ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 457

ซือถูซิงเฉินตกใจกับสายตาของฉู่หลิวเยว่ พลันใจดวงน้อยก็ค่อยๆ รู้สึกกลัวขึ้นมาทีละนิด

ทว่าไม่นานนางก็ได้สติ กลัวอย่างนั้นหรือ?

ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่สู้นางไม่ได้ด้วยซ้ำ คนที่ต้องหวาดกลัวน่ะ ควรเป็นฉู่หลิวเยว่มากกว่า!

ซือถูซิงเฉินระงับอารมณ์ตื่นกลัวในใจ ดวงตาของนางจ้องมองสิงโตสีขาว พลันม่านตาหดลงราวประหลาดใจ

มันคือสัตว์อสูรของหรงซิว!

แต่ไหนแต่ไรหรงซิวไม่เคยเรียกมันออกมาต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ และมีแค่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องสัตว์อสูรของเขา แม้แต่นางเองยังรู้เรื่องนี้โดยบังเอิญเลย

ทว่ายามนี้มันกลับปรากฏตัวขึ้นที่นี่ อีกทั้งยังช่วยเหลือฉู่หลิวเยว่อีก!?

เช่นนี้ก็หมายความว่า มันเลือกอยู่ข้างฉู่หลิวเยว่ใช่หรือไม่!?

นางกัดฟันแน่นอย่างโกรธเคือง พลันเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

“อันใด เจ้าคิดจะสู้กับข้าหรือ?”

ร่างกายของฉู่หลิวเยว่หมุนวนด้วยพลังปราณดั้งเดิมที่สั่งสมมา และพลังมากมายก็ไหลออกจากจุดตันเถียนของนางอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะไหลไปทางมือขวาและจรดที่ปลายนิ้วชี้ของนาง!

“เมื่อครู่เจ้ายังหมายเอาชีวิตข้าเลย แล้วข้าจะทำบ้างมิได้หรือ?”

ซือถูซิงเฉินไม่สนใจการกระทำของฉู่หลิวเยว่ แต่นางกลับหัวเราะเยาะเย้ยเสมือนได้ยินเรื่องตลก

“เจ้าน่ะหรือ? นักรบที่เพิ่งผ่านระดับสามเช่นเจ้านี่นะ?”

นางเสียดสีฉู่หลิวเยว่อย่างออกนอกหน้า!

ฉู่หลิวเยว่เหยียดยิ้ม พลางหัวเราะเบาๆ

“ข้านี่แหละ”

ตอนนี้นางเป็นนักรบระดับสามแล้ว แต่ทว่า… นางไม่เคยบอกหนิว่าทักษะของนางไม่ได้จำกัดอยู่ที่ระดับสามเท่านั้น!

ซือถูซิงเฉินคิดว่าฉู่หลิวเยว่นั้นบ้าไปแล้ว!

“ดี! เช่นนั้นก็แสดงให้ข้าเห็นหน่อย ว่าวันนี้เจ้าจะจองหองใส่ข้าได้นานแค่ไหนเชียว!”

สิ้นเสียงแส้โลหิตในมือของนางก็ลอยขึ้นอีกครั้ง! แล้วฟาดลงมา!

เปรี้ยง!

ครานี้เธอใช้พลังปราณที่แข็งแกร่งกว่าครั้งก่อน!

เมื่อแส้โลหิตพุ่งผ่านอากาศ มันได้ฉีกช่องว่างของชั้นอากาศออกอย่างง่ายดาย และทิ้งรอยดำไว้มากมาย!

และในชั่วพริบตา แส้โลหิตก็ถูกห่อหุ้มด้วยพลังกดขี่ ก็พุ่งตรงเข้ามาใส่ใบหน้าของฉู่หลิวเยว่!

เสวี่ยเสวี่ยรีบหลบอย่างไว!

ความเร็วของมันเร็วมาก ราวกับสายฟ้าที่แวบให้เห็นเพียงเรากะพริบตา!

ส่งผลให้แส้โลหิตนั่นฟาดโดนเพียงความว่างเปล่า!

ซือถูซิงเฉินทำหน้าบึงตึงจนดูน่าเกลียด

ด้วยการช่วยเหลือของสัตว์อสูรระดับสูง อย่าว่าแต่ฆ่าฉู่หลิวเยว่เลย แค่เพียงจะหาจังหวะทำร้ายนางยังยาก

นางกระตุกข้อมือขึ้นอีกครั้ง!

แล้วโบกสะบัดให้แส้โลหิตพุ่งตามฉู่หลิวเยว่ไป!

เปรี้ยง!

เสวี่ยเสวี่ยเคลื่อนไหวอีกครา ซึ่งง่ายต่อการหลบหลีกยิ่งนัก!

ทว่าซือถูซิงเฉินยังคงเชื่อมั่นในตัวเอง นางสะบัดมืออีกรอบ!

แส้โลหิตเส้นนั้นยังคงอัดแน่นไปด้วยชั้นพลังปราณที่มีแสงสีน้ำเงินและสีแดงอ่อนๆ!

ซึ่งพลังปราณที่อยู่ในนั้น แข็งแกร่งกว่าสองครั้งก่อนหน้านี้มาก!

และในขณะที่แส้โลหิตพุ่งออกไป ซือถูซิงเฉินก็ตะโกนด้วยความโกรธ

“แน่จริงก็อย่าหนีสิ!”

ทว่าฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง เสวี่ยเสวี่ยก็หันหลังกลับแล้วยกอุ้งเท้า และเหวี่ยงไปข้างหน้าอย่างดุเดือด!

แควก!

แส้โลหิตเส้นนั้นพุ่งเข้ามาสุดแรง แต่ก็ถูกกรงเล็บของเสวี่ยเสวี่ยตะปบฉีกออกเป็นชิ้นๆ!

ซือถูซิงเฉินพ่นลมหายใจเย็นชาออกมา!

เจ้าสัตว์อสูรตัวนี้ช่างแข็งแกร่งเสียจริง!?

เสวี่ยเสวี่ยเหลือบมองซือถูซิงเฉิน ดวงตาสีฟ้าของมันเย็นชาและไม่แยแส

ราวกับกำลังมองมดตัวเล็กตัวน้อยที่ไร้ค่า

ฉู่หลิวเยว่ลูบหัวเสวี่ยเสวี่ยเบาๆ

“ยอดเยี่ยมที่สุด!”

เสวี่ยเสวี่ยหันกลับมา พลันความเย็นในดวงตาของมันก็จางลงในทันที ก่อนจะเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ

แผงคอนุ่มฟูและหัวกลมๆ ของมันถูไถกับฝ่ามือของฉู่หลิวเยว่อย่างออดอ้อน แตกต่างจากรูปลักษณ์ที่เยือกเย็นและสง่างามเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน