ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1385

เหนือขุนนางชั้นสูงยังมีชั้นราชวงศ์ ซึ่งโดยทั่วไปจะเป็นกษัตริย์ที่ได้รับความไว้วางใจให้ไปยังสถานที่ต่างๆ รวมถึงรัฐมนตรีผู้มีอำนาจของแคว้นหลงกั๋ว รัฐมนตรีผู้มีอำนาจของแคว้นหลงกั๋วมักจะถูกแต่งตั้งโดยกษัตริย์

สถานะสูงสุดคือกลุ่มจักรพรรดิ ปัจจุบันจำนวนกลุ่มจักรพรรดิในแคว้นหลงกั๋วมีน้อย แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไป จำนวนกลุ่มจักรพรรดิก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างแน่นอน

หลังจากรับโฉนดที่ดินและโฉนดตัวร้านแล้วนั้น นายหัวก็กล่าวลา จากนี้เป็นต้นไปร้านแห่งนี้เป็นของอู๋เป่ยแล้ว

หลี่เหมยกล่าวขึ้น "ซวนเป่ย ขวดยาเหล่านี้ นายจะขายหรือจะเก็บไว้ใช้เอง"

อู๋เป่ย "

หลี่เหมยยิ้มและพูดว่า "งั้นวันนี้ฉันจะเฝ้าร้านและจะจัดการกับขวดเหล่านี้ก่อนละกัน"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ฉันขอตัวไปที่พระราชวังเพื่อดำเนินเรื่องสำหรับผู้ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามก่อนนะ" จากนั้นเขาก็ทิ้งยันต์หยกไว้สองสามอัน เพื่อหากว่ามีธุระให้เธอติดต่อเขาในทันที

หลี่เหม่ยกล่าว "วางใจได้ มันมีป้ายราคาติดอยู่ ไม่มีเรื่องยากเลย"

จากนั้นอู๋เป่ยก็ไปที่พระราชวังและติดต่อกับจัวกงกง

จัวกงกงก็มารออยู่ที่ทางเข้าพระราชวัง ในฐานะขันทีที่มีตราประทับฝ่ามือแสดงว่าเขามีตำแหน่งสูงในวัง การให้ความสำคัญกับอู๋เป่ยนั้นเป็นเพราะเขามีอนาคตก้าวไกล แต่รู้ไว้ก่อนว่าแม้ท่านอ๋องและอุปราชมา เขาก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่ได้สนใจอะไรพวกเขา

“ฮ่าฮ่า ท่านผู้ฝึกสอนอู๋ คุณจัดการธุระเรียบร้อยแล้วเหรอ?”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "จัวกงกง ฉันมาที่นี่เพื่อเข้ารับตำแหน่ง"

ขันทีจัวพยักหน้า "ฉันได้ยินมาบ้างแล้ว ดีแล้ว พวกเราไปที่กองทัพต้องห้ามกันก่อน ฉันให้คนไปดำเนินเรื่องให้ แล้วคุณกับฉันก็ดื่มชาไปคุยไปที่นั่น"

อู๋เป่ยเข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าการพูดคุยพร้อมการดื่มชา น่าจะเป็นการอธิบายบางอย่างให้เขาฟัง เขาจึงตอบกลับ "ตกลง ลำบากขันทีซะแล้ว"

จัวกงกงพาอู๋เป่ยไปที่ค่ายทหารทางตอนเหนือของพระราชวัง ค่ายทหารครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่มากและมีสัญลักษณ์หยินหยางอยู่ข้างใน มีถ้ำสวรรค์หลายแห่งที่ใช้ในการเก็บเสบียงและอาหารทางทหาร ในเต็นท์กลางของค่ายทหารมีผู้บัญชาการทหารวัยกลางคนสวมชุดเกราะสีทองนั่งตัวตรงอยู่และรายล้อมไปด้วยทหารภายใต้การบังคับบัญชาของเขา ดูเหมือนเขากำลังรอใครบางคนอยู่

ทหารทางด้านซ้ายถามขึ้นว่า "ท่านแม่ทัพเป็นผู้เลือกหัวหน้าผู้ฝึกกองทัพต้องห้ามมาโดยตลอด ทำไมจู่ๆ ฝ่าบาทถึงตัดสินใจแต่งตั้งเขาเพียงลำพังล่ะ?"

ผู้บัญชาการทหารเกราะทองตอบ "เราในฐานะเสนาบดีไม่ควรเคลือบแคลงกับการตัดสินใจของพระองค์ ฝ่าบาทให้เราทำอะไร เราก็ต้องทำ"

นายทหารผู้นั้นกล่าวว่า "คำสั่งของฝ่าบาทนั้น แน่นอนว่าเราจะต้องปฏิบัติตามแม้ว่าจะต้องตายก็ตาม แต่ว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่ถูกส่งมาก็ต้องมีความสามารถเช่นกัน ถ้าหากว่าอีกฝ่ายเป็นคนโง่เขลาล่ะก็ พวกเราก็เชื่อใจไม่ได้"

“ถูกต้อง! ถ้าดูดีแค่ภายนอกแต่จริงๆ ไม่มีประโยชน์เลย พวกเราก็ต้องจับตาดู!”

“อวดดี!” ผู้บัญชาการทหารเกราะทองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ในแคว้นหลงกั๋วของเรา หัวหน้าผู้ฝึกสอนไม่เพียงแต่ฝึกทหารเท่านั้น แต่ยังต้องดูแลวินัยทางทหารด้วย หากพวกเจ้าประพฤติตัวไม่เหมาะสมแล้วโดนทุบตีจนตาย ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด"

ทางด้านขวา ชายวัยกลางคนพูดอย่างใจเย็น "ขอบคุณสหายทุกท่าน ฉันรู้ว่าพวกคุณกำลังพูดแบบนี้เพราะคิดว่ามันไม่ยุติธธรมสำหรับฉัน คำสั่งศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถฝ่าฝืนได้ ฮ่องเต้ฝ่าบาททรงอาจคิดวว่าฉันไร้ความสามารถ ฉันจึงทำได้แค่ออกจากสนามฝึกค่ายทหารเท่านั้น”

ทุกคนต่างพูดขึ้น "ท่านผู้ฝึกสอนโจว ศิลปะการต่อสู้ของท่านนั้นโดดเด่นและท่านยังเป็นเซียนบู๊แห่งสวรรค์อีกด้วย ครั้งหนึ่งท่านเคยเป็นผู้แข็งแกร่งเซียนจุนที่รู้จักกันดีในอันดับรายชื่อ จะมีใครเทียบท่านได้"

ในขณะที่ท่านผู้ฝึกสอนโจวจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นจัวกงกงก็มาถึงพร้อมกับอู๋เป่ย ผู้บัญชาการทหารเกราะทองยืนขึ้นเพื่อต้อนรับเขา "ขันทีจัว คุณมาแล้ว"

จัวกงกงยิ้มแล้วพูดว่า "พลเอกเว่ย ท่านผู้นี้คืออู๋เป่ย ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพต้องห้ามที่ได้รับการแต่งตั้งโดยฝ่าบาท"

อู๋เป่ยนำมือประสานกันทำความเคารพ "ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่านมานาน"

ชื่อของผู้บัญชาการทหารเกราะทอง คือ เว่ยหยวน เขารับผิดชอบกองกำลังต้องห้ามกว่าแปดแสนนาย เขามีตำแหน่งที่สูงและมีบรรดาศักดิ์ชั้นเอก

จัวกงกงยิ้มแล้วพูดว่า "นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับโชคชะตาเลย มันเป็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงต่างหาก เมื่อฝ่าพระบาทได้ยินข่าวก็ตบต้นขาด้วยความยินดี พระองค์ตรัสว่าการให้คุณเป็นผู้ฝึกสอนของกองทัพต้องห้ามไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ เพียงแต่พระราชกฤษฎีกาได้ออกแล้วดังนั้นจึงยากที่จะยกเลิก ฝ่าบาททรงตรัสว่าให้ท่านผู้ฝึกสอนอู๋ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามไปก่อนครึ่งปี จากนั้นจะได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งสำคัญ"

เป็นที่ชัดเจนว่าผู้ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามเป็นเพียงกระดานหมากของอู๋เป่ย และเขาจะก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้นในอนาคต!

ท่านผู้ฝึกสอนโจวถอนหายใจเบาๆ เขาก้าวไปข้างหน้าและประสานมือทั้งสองข้างอย่างแน่นแล้วพูดว่า "ท่านแม่ทัพ จัวกงกง ฉันโจวขอตัวลาก่อน!"

เขาหันหลังกำลังเดินไป แต่แล้วก็โดนอู๋เป่ยหยุดไว้ "เดี๋ยวก่อน!"

อีกฝ่ายหันกลับมาแล้วพูดว่า "ท่านผู้ฝึกสอนอู๋มีข้อชี้แนะอะไรเหรอ?"

อู๋เป่ยตอบ "ฉันไม่เคยเป็นผู้ฝึกสอนมาก่อน ถ้าหากคุณสะดวกอยู่เป็นผู้ช่วยฉันก่อนได้ไหม"

เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและหลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็ส่ายหัว "โจวผู้นี้มีที่ที่ต้องไปแล้ว แต่ฉันอยากจะขอบคุณผู้ฝึกสอนอู๋สำหรับโอกาส ลาก่อน!"

ชายผู้นี้ค่อนข้างเป็นอิสระและง่ายดาย เขาสามารถไปได้ทุกที่ที่เขาต้องการ

เว่ยหยวนยิ้มและพูดว่า "ท่านผู้ฝึกสอน การมาของคุณจะทำให้กองทัพต้องห้ามแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน ยินดีต้อนรับ!"

ในเวลานี้ ไม่มีใครกล้าดูถูกอู๋เป่ยอีกต่อไป ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด เพียงแค่ชื่อ "อันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์" ของสถาบันการศึกษาในตำนานก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาตื่นตกใจ

จัวกงกงยิ้มแล้วพูดว่า "ท่านนายพล ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่าไหม?"

เว่ยหยวนยิ้มและพูดว่า "ได้ จัวกงกง ท่านผู้ฝึกสอน เชิญทางนี้ครับ!"

เว่ยหยวนเชิญทั้งสองคนมาที่ห้องอ่านหนังสือ เขาสั่งให้คนชงชาจากนั้นก็มองไปที่จัวกงกง