเช่นนั้นเขาอาจจะเล่นแง่กับเราได้"

“เมืองที่ลั่วชิงยวนปกป้องมาเนิ่นนาน คราวนี้ข้าจะปกป้องแทนนางเอง”

เมื่อพูดเช่นนั้น ฟู่เฉินหวนก็เดินขึ้นไปยังหอประตูเมือง

……

นี่เป็นการนอนหลับที่ยาวนานที่สุดของลั่วชิงยวนนับตั้งแต่มาถึงเมืองผิงหนิง

นางนอนหลับยาวจนถึงบ่ายของวันรุ่งขึ้นกว่าจะตื่นขึ้นได้

เมื่อลุกขึ้นยืน ภาพเบื้องหน้ากลับมืดลง เกือบจะเป็นลมล้มพับไป

รู้สึกอ่อนแออย่างหนัก

การใช้วงเวทอัญเชิญวิญญาณมากเกินไป ทำให้พลังเหือดหายไปมาก

ก่อนหน้านี้เพราะนางต้องปกป้องเมือง ยามนี้ความอ่อนแอดูเหมือนจะย้อนกลับมาเล่นงานนาง ทำให้ยิ่งอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปอีก

นางไปดูอาการลั่วอวิ๋นสี่ อาการของลั่วอวิ๋นสี่มิได้ดีไปกว่านางมากนัก

ลั่วชิงยวนตั้งใจว่าจะไปหาเครื่องยาสมุนไพรเพิ่ม

ในเมืองนี้มีโรงหมอและร้านขายยาหลายแห่ง บางทีในคลังของพวกเขาอาจจะยังมียาสมุนไพรเหลืออยู่บ้าง

ผู้ลี้ภัยที่หลบหนีตายเข้ามาก่อนหน้านี้ ฟู่เฉินหวนก็ได้จัดการหาที่พักพิงให้พวกเขาแล้ว ส่วนภายในเมืองก็เพิ่มกำลังคนลาดตระเวน ป้องกันมิให้พวกนอกด่านลอบเข้ามาได้

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนจึงตระหนักว่า อีกฝ่ายกำลังเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือจากนาง

“ในเมืองคงไม่มีแพะ ข้าจะลองหาวิธีช่วยท่านดู”

สตรีนางนั้นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณ! ขอบคุณ!”

ลั่วชิงยวนกำลังจะออกไปพร้อมกับสมุนไพร

ทันใดนั้น ชายร่างกำยำก็เดินออกจากห้อง และมุ่งหน้าออกไป

ลั่วชิงยวนเห็นว่ามีเชือกสีแดงและเขี้ยวหมาป่าผูกอยู่รอบข้อมือของเขา น่าสงสัยอยู่มิน้อย เพราะมันมิใช่เครื่องประดับของแคว้นเทียนเชวีย

“ท่านรู้จักชายผู้นั้นหรือไม่? เป็นคนในหมู่บ้านของพวกท่านหรือไม่?”

หญิงสาวโผล่ศีรษะออกไปมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า

“ข้ามิรู้จักเขา”

“ดูเหมือนว่าจะเจอเขาระหว่างที่กำลังหลบหนี”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของลั่วชิงยวนก็รู้สึกสะดุ้งขึ้นในใจ

พวกนอกด่าน!