ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 842

ซย่าโหวหรงตกตะลึง

“อันใดนะ?!”

เขารีบมองไปยังปราณสีดำที่อยู่ในกล่องไม้ พร้อมขมวดคิ้วเป็นปมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง

“เป็นไปไม่ได้! ข้าเก็บสิ่งนี้อยู่อย่างระมัดระวังมาโดยตลอด ไม่มีใครมาแตะต้องมันได้อย่างแน่นอน!”

สีหน้าของเจียงอวี่เฉิงเย็นชามากขึ้น ทั่วทั้งร่างกายแผ่ลมปราณที่เย็นเยียบ

“เห็นได้ชัดว่าตราประทับที่อยู่ด้านบนมันเปลี่ยนไป ของสิ่งนี้ข้าเป็นคนมอบให้เจ้าด้วยตนเอง ตอนแรกมันเป็นอย่างใด นึกว่าข้าไม่รู้เรื่องหรือ?”

ซย่าโหวหรงสะอึกไป

“แล้วกุญแจนั้นล่ะ?”

เจียงอวี่เฉิงยื่นมือออกมา

ในใจของซย่าโหวหรงไม่ยินดีอย่างมาก แต่ก็ยังโยนกุญแจให้ไป

สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างมาก

“คุณชายใหญ่ ในเมื่อข้าสัญญาแล้วว่าจะคืนของสิ่งนี้ให้เจ้า เขาไม่มีทางผิดคำพูดอย่างเด็ดขาด ถ้าเจ้าอยากดู ก็สามารถทำได้!”

ในตอนนั้นเจียงอวี่เฉิงสัญญากับเขาว่าโอสถเก้าสวรรค์ฟื้นคืนให้เป็นรางวัลแก่เขา

ตอนนี้เขายังไม่ทันได้ใช้มัน แต่กลับเรียกคืนเสียแล้ว

คำพูดของซย่าโหวหรงมีคำตำหนิอยู่กลายๆ เขาไม่พอใจกับเจียงอวี่เฉิงมาตั้งนานแล้ว

ดังนั้นเวลาที่พูดคุยกันนั้นก็ดูไม่มีความเกรงใจกันเล็กน้อย

เจียงอวี่เฉิงรับกุญแจดอกนั้นมา ไม่ได้สนใจเขา แต่เริ่มเปิดกล่องไม้สีดำกล่องนั้นแทน

แกร๊ก!

เสียงกล่องไม้เปิดขึ้น!

…ว่างเปล่า!

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงมืดครึ้มลงทันที เขาแค่นหัวเราะเสียงเย็น จากนั้นก็มองไปยังซย่าโหวหรง

“ใต้เท้าซย่าโหว ท่านจะพูดว่าอย่างใด?”

ดวงตาของซย่าโหวหรงเบิกโพลง พร้อมจ้องกล่องไม้ที่ว่างเปล่าตาเขม็ง

“เป็นไปได้อย่างใด? นี่มันเป็นไปได้อย่างใด? ข้าดูแลรักษามันมาอย่างดีโดยตลอด! ทมันถึงหายไปแล้วล่ะ!”

เจียงอวี่เฉิงโยนกล่องไม้สีดำใบนั้นไปตรงหน้าซย่าโหวหรงอย่างแรง จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงบูดบึ้ง

“เรื่องจริงหรือไม่ ท่านก็ดูเอาเองเถิด!”

ซย่าโหวหรงไม่ได้สนใจอันใดมาก รีบหยิบกล่องไม้สีดำที่ตกลงพื้นขึ้นมาดูอย่างละเอียด

เขาพลิกกล่องแล้วมองไปโดยรอบ หลังจากมั่นใจแล้วว่ามันไม่มี สีหน้าของเขาก็ขาวซีดขึ้นภายในทันที หน้าผากมีเม็ดเหงื่อ เม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเป็นจำนวนมากริมฝีปากสั่นระริก

กล่องไม้สีดำที่อยู่ในมือก็กลายเป็นเผือกร้อนลวกมือ!

ซย่าโหวหรงจะหยิบขึ้นมาก็ไม่ได้ จะทิ้งลงไปก็ไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา น่าประหลาดใจอย่างมาก!

เจียงอวี่เฉิงจึงจ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชา สายตาของเขาก็หนาวเหน็บ

ในตอนนั้นเองก็เหมือนว่าซย่าโหวหรงมีปฏิกิริยาตอบรับแล้ว เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นมา

“ข้าไม่รู้! ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ!”

หลังจากที่เขาได้ของสิ่งนี้มา เขาก็เก็บรักษามันอย่างดีมาโดยตลอด แล้วเหตุใดมันถึงหายไปเช่นนี้ได้เล่า?

เจียงอวี่เฉิงยกริมฝีปากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นรอยยิ้ม

“เช่นนั้นท่านจะบอกว่า ของชิ้นนี้มันวิ่งหนีออกไปเองอย่างนั้นหรือ?”

ซย่าโหวหรงเริ่มทบทวนความจำอย่างรวดเร็ว ภาพความทรงจำนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในสมองของเขา

“ไม่ ไม่…”

วันนี้เขาเข้าไปที่ห้องหนังสือเพื่อหยิบกล่องนี้ออกมาด้วยตนเอง แต่ว่าในตอนที่เขาหยิบออกมานั้น ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายเลยแม้แต่น้อย!

นั่นก็หมายความว่าอีกฝ่ายสามารถหยิบของสิ่งนั้นออกไปได้อย่างไร้เสียง!

คนที่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้ก็มี…

ช้าก่อน!

ทันใดนั้นสีหน้าของซย่าโหวหรงก็เปลี่ยนไปทันที!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน