ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1315

ไม่ไกลนัก เฉินจ้าวที่มองเห็นฉากนี้ก็พูดอย่างตะลึงว่า “พลังของนายท่านน่าตกใจจริงๆ ชั้นความแข็งแกร่งสามารถเอาชนะคนเซียนได้เลย รอให้สร้างรากฐานก่อนแล้วจะไม่เป็นไรหรือ?”

หลัวเทียนเชียง “ในขอบระดับเขตแห่งรูปร่างของการสลายแรงในตำนาน น่ากลัวมากจริงๆ ตอนแรกฉันก็ลองฝึกดู แต่ก็ยอมแพ้ไประหว่างทาง”

ถังจื่อยี่ “แม้แต่ท่านประมุขหลัวก็ฝึกไม่สำเร็จ?”

หลัวเทียนเชียงส่ายหน้า “ยากมากจริงๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ตั้งใจ แต่คุณสมบัติของฉันมันไม่ถึง อยากถึงขั้นนั้น อย่างน้อยก็ต้องระดับเทียนเจียว”

ถังจื่อยี่พูดว่า “เหมือนอู๋เป่ยจะเพิ่งเริ่มฝึก เขาก็น่าจะใช้การโจมตีระดับเก้าได้”

หลัวเทียนเชียง “ขอบเขตระดับแห่งเทพของการสลายแรงจะยิ่งซับซ้อนยากเย็นมากกว่านี้ หากเขาฝึกสำเร็จ สามารถอยู่ในระดับที่ใช้กลยุทธ์โดยคู่ต่อสู้คาดไม่ถึง เขาก็สามารถฆ่าตี้เซียนได้ในพริบตา!”

ในที่ต่อสู้ ดวงตางามของหมิงลี่สว่างวาบ พูดพร้อมรอยยิ้มว่า “เอ้อเปียว ที่พึ่งนายแพ้แล้ว ทีนี้ก็ถึงตานายแล้วล่ะ!”

สีหน้าเอ้อเปียวเปลี่ยนไป เขาพลันยืนขึ้น ฉีกยิ้มพูดว่า “จางเสี่ยวเป่ย ก่อนหน้านี้ฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้น นายเป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆ เอ้อเปียวขอยอมศิโรราบทั้งตัวทั้งใจ...”

เขาพูดไม่ทันจบ จางเสี่ยวเป่ยลอยตัวกระโดดถีบไปเท้าหนึ่ง ทำให้เอ้อเปียวสลบไปในทันที

คนที่มากับจางเสี่ยวเป่ย พลันโห่ร้องขึ้นมา มีเจ้าทุกข์บางคนพุ่งขึ้นไปรุมเตะต่อยเอ้อเปียวที่หมดสติอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เอ้อเปียวถูกครอบครัวของผู้โชคร้ายรุมเตะต่อยจนตาย ศพถูกโยนลงทิ้งก้นแม่น้ำ และเมื่อเป็นเช่นนี้ เขตอิทธิพลที่เดิมทีเป็นของเอ้อเปียว ก็กลับมาสู่จางเสี่ยวเป่ยทั้งหมด

และเมื่อเอ้อเปียวตาย เงินสามล้านกว่าก็ถูกนำออกมาจากในบ้านของเขา มีเงินก้อนนี้ ชีวิตของหมิงลี่ก็ดีขึ้นมามาก

ดังนั้นเวลานี้ จางเสี่ยวเป่ยสู้ชนะ คนรอบๆเองก็ไม่กล้ามาวางกล้ามในเขตอิทธิพลของเขาอีก แต่ว่า พวกเขาก็ยังต้องส่งเงินให้กับแก๊งสุนัขกระห่ำ

วันนั้นแก๊งสุนัขกระห่ำก็ส่งคนมาอีก ต้องการให้ส่งเงินสองแสนให้ทุกๆเดือน เงินที่ต้องส่งสำหรับสองพื้นที่รวมกันแล้วก็ราวๆห้าแสน

ดีที่พื้นที่ของเอ้อเปียวใหญ่ขึ้นมาหน่อย รวมค่ารักษาของทั้งสองพื้นที่แล้วก็เกินห้าแสนสักหน่อย หักค่าใช้จ่ายแล้วก็ยังมีเหลืออยู่

คืนนั้น หมิงลี่จัดโต๊ะจัดเลี้ยงหลายสิบโต๊ะ ฉลองที่จางเสี่ยวเป่ยเอาชนะเอ้อเปียวได้ คนกลุ่มหนึ่งผลัดกันมายกจอกเหล้ากับจางเสี่ยวเป่ย ดีที่เขาไม่คออ่อน ดื่มยังไงก็ไม่เมา

สี่ทุ่มกว่า มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาที่นี่ หยางเจี่ยวพูดว่า “วันนี้พวกเราหยุด ไม่เปิดร้าน”

เด็กหนุ่มคนนั้นพูดเรียบๆว่า “ผมไม่ได้มากินข้าว ได้ยินมาว่าจางเสี่ยวเป่ยอยู่ที่นี่ เพียงอายุสิบเจ็ดปีก็เอาชนะคนเซียนได้ ผมอยากเจอเขา”

หมิงลี่มองไปที่เด็กหนุ่ม พูดยิ้มๆว่า “นี่น้องชาย นายมาหาจางเสี่ยวเป่ยทำไม? แค่อยากพบเห็นหน้าเหรอ?”

เด็กหนุ่มยื่นมือขวาของตัวเองออกมา มือขวาของเขากลับเป็นสีเงินขาว บนนั้นเป็นแสงแวววาวของโลหะ เขาพูดนิ่งๆว่า “ผมเองก็สิบเจ็ดปี เพิ่งเข้าระดับชั้นเทพ ได้ยินว่าที่นี่มียอดฝีมือ ก็อยากจะมาหาสักหน่อย”

หมิงลี่หัวเราะพร้อมพูดว่า “น้องชาย เรื่องสู้ๆฆ่าๆน่ะช่างมันเถอะ ไม่สู้มานั่งดื่มเหล้าด้วยกัน?”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “ทำไม ไม่กล้ารับคำท้าหรือ? ถ้าไม่กล้าสู้กัน งั้นก็เอาเขตควบคุมมา!”

จางเสี่ยวเป่ยดื่มไปไม่น้อยแล้ว จู่ๆความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมา เขากระดกหมดแก้ว พูดว่า “ในเมื่ออยากสู้ ก็มาสู้กันเลย”

หมิงลี่จะรั้งเขา จางเสี่ยวเป่ยพูดกลั้วหัวเราะว่า “พี่ลี่ คนเซียนผมก็สู้มาแล้ว ระดับชั้นเทพจะนับเป็นอะไรได้?”

พูดจบ เขาก็เดินมาที่ด้านหน้าเด็กหนุ่ม พูดว่า “บอกชื่อมา”

เด็กหนุ่มพูด “อู๋เว่ย!”

จางเสี่ยวเป่ย “ฉันไม่ชอบฆ่าคน นายมาท้าฉัน ฉันจะไม่สู้กับนายฟรีๆ ถ้าฉันแพ้จะยอมทำตามนาย ฉันจะเอาเขตอิทธิพลให้กับนาย”

อู๋เว่ยยิ้ม “จริงหรือ? ถ้าฉันแพ้ล่ะ?”

จางเสี่ยวเป่ย “ถ้านายแพ้ ก็มาเป็นลูกน้องฉัน ทำตามคำสั่งฉันตลอดชีวิต”

อู๋เว่ยนิ่ง หลังจากนั้นหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง “ได้! ถ้านายสามารถใช้กำลังภายในสู้ชนะฉันที่อยู่ในขั้นปรมาจารย์ชั้นเทพได้จริงๆ ฉันยังจะมีอะไรพูดได้อีก?”

ทั้งสองคนดึงระยะห่างออกจากกัน หลังจากนั้นฝ่ามือสีเงินของอู๋เว่ยพลันตบไปทางจางเสี่ยวเป่ยด้วยความเร็วอย่างสูง ทำให้คนตั้งรับไม่ทัน

จางเสี่ยวเป่ยใช้การสลายแรงขั้นหก ย่ำพื้นทีหนึ่ง พื้นที่ด้านล่างอู๋เว่ยก็ยุบตัว ร่างกายเขาอดเซไม่ได้ และใช้ช่องโหว่นี้ จางเสี่ยวเป่ยก็ปัดมือของอีกฝ่ายออกจากกันอย่างสบายๆ หลังจากนั้นพุ่งหมัดไปยังหัวของฝ่ายตรงข้าม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน