ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1008

อู๋เป่ยครุ่นคิดสักพัก ดูเหมือนว่าวิชาต่อสู้ระดับฟ้าไม่ธรรมดา คนที่แตกต่างกันก็จะมองเห็นสิ่งที่แตกต่าง คิดว่าน่าจะมีแค่ตัวอักษรที่เหมือนกัน

หลินชิงเหยา : “อาจารย์ของฉันบอกว่า วิชาการต่อสู้ระดับฟ้าแบบนี้มีจิตวิญญาณ เผชิญหน้าคนที่แตกต่างกัน มันจะสอนผู้ฝึกฝนตามความถนัด ให้คำสอนที่แตกต่างกัน”

กลับมาที่ตำหนัก อู๋เป่ยเหนื่อยอย่างมาก นอนทันที การฝึกฝนครั้งนี้ทำให้จิตใจเหนื่อยล้าอย่างมาก จำเป็นต้องพักผ่อนให้เต็มที่

หลินชิงเหยาเห็นเขานอนหลับแล้ว จึงไปนั่งสมาธิและฝึกวิชาอยู่ห้องข้างๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากอู๋เป่ยตื่น ท้องฟ้าสว่างมากแล้ว หลินชิงเหยาเดินเข้ามาพร้อมถาดใบหนึ่ง มีของว่างหลายอย่างรวมถึงซุปและอาหารต่างๆด้วย

เธอพูดด้วยรอยยิ้ม : “ศิษย์พี่ ลองชิมฝีมือของฉันดู”

อู๋เป่ยมองเห็นของว่างสวยอย่างมาก รีบพูด : “แค่มองก็น่ากินแล้ว”

ระหว่างที่กำลังรับประทานอาหาร จู่ๆก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่นอกตำหนัก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใครกันที่เสียมารยาทขนาดนี้

หลินชิงเหยารีบออกไปตรวจสอบ ผ่านไปสักพัก เธอพาคนคนหนึ่งเข้ามา ทันทีที่อู๋เป่ยมองเห็น ก็คือหงหลิง

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “หงหลิง เธอมาได้ยังไง”

หงหลิงทำปากมุ่ย : “ตอนนี้คุณกลายเป็นศิษย์พี่ใหญ่แล้ว ต้องการพบคุณไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เมื่อกี้คนเฝ้าประตูไม่ยอมให้ฉันเข้ามาในตำหนัก”

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่า : “พวกเขาไม่รู้จักเธอ รีบนั่งก่อน เธอก็มากินด้วยกัน”

หงหลิงไม่เคยมีความเกรงใจต่ออู๋เป่ย เห็นมีของกิน นั่งลงแล้วกินทันที รีบพูด : “ของว่างอร่อยมาก”

หลินชิงเหยารู้จักหงหลิง เป็นลูกศิษย์อัจฉริยะที่สำนักดาบฮาวเทียนเพิ่งรับมาใหม่ เธอพูดด้วยรอยยิ้ม : “ที่แท้พวกคุณรู้จักกัน”

อู๋เป่ย : “หงหลิงเป็นศิษย์น้องข้างนอกของฉัน”

หงหลิงกะพริบตา พูด : “ศิษย์พี่หลิน ทำไมคุณถึงมาอยู่กับศิษย์พี่ของฉัน พวกคุณมีความรักกันแล้วใช่ไหม”

ใบหน้าของหลินชิงเหยาแดงทันที ไม่รู้ควรตอบยังไง

อู๋เป่ยกลอกตาโดยตรง พูด : “หงหลิง เธอยังคงพูดไม่เป็นเหมือนเดิม”

หงหลิง : “ฉันพูดความจริง”

อู๋เป่ยรีบยัดของว่างชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากเธอ ไม่ให้เธอพูดต่อ

กินอาหารเสร็จ หงหลิงเช็ดปาก พูด : “ศิษย์พี่ เรื่องที่คุณเป็นศิษย์พี่ใหญ่ในตอนนี้ ข่าวกระจายไปทั่วพรรคฉู่ซานจิ้นแล้ว มีคนไม่น้อยไม่พอใจคุณอย่างมาก”

อู๋เป่ยอึ้งทันที : “ไม่พอใจเหรอ”

อันที่จริงเขาแปลกใจอย่างมาก ในฐานะที่ตัวเองเป็นถึงเทพแห่งกษัตริย์ คนเหล่านี้ยังกล้าไม่พอใจอีกเหรอ

หลินชิงเหยาพูด : “ศิษย์พี่ นี่เป็นเรื่องปกติ ศิษย์เหล่านั้นไม่เข้าใจถึงเทพแห่งกษัตริย์นั้นพิเศษและทรงพลังเพียงใด นอกจากนี้ พวกเขาส่วนใหญ่มีพลังยุทธ์ตี้เซียน ภายในใจของตัวเองรู้สึกว่า ตี้เซียนก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเทพแห่งกษัตริย์ ไม่มีข้อผิดพลาดอะไร อีกไม่กี่วันข้างหน้า จะมีผู้คนมาท้าประลองทีละคน”

หงหลิงหัวเราะอย่างเย็นชา : “พวกเขากล้ามา ไม่ต้องให้ศิษย์พี่ลงมือ ฉันก็สามารถจัดการพวกเขาได้แล้ว”

อู๋เป่ยโบกมือ : “เธออย่ามายุ่งดีกว่า เรื่องแบบนี้ ฉันจำเป็นต้องออกหน้าเอง”

หลินชิงเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม : “วิธีที่ดีที่สุด ก็คือสร้างอำนาจ วันมะรืนนี้ ถ้าหากศิษย์พี่สามารถเอาชนะยูเทียนตู่ได้ ทุกคนล้วนแล้วจะต้องพอใจแน่นอน”

หงหลิง : “ใช่ ถึงเวลาทำให้ทุกคนหุบปาก”

อู๋เป่ยมองไปทางหงหลิง : “เธอไม่มีเรื่องอะไรไม่มีทางมาแน่นอน ได้ยินอะไรมาใช่ไหม”

หงหลิง : “ศิษย์ชั้นยอดหลายท่านของสำนักดาบฮาวเทียนบอกว่าอีกสักพักจะมาท้าประลองศิษย์พี่ ฉันเลยมาแจ้งล่วงหน้า”

อู๋เป่ย : “ท้าประลองฉันเหรอ มาเร็วจริงๆ”

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย ถาม : “อาจารย์ ผมเข้าไปได้ไหม”

เฉินเต้าซวนพยักหน้า : “แน่นอน นายเป็นศิษย์อันดับหนึ่ง สถานะเป็นรองเพียงหัวหน้าพรรคเท่านั้น นายเข้าไปอยากเอาอะไรก็เอาอะไร” นี่เป็นคำใบ้ที่ชัดเจนอย่างมาก

หลังจากนั้นเขาพูดอีกครั้ง : “ข้างในมีทาสยาคอยเฝ้าสวนยาอยู่ และมีผู้อาวุโสยาคนหนึ่ง นิสัยของผู้อาวุโสยาค่อนข้างประหลาด นายระวังตัวหน่อย อย่าไปยั่วยุเขา”

“ผู้อาวุโสยาเหรอ เขาปรุงยาเป็นไหม” อู๋เป่ยถาม

เฉินเต้าซวน : “เขาไม่เคยปรุงยา แต่เขาเก่งเรื่องการปลูกยา ดูแลยา ที่มาของคนผู้นี้ลึกลับมาก แม้แต่หัวหน้าพรรคก็เคารพเขาอย่างมาก”

อู๋เป่ย : “ศิษย์เข้าใจแล้ว”

ถามเส้นทางเสร็จ อู๋เป่ยเดินทางไปถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงทันที ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงแห่งนั้นห่างจากยอดเขาอู๋เซียงสองร้อยกว่าไมล์ เมื่ออู๋เป่ยมาถึง เขาเห็นเสือหน้าขาวตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่บนแท่นหินที่ยื่นออกมา โดยมีต้นสนโบราณเติบโตอยู่ข้างๆ เข้าไปไม่ไกล จะมีทางเข้าถ้ำ มีชายวัยกลางคนลัทธิเต๋านั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น

อู๋เป่ยร่อนลง เสือลุกขึ้นยืนทันที จ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง

ชายวัยกลางคนลืมตาขึน พูดด้วยรอยยิ้ม : “นายน้อยหัวหน้าพรรค ขาของผู้น้อยไม่ค่อยดี ไม่สามารถลุกขึ้นต้อนรับได้”

อู๋เป่ยค่อยสังเกตเห็น กล้ามเนื้อขาของชายวัยกลางคนเหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว ดูเหมือนว่าเคยได้รับบาดเจ็บสาหัส

เขาก็ไม่รีบเข้าไปเช่นกัน พูด : “คุณเป็นผู้อาวุโสของภูเขาสู่เหรอ”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้น้อยหวู่ซู เมื่อก่อนเป็นเด็กรับใช้ของหัวหน้าพรรค”

อู๋เป่ยพบว่า พลังยุทธ์ของคนผู้นี้ไม่อ่อนแอเลย เป็นปรมาจารย์ขั้นการเปลี่ยนเป็นเทพ เขาพูด : “พลังยุทธ์ของคุณ น่าจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาได้”

หวู่ซูพูดด้วยรอยยิ้ม : “นายน้อยหัวหน้าพรรค ตอนนั้นผู้น้อยได้รับพิษแปลกๆอย่างหนึ่ง น้ำศพเทียนหยิน ส่งผลให้ขาทั้งสองข้างพิการและไม่สามารถฟื้นตัวได้”

อู๋เป่ย : “มันก็ไม่เสมอไป ถ้าหากคุณเชื่อผมล่ะก็ ผมจะช่วยคุณรักษา”

หวู่ซูอึ้งทันที พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม : “เดิมทีขาของผมก็พิการอยู่แล้ว นายน้อยหัวหน้าพรรคสามารถลองได้เต็มที่เลย”