ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 101

แมลงชีวิตมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที มันไม่ขดตัว ดูมีชีวิตชีวา เริ่มด้วยการลองเชิงโดยไต่ไปอยู่ข้างหนอนไหม วินาทีถัดมาหลังจากดมเสร็จดวงตาดวงเล็กคล้ายเมล็ดงาดำของมันก็ทอประกายความดีใจขึ้นมาทันใด

หนอนไหมกลับตัวสั่นเทารุนแรง แมลงพิษกู่ด้านในน่าจะเกรงกลัวเป็นอย่างมาก มันรับรู้การมาถึงของสิ่งอันตราย

แมลงชีวิตเริ่มกัดรังไหมทันที กัดเพียงไม่กี่ครั้งก็ทะลุและพาตัวเองเข้าไป

อู๋เป่ยใช้ตาทิพย์ดูภายใน ก็เห็นว่าแมลงชีวิตกำลังกัดกินหนอนที่อยู่ข้างใน หนอนสู้ไม่ได้เลยสักนิด ยอมให้แมลงชีวิตกลืนกินแต่โดยดี

อู๋เป่ยเลิกสนใจมันและกล่าวกับเถาหรูเสวี่ยที่ทำหน้านิ่งว่า “ใส่เสื้อผ้าซะ”

เถาหรูเสวี่ยจึงรีบร้อนสวมเสื้อผ้า อู๋เป่ยชายตามองก็เห็นเนื้อนวลขาวกระเพื่อม เขาอยากมองอีกแต่ก็ต้องอดใจไว้

เมื่อเถาหรูเสวี่ยสวมเสื้อผ้าเสร็จ เธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าอู๋เป่ยกำลังเอามือรองหนอนไหมตัวหนึ่งและจ้องมองมันอยู่

หลังจากแมลงชีวิตกินแมลงพิษกู่เข้าไปก็ชักใยออกมาผนึกหนอนไหมที่ถูกมันกัดจนตาย หลังจากกินอิ่ม มันเหมือนจะทำการแปรสภาพอยู่ภายใน

“แมลงชีวิตไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ เหรอ?” เถาหรูเสวี่ยถามด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรแล้ว มันกำลังแปรสภาพ ผลลัพธ์น่าจะดีกว่าการฝังแมลงพิษ จริงสิ แล้วแมลงชีวิตนี่มีที่มาอย่างไรกันแน่?” อู๋เป่ยพยักหน้าตอบพร้อมถามกลับ

“คุณพ่อบอกว่าบรรพบุรุษของเผ่าเพาะเลี้ยงแมลงชีวิตจนสำเร็จในยุคราชวงศ์ฮั่น มันไม่เพียงรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ แถมยังทำให้พลังของคนที่มันอาศัยอยู่เพิ่มขึ้นสูงขณะเจออันตรายอีกด้วย”

“หืม? รักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ด้วย?” อู๋เป่ยเริ่มสนใจ “แล้วใครเป็นผู้ควบคุมแมลงชีวิตตัวนี้?”

“คนในเผ่าตายในสนามรบมากมาย ทำให้วิธีการควบคุมแมลงพิษสาบสูญ ฉะนั้นตอนนี้จึงไม่มีใครสามารถควบคุมแมลงชีวิตได้” เถาหรูเสวี่ยตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อน

อู๋เป่ยยิ้มพร้อมส่ายศีรษะ กล่าวถาม “ฉันพอจะรู้วิธีควบคุมมันอยู่ เธออยากเป็นเจ้านายของมันไหม?”

“ฉันเหรอ?” เถาหรูเสวี่ยชี้ตัวเองด้วยความตกใจ

“มันอาศัยอยู่ในตัวเธอมากว่าสองปี ให้เธอเป็นคนควบคุมก็สมเหตุสมผลดี” อู๋เป่ยพยักหน้าตอบ

พูดจบเขาก็ปัดนิ้วทำให้นิ้วก้อยของเถาหรูเสวี่ยโดนบาด จากนั้นวางนิ้วไว้บนหนอนไหมพร้อมบีบเลือดออกมาสามหยดให้ตกลงบนหนอนไหม

“ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?” เถาหรูเสวี่ยยืนงง

“ง่ายๆ แบบนี้แหละ ตอนแมลงพิษกู่แปรสภาพเป็นช่วงเวลาที่มันอ่อนแอที่สุด เลือดที่เธอหยดลงไปจะถูกมันดูดกลืน เมื่อแปรสภาพเสร็จมันจะมองว่าเธอเป็นญาติ ส่วนรายละเอียดเรื่องวิธีการควบคุมแมลงพิษ เธอคงต้องค่อยๆ เสาะหาเอาเองแล้ว” อู๋เป่ยตอบ

เขาให้เถาหรูเสวี่ยพักผ่อนและวางแมลงพิษกู่ไว้ จากนั้นก็ไปฝึกตน

เมื่อฟ้าสว่าง อู๋เป่ยอยากงีบสักครู่ แต่เถาหรูเสวี่ยกลับวิ่งออกมาอย่างร้อนรน มือเธอรองแมลงตัวหนึ่งอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

“อู๋เป่ย ฉันรับรู้ความคิดของมันด้วย!”

“งั้นเหรอ? นี่อธิบายได้ว่าการบูชาเลือดสำเร็จ ตอนนี้เธอเป็นเจ้านายของมันแล้ว” อู๋เป่ยเลิกคิ้ว

เจ้าตัวเล็กมีชีวิตชีวากว่าเมื่อวานมาก ดวงตาที่เหมือนเมล็ดงาดำคู่นั้นทอประกายแวววาว มันอยู่บนมือของเถาหรูเสวี่ยและจ้องไปที่อู๋เป่ย

จู่ๆ ก็มีแสงสีขาววาบ มันกระโดดไปอยู่บนแขนของอู๋เป่ยและอ้าปากกัดทันที

อู๋เป่ยมองมันแต่ไม่ได้ขยับ แขนเขาถูกกัดจนเป็นแผล เจ้าแมลงก็ดูดเลือดอยู่บนนั้น

ดูดไปไม่กี่คำ อู๋เป่ยเริ่มรู้สึกว่าแมลงตัวนี้กำลังปลดปล่อยเจตนาดีออกมา เหมือนจะมีอารมณ์ประจบประแจงและเอาอกเอาใจร่วมด้วย

“เจ้านายสองคน?” เขากล่าวด้วยความตกใจ

ในมรดกบันทึกไว้ว่ามีแมลงพิษกู่บางตัวสามารถมีเจ้านายสองคนได้ คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอด้วยตัวเอง ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มเข้าใจความคิดของแมลงชีวิต มันมีสติปัญญาที่สูงมาก น่าจะเป็นเพราะเห็นว่าเขาสามารถหาแมลงพิษกู่มาให้กินได้ จึงอยากได้เขาเป็นนายด้วยความเต็มใจ เพื่อวันข้างหน้าจะได้กินแมลงพิษกู่อีก

เขาออกจากสถานที่ก่อสร้างประมาณสิบโมง

เขาจำเป็นต้องไปแล้วเพราะตอนเช้ายังต้องพาแม่และน้องไปอวยพรวันเกิดคุณปู่อีก

ก่อนออกจากบ้าน เขาให้หวงจื่อเฉียงไปซื้อของขวัญ ซึ่งมีเหล้าเหมาไถสามสิบปีสี่ลัง เครื่องปั้นดินเผาเกรดดีสี่ชุด ชาหลงจิ่งเกรดดีสองกิโลกรัม แถมยังมีพวกยาบำรุงระดับสูง เครื่องสำอางอันดับหนึ่งและอื่นๆ เขาจ่ายไปทั้งหมดสองล้านกว่าสำหรับของขวัญเหล่านี้

ถึงอู๋เป่ยจะไม่สนิทกับปู่และย่ามากนัก แต่อย่างไรพวกเขาก็เลี้ยงดูพ่อมา ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว เขาที่เป็นหลานรับเลี้ยงก็มีหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ

เขาห่อเห็ดหลินจือชิ้นหนึ่งเพื่อเตรียมมอบให้คุณปู่เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบ 75 ปี แถมเขายังช่วยขจัดพิษและแนะนำวิธีกินเห็ดหลินจือแก่คุณปู่อีกด้วย

เพราะนำของขวัญมาเยอะ เขาจึงต้องขับรถไปสองคัน กังจื่อขับรถ MPV ส่วนเขาขับรถกันกระสุน รถทั้งสองคันขับตรงไปยังเขตเทศบาลซื่อฟางเมืองหยุนจิง

เขตเทศบาลซื่อฟาง เดิมทีชื่ออำเภอซื่อฟาง สิบปีก่อนยกเลิกอำเภอตั้งเป็นเขตเทศบาล เนื้อที่ในเมืองขยายขึ้นมาก ทำให้คนถูกสั่งรื้อถอนร่ำรวยชั่วข้ามคืน อู๋เหลียนเซิ่ง ปู่ของอู๋เป่ยก็คือคนที่ได้รับประโยชน์ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ รื้อไป 22 หลัง บวกกับค่าชดเชยอีกล้านกว่า

พวกเขาหาหมู่บ้านชื่อสวนลี่จิ่งจนพบ ที่นี่ก็คือหมู่บ้านที่ครอบครัวอู๋เหลียนเซิ่งอาศัยอยู่

เมื่อรถมาถึงหน้าประตู ร.ป.ภ.ขวางรถเอาไว้พร้อมถาม “มาหาใครครับ?”

“พี่ครับ ผมชื่ออู๋เป่ย ผมมาเยี่ยมญาติชื่ออู๋เหลียนเซิ่ง” อู๋เป่ยยิ้มตอบ

ร.ป.ภ.พยักหน้า เขากดปุ่มข้างๆ อุปกรณ์ไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็มีเสียงหญิงสูงอายุดังขึ้น “มีธุระอะไร?”

“คุณยายอู๋ มีคนชื่ออู๋เป่ยมาเยี่ยมครับ” ร.ป.ภ.ตอบ

“อู๋เป่ย?” อีกฝ่ายงุนงง นึกไม่ออกว่าเป็นใคร จากนั้นข้างๆ ก็มีคนพูดว่า “ลูกชายของเจิ้นตง” คุณยายถึงจำได้

“อ๋อ อู๋เป่ยนี่เอง ให้พวกเขาเข้ามาสิ”