ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 610

เจียงอวี่จือที่โดนจับตัวเอาไว้ก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

ตอนนั้นนางรู้สึกว่าทุกความคิดของนางถูกฝ่ายตรงข้ามมองออกหมดแล้ว!

นางอ้าปากออกเหมือนต้องการจะพูด แต่กลับสำลักเลือดที่อยู่ในปาก แล้วไอออกมาอย่างรุนแรง

ชายสวมหน้ากากผู้นั้นก็หัวเราะออกมา

ด้วยพลังการต่อสู้ของเจียงอวี่จือ สามารถใช้ชีวิตอย่างกำเริบเสิบสานมาจนถึงตอนนี้ ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว…

เขาผิวปากออกมาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้เจียงอวี่จือนอนรออยู่ที่เดิมเป็นเวลานานมาก หลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่กลับมาแล้ว นางก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยตัวสั่นเทา

ยิ่งมองบาดแผลบนร่างกาย ความหวาดกลัวในใจก็มีเพิ่มขึ้น จนทำให้ขาทั้งสองข้างของนางนั้นอ่อนยวบ นางต้องเอามือยันกำแพงเอาไว้ถึงจะยืนขึ้นมาได้

ในใจของนางทั้งหวาดกลัวทั้งเคียดแค้น

เมื่อครู่ชายสวมหน้ากากคนนั้นพูดขึ้นว่า นี่เป็นแค่การเริ่มต้น นั่นหมายความว่าอย่างใดกันแน่…

นางยืนอยู่ที่เดิมสักพัก หลังจากที่สงบลงแล้ว ในที่สุดนางก็รวบรวมสมาธิขึ้นมาได้

ตอนนี้ร่างกายของนางเต็มไปด้วยรอยบาดแผล ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือด นางไม่สามารถเข้าวังหลวงทั้งสภาพเช่นนี้ได้แน่นอน

ดังนั้นนางจึงคิดจะกลับบ้าน

แต่ด้วยสภาพเช่นนี้ หากโดนท่านพี่พบเข้า เกรงว่านางจะโดนสั่งสอนอีกยก

เจียงอวี่จือคิดไปคิดมา จากนั้นก็นั่งลงรออยู่ในตรอกที่ห่างไกลนั่น รอจนฟ้ามืดลง ถึงค่อยเดินทางกลับจวน

…

จวนตระกูลเจียง

ภายในห้อง เจียงอวี่เฉิงกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ไหล่ทั้งสองข้างห่อลงเล็กน้อย มือทั้งสองก็วางอยู่บนหน้าตัก พร้อมแบมือขึ้น

เลือดทรงกลมขนาดเท่าฝ่าบาท ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

สายตาของเขาจ้องมองไปที่เลือดก้อนนั้นตาเขม็ง รอบข้างของเขามีปราณโคจรไหลเวียนอยู่ จากนั้นปราณเหล่านั้นก็กลายเป็นเส้นบางๆ และแพร่กระจายไปทั่วเลือดทรงกลมก้อนนั้น

ก้อนเลือดก้อนนั้นแกว่งไปมา ของเหลวที่อยู่ด้านในนั้นก็เริ่มเดินทางตามเส้นบางๆ จากนั้นก็ไหลเข้ามาในร่างกายของเจียงอวี่เฉิง

ปราณในร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว!

ในขณะเดียวกัน ผิวหนังของเขาก็แดงขึ้นทันที ใต้ผิวหนังของเขานั้นเหมือนมีอันใดบางอย่างพวยพุ่งขึ้นมาอยู่ ดูแล้วมันน่าอันตรายอย่างมาก

สีหน้าของเขาก็ดูโหดเหี้ยมมากยิ่งขึ้น ท่าทางเจ็บปวดอย่างมาก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน ในที่สุดของเหลวที่อยู่ก้อนเลือดนั้น ก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเจียงอวี่เฉิงจนหมด

เขาเงยหน้าขึ้น ในตอนนั้นเองเหมือนมีอันใดบางอย่างพุ่งออกมาจากในใต้ผิวหนังบริเวณช่วงลำคอของเขา จนในที่สุดมันก็หายเข้าไปในเสื้อผ้า!

“อึก…”

เสียงครวญครางที่แปลกประหลาดและเจ็บปวดดังขึ้นมาจากในลำคอของเขา

ในตอนนั้นเอง สีเลือดบนใบหน้าและร่างกายของเขาก็ค่อยๆ จางลง จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ขณะเดียวกันนั้น คาดไม่ถึงว่าปราณที่อยู่บนร่างกายของเขา…จะกลับมาอยู่ที่ระดับแปดขั้นกลาง!

เขาก้มหน้ามองมือทั้งสองข้างของตัวเอง สามารถสัมผัสได้ถึงปราณที่แข็งแกร่งในร่างกายได้อีกครั้ง หลังจากนั้นเขาจึงถอนหายใจออกมายาวๆ

ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว…

ขั้นตอนนี้มันเจ็บปวดอย่างมาก อีกทั้งยังต้องสร้างความเสียหายให้กับร่างกายอย่างแน่นอน แต่เพื่อไม่ทำให้อวี้ฉือซงรับรู้ถึงความผิดปกติ เขาจึงจำเป็นต้องทำเรื่องเช่นนี้

แต่ว่าการควบคุมของสิ่งนี้นั่นมีเวลาจำกัด เขาจึงต้องจัดการอวี้ฉือซงให้เร็วที่สุด…

เขาไม่อยากล่าช้าในการบำเพ็ญเพียรเพราะอวี้ฉือซงคนเดียว

เมื่อถึงประลองครั้งใหญ่ ไม่แน่ว่า…

เขาลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินไปที่ประตู

ท้องฟ้ามืดแล้ว แสงดาวเดือนสว่างขึ้น

ซุนฉีกำลังยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

“คุณชายใหญ่”

เจียงอวี่เฉิงถามขึ้น

“เวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว?”

ซุนฉีตอบ

“สองวันสองคืนขอรับ”

“ช่วงที่ผ่านมานี้มีใครมาหาข้าหรือไม่?”

“ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าจะบำเพ็ญเพียร สองวันมานี้จึงไม่มีใครมารบกวนขอรับ”

เมื่อพูดจบ ซุนฉีก็เหลือบสายตามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“เรื่องอื่นล้วนปกติดีขอรับ”

เจียงอวี่เฉิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ขอเพียงแค่ซั่งกวนหว่านและอวี้ฉือซงไม่ก่อเรื่องขึ้นมา มันก็ไม่มีเรื่องอันใดให้น่ากังวล

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจียงอวี่จือถูกกักบริเวณมาหลายวันแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน