ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 667

เจียงอวี่เฉิงได้สติกลับคืนมา

องครักษ์ที่อยู่ด้านข้างก็มองมาด้วยความกังวลใจ

“คุณชายใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?”

ตั้งแต่รถม้าคันนั้นจากไป คุณชายใหญ่ก็เหม่อมาตลอดทาง อีกทั้งไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ท่าทางประหลาดอย่างมาก

หรือว่าอาการบาดเจ็บของคุณชายใหญ่จะร้ายแรงอย่างมาก?

เหมือนใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงจะมีแผ่นน้ำแข็งปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น

“คุณชายเช่นข้าจะเป็นอันใดไปได้? รีบค้นหาต่อไป!”

“ขอรับ!”

เจียงอวี่เฉิงเงยหน้า

หิมะยังตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งเมืองซีหลิงถูกปกคลุมด้วยหิมะหนาเป็นชั้นๆ

หิมะนั้นตกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งมันสะดวกต่อการหลบหนีของเซี่ยมู่มาก

เขาจึงเดินขึ้นไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว

…

เจียงอวี่เฉิงใช้เวลาและกำลังคนเป็นจำนวนมาก แทบจะพลิกแผ่นดินซีหลิงขึ้นมาหาแล้ว แต่ว่าก็ยังหาไม่พบ แม้กระทั่งร่องรอยของเขายังหาไม่เจอเลย

เหมือนว่าคนผู้นี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เมื่อฟ้ามืดขึ้น เจียงอวี่เฉิงถึงกลับมาที่จวน

แต่ก็ยังส่งคนออกไปสำรวจที่ด้านนอกอยู่

ภายในห้องหนังสือ เฟิงซานหยวนช่วยเจียงอวี่เฉิงทำแผลอีกรอบ จากนั้นก็จับชีพจรให้เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

“คุณชายใหญ่ ก่อนหน้านี้ที่ท่านบาดเจ็บสาหัส และได้ใช้วิธีพิเศษเพื่อปกปิดระดับพลังนั้น มันจึงเป็นผลร้ายต่อร่างกายของท่านอย่างมาก กอปรกับบาดแผลในวันนี้…หากท่านไม่รักษาตัวให้ดี เกรงว่าอาการของท่านจะหนักขึ้นได้ในอนาคต”

เจียงอวี่เฉิงหลับตาลง

ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ แล้วยังอยู่ด้านนอกทั้งวัน ทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวขึ้นเล็กน้อย

อีกทั้งภายในใจก็รู้สึกขุ่นเคืองอยู่ตลอดเวลา ความเครียดที่สะสมไม่มีทางสลายหายไปได้ ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เมื่อเฟิงซานหยวนเห็นดังนั้น จึงอดทอดถอนหายใจออกมาไม่ได้

“ข้าผู้เฒ่าไม่ได้มีเจตนาพูดให้ท่านตกใจ คุณชายใหญ่ ร่างกายของท่าน ข้ารู้ดีที่สุด หากท่านยังทำเช่นนี้ต่อไป จะต้องมีผลกระทบต่อการบำเพ็ญเพียรของท่านอย่างแน่นอน… ถ้าเป็นเช่นนั้นมันได้ไม่คุ้มเสียเลย!”

ในที่สุดคำพูดนี้ก็ทำให้เจียงอวี่เฉิงลืมตาขึ้นมา

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ?”

เฟิงซานหยวนพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ดังนั้น ช่วงเวลานี้ท่านควรทำใจให้สบาย มีเรื่องอันใดก็มอบหมายงานให้ลูกน้อง ส่วนท่านก็ดูแลสุขภาพให้ดี…”

เจียงอวี่เฉิงโบกมือไล่อย่างหงุดหงิด

“พูดน่ะมันง่าย”

ตอนนี้ซั่งกวนหว่านจะเริ่มจัดการเรื่องนั้นแล้ว แม้กระทั่งงานแต่งงานก็จะถูกจัดขึ้นหลังจากนั้นด้วย

เขาจะมีเวลาพักผ่อนได้อย่างใด?

เฟิงซานหยวนอยากจะโน้มน้าวเขาอีกสักครั้ง แต่เจียงอวี่เฉิงกลับพูดขึ้นว่า

“ท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

เฟิงซานหยวนถอนหายใจออกมา จำใจเดินหมุนตัวจากมา

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู จากนั้นก็พบกับซุนฉีที่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

ซุนฉีคำนับเฟิงซานหยวนหนึ่งครั้ง แล้วเดินเข้าไปด้านในด้วยความรวดเร็ว

เฟิงซานหยวนหันกลับไปมอง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินจากมา

ภายในห้อง ซุนฉีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเจียงอวี่เฉิงแล้ว บนศีรษะของเขายังมีหิมะอยู่ด้วย

“คุณชายใหญ่ ข้าน้อยได้ไปที่พักของเซี่ยมู่แล้ว แต่กลับไม่พบเขา อีกทั้ง…ตามคำบอกเล่าของคนที่อยู่โดยรอบ ก็บอกว่าไม่เห็นเขากลับมาที่นี่เลย”

คำตอบเหล่านี้เป็นสิ่งที่เจียงอวี่เฉิงคาดเดาเอาไว้ได้ตั้งนานแล้ว

เซี่ยมู่ได้ทำเรื่องเช่นนี้ลงไป เขาจะไม่รู้ได้อย่างใดว่า หากเขากลับไปเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

“ได้ถามหรือไม่ว่าช่วงนี้เขามีอันใดผิดปกติหรือไม่?”

“ไม่ขอรับ เซี่ยมู่กำพร้าพ่อแม่ ถูกทำลายใบหน้า ซ้ำยังเป็นใบ้ เขาอยู่ที่นี่คนเดียวมาโดยตลอด ฉีต้าเหอก็พักอยู่ใกล้ๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นดีอย่างมาก นอกจากนี้ทั้งสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกับบุคคลภายนอกมากนัก ภายในหนึ่งปีเขาใช้ชีวิตเหมือนชาวบ้านธรรมดา ไม่มีสิ่งใดผิดปกติขอรับ”

เจียงอวี่เฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า

“แล้วคนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของวันนี้เล่า?”

“ทั้งหมดถูกขังอยู่ในเรือนหวู่ถงแล้วขอรับ โดยมีคนเฝ้าอยู่ตลอด ฉีต้าเหอถูกแยกขังเดี่ยวไว้อีกที่ขอรับ”

ซุนฉีพูดขึ้น แล้วมองหน้าเขา พร้อมถามหยั่งเชิงขึ้นมาว่า

“คุณชายใหญ่…ท่านจะจัดการกับคนเหล่านั้นอย่างใดหรือขอรับ?”

“ขังพวกเขาเอาไว้ก่อน แล้วให้ฉีต้าเหอมาหาข้า ข้าจะสอบสวนเขาด้วยตนเองอีกรอบ”

ซุนฉีกังวลใจเล็กน้อย

“แต่ว่าคุณชายใหญ่ วันนี้ท่านได้รับบาดเจ็บ แล้วยังเดินทางออกไปด้านนอกทั้งวัน หรือไม่เช่นนั้น…พรุ่งนี้ค่อยสอบสวนอีกรอบดีหรือไม่ขอรับ?”

เจียงอวี่เฉิงเหลือบสายตามองเขาด้วยความเย็นชา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน