ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 102

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “รับทราบครับ”

ประตูเปิดออก และรถสองคันของอู๋เป่ยก็ขับเข้ามา

จางลี่ไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานาน เธอเดินไปรอบ ๆ เขตชุมชนก่อนที่จะพบอาคารสุดทางด้านตะวันออก บ้าน 22 หลังของตระกูลอู๋ อยู่ในอาคารนี้ทั้งหมด ลูกชายสามคนทุกคนล้วนมีบ้านสามหลัง อู๋เหลียนเซิ่งเหลือบ้านไว้หนึ่งหลัง ส่วนที่เหลือล้วนขายไปหมดแล้ว ซึ่งว่ากันว่าขายได้หลายสิบล้าน

เนื่องจากต้องใช้คีย์การ์ดในการขึ้นลิฟต์ อู๋เป่ยจึงต้องโทรหาอู๋เจิ้นเย่อาสองเขา

เมื่อรับสาย อีกฝ่ายก็ถามว่า “เป็นใคร ? ”

อู๋เป่ย “อาสอง ผมคืออู๋เป่ย เราอยู่ข้างล่าง มาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิดคุณปู่”

อู๋เจิ้นเย่พูด “โอ้” ออกมาอย่างใจเย็น “นายรอก่อน ผมจะให้คนลงไป”

อู๋เป่ยรอนานกว่ายี่สิบนาที

เมื่อเห็นว่านานแล้วพวกเขาก็ยังไม่ลงมา อู๋เหมยก็โกรธและพูดว่า “พี่ชาย พวกเราไปกันเถอะ ฉันไม่อยากขึ้นไปแล้ว！”

อู๋เป่ยพูดอย่างเรียบเฉย “ในเมื่อมาแล้ว ก็วางใจ ไม่ต้องรีบร้อน”

ประมาณสิบนาทีต่อมา เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเพิ่งออกมาจากประตูอาคาร ขณะคาบบุหรี่อยู่ในปาก เขาอายุสิบเจ็ดปี ท่าทางโง่เขลา ผมย้อมสีแดง เจาะหูทั้งสองข้าง และเจาะจมูก

เขามองอู๋เป่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถามว่า “คุณคืออู๋เป่ยใช่ไหม ? ”

อู๋เป่ยพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันเอง นายคือกังกังใช่ไหม ? ”

ลูกชายของอาสี่ ชื่ออู๋กังกัง ปีนี้เพิ่งอายุ 10 ปี ไล่เลี่ยกับอู๋เหมย

อู๋กังกังเอียงหูฟัง “เอาล่ะ ขึ้นไปกันเถอะ”

จางลี่และอู๋เหมยก็อยู่ข้าง ๆ แต่เขาไม่ได้มาทักทายเลย และก็ไม่ได้ช่วยถือของขวัญด้วย

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไร ของขวัญถูกวางไว้ในรถชั่วคราว และเขาให้กังจื่อรออยู่ด้านล่าง จากนั้นครอบครัวทั้งสามคนก็เดินตาม อู๋กังกังขึ้นไปชั้นบน

เนื่องจากอู๋เหลียนเซิ่งมีลูกหลานหลายคน ในตอนแรกเขาจึงต้องการบ้านมากกว่าสองร้อยตารางเมตร และหลานหลายคนได้รับการเลี้ยงดูจากคู่สามีภรรยาชรา แน่นอนว่าไม่รวมอู๋เป่ยและอู๋เหมย

ในลิฟต์ อู๋กังกัง ยังคงพ่นควันออกมา ทำให้อู๋เหมยมีอาการไอ แต่เขายังมีอาการเฉยเมย เขามองไปที่อู๋เหมยผู้มีเสน่ห์ด้วยสายตาของเขาและถามว่า : “เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องหญิงสินะ เธอชื่ออะไร ? ”

อู๋เหมยหันหน้าหนีและไม่สนใจเขา

อู๋กังกังยิ้ม“ฮิฮิ” “สวยเลยดทีเดียว มีแฟนหรือยัง ? ”

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็ตบไหล่อู๋กังกัง จนเกือบจะล้มลงกับพื้น เขามองกลับไปที่อู๋เป่ยและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “นายทำอะไร ? ”

อู๋เป่ยพูดเบา ๆ “นายยังเด็ก ทำไมร่างกายอ่อนแอแบบนี้ ? ”

อู๋กังกังส่งเสียงหึ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ！”

ประตูลิฟต์เปิดออก และอู๋กังกังก็เดินออกไปอย่างรวดร็ว เพราะกลัวว่าอู๋เป่ยจะตบเขาอีก

มีบ้านสองหลังอยู่บนบันไดเดียว และบ้านสองหลังเป็นของตระกูลอู๋ เมื่ออู๋กังกังมาถึงบ้านที่อยู่ทางตะวันออก เขาก็เคาะประตูและ หญิงชราตัวเตี้ยและอ้วนก็เปิดประตูออก

เมื่อเห็นอู๋กังกัง เธอยิ้มและพูดว่า “กังกัง ทำไมสูบบุหรี่อีกแล้ว รีบดับเร็ว ๆ สูบบุหรี่มันไม่ดี ”

อู๋กังกังส่งเสียงตอบเห็นด้วย แต่ยังคงเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับบุหรี่ในปากของเขา

เมื่อหญิงชราเห็นจางลี่และอู๋เป่ย สีหน้าของเธอก็เคร่งขรึมลงทันที

จางลี่รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “แม่”

หญิงชราพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย “เธอมาทำอะไรที่นี่ ? ”

อู๋เป่ยพูดเบา ๆ ว่า “คุณย่า พวกเรามาฉลองอวยพรให้คุณปู่ครับ”

หญิงชรามองอู๋เป่ยด้วยสายตาของคนแปลกหน้า “เสี่ยวเป่ยเหรอ ? โตขึ้นมากขนาดนี้เชียว เหอะ แกเองก็กตัญญูมากนี่ ไม่มา 7 ปีแล้วสินะ ? ”

อู๋เจิ้นต๋าขมวดคิ้วและพูดว่า “อู๋เป่ย แต่ฉันได้ยินมาว่า อย่างไรว่าบ้านของแกถูกรื้อถอน และกำลังวางแผนที่จะสร้างวิลล่าไม่ใช่เหรอ ? ”

อู๋เป่ยประหลาดใจมาก ทั้งสองฝ่ายห่างกันหลายร้อยกิโลเมตร เขารู้เรื่องการก่อสร้างวิลล่าได้อย่างไร ? เขาจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “นั่นเป็นเพราะคุณตาของผมให้เงินผมจำนวนหนึ่ง โดยบอกว่าเมื่อผมสร้างวิลล่าขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็จะย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วย”

“คุณตาของแกให้เงินเท่าไหร่ ? ” อู๋เจิ้นต๋าอดไม่ได้ที่จะถาม

“ก็ไม่มากเท่าไร ก็แค่ไม่กี่ล้านเอง” อู๋เป่ยพูดอย่างสบาย ๆ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถบอกความจริงกับครอบครัวแบบนี้ได้

อู๋เหลียนเซิ่งมุ่ยหน้า ด้วยสีหน้าไม่เชื่อ : “เขาเป็นคนทำงานที่เกษียณแล้ว เขาจะสามารถให้แกได้สักกี่ล้าน ? ”

อู๋เป่ย “จริงอยู่ที่ว่าคุณตาของผมไม่มีเงิน แต่เขาชอบซื้อลอตเตอรี่ และก็คิดไม่ถึงว่าจะได้เงินมาสิบล้าน”

สิบล้าน! ทุกคนตรงนั้นล้วนตกตะลึง ตระกูลอู๋ของพวกเขาแบ่งรื้อถอนออกไป 20 กว่าห้อง โดยครึ่งหนึ่งขายไปในตอนแรก ก็ขายได้เพียงสิบล้านเท่านั้น

อู๋เหลียเซิ่งรู้สึกสะเทือนใจ และมองไปที่จางลี่ด้วยสายตาที่ต่างออกไปเล็กน้อย เขากระแอมและพูดว่า “ทุกคนนั่งลงเถอะ”

การเคลื่อนไหวของอู๋เป่ย คือการใช้ความมั่งคั่งของคุณตาของเขา เพื่อยกระดับสถานะของจางลี่แม่ของเขา เพื่อป้องกันไม่ให้เธอถูกรังแกไปทุกที่ และตอนนี้ดูเหมือนว่าผลลัพธ์ก็ไม่แย่เลย อย่างน้อยคนกลุ่มนี้ก็ไม่กล้าประเมินแม่เขาต่ำอีกต่อไป

ในตอนนี้อู๋เจิ้นเย่พูดขึ้นว่า “โรงแรมพร้อมแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

โรงแรมอยู่ตรงข้ามกับเขตชุมชน ทุกคนล้วนเดินไป

คนแก่และคนหนุ่มสาวของตระกูลอู๋ เดินนำหน้า แต่ครอบครัวของอู๋เป่ยกลับเดินตามหลัง

เมื่อลงไปชั้นล่างอู๋เจิ้นต๋าเห็นรถกันกระสุน เขายิ้มและพูดว่า : “ รถคันนี้ดูแข็งแกร่งทีเดียว เสี่ยวเป่ยนายซื้อเหรอ? ”

อู๋เป่ย “ใช่ครับ รถคันนี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง”

อู๋เฟิงทำเสียง “ชิชะ” “ความแข็งแกร่งมันก็เท่านั้น ! รถระดับไฮเอนด์เช่นนี้ น่าจะไม่เกินสองแสน”

ขณะที่เขาพูดนั้น เขาก็กดปุ่มกุญแจ BMW ที่เอวของเขาด้วย และ BMW x1 ที่อยู่ไม่ไกลก็สว่างขึ้น และส่งเสียง “บี๊บ”ออกมา