ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1467

ทันใดนั้น ท้องฟ้าหลายพันลี้ก็ปกคลุมไปด้วยแสงดาบ อักขระของยันต์ดาบที่ซับซ้อนจำนวนมากมายจนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น เจตนาฆ่าพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉากนี้ทำให้เพียวเมี่ยวเทียนจุนตื่นถึงกับตกใจพลางรีบออกมาตรวจสอบ

เมื่อเห็นว่าอู๋เป่ย ศิษย์ของเธอกำลังฝึกดาบ เธอก็ยิ้มพลางพูดว่า: "ซวนเป่ย ทักษะการใช้ดาบของเจ้าพัฒนาขึ้นอีกแล้ว ลำพังแค่ค่ายกลดาบชุดนี้ก็เพียงพอที่จะฆ่าเซียนเฒ่าภัยพิบัตินับพันพวกนั้นแล้ว!"

สิ่งที่เรียกว่าเซียนเฒ่าภัยพิบัตินับพันหมายถึงเซียนผู้ที่เคยประสบภัยพิบัติหลายนับหลายพันครั้งและแทบจะเป็นเซียนที่ไม่มีใครกล้าจะเป็นศัตรูด้วย การที่อู๋เป่ยมีความสามารถในการฆ่าพวกเขาได้แสดงให้เห็นว่าเขามีความสามารถที่น่าเหลือเชื่อมาก!

อู๋เป่ย: "ท่านอาจารย์ ศิษย์นึกถึงเรื่อง ๆ นึง วงกลมของวิถีแห่งสวรรค์มันขาด แล้วถ้าผมไม่ได้ตรัสรู้วิถีแห่งสวรรค์ล่ะ?"

เพียวเมี่ยวเทียนจุน: "ไม่ว่าเส้นทางแห่งการฝึกฝนจะเป็นอย่างไร ขอแค่เพียงท้ายที่สุดมันเกี่ยวข้องกับวิถีแห่งสวรรค์ก็พอ หากไม่ใช่วิถีแห่งสวรรค์ก็ไม่มีทางที่จะสำเร็จ"

อู๋เป่ย: "ศิษย์เข้าใจแล้ว"

เพียวเมี่ยวเทียนจุน: "นี่มันก็สายมากแล้ว ซวนเป่ย พวกเราออกเดินทางกันเถอะ"

เธอสะบัดแขนเสื้อของเธอเบา ๆ แสงเซียนหมอกก็ปกคลุมทั้งตัวอู๋เป่ย ตัวหลานซินและตัวอาจารย์ ทั้งสามบินไปที่พิธีบุญเหยาฉือ

หลังจากบินไปได้สักพัก อู๋เป่ยก็ตกอยู่ในภวังค์ จิตสำนึกของเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเขากลับมามีสติ เขาก็อยู่ที่ลานขนาดใหญ่แล้ว

พื้นของลานนี้ปูด้วยหินเซียน ระหว่างทางก็จะมีเสาปักอยู่ ในตัวเสามีค่ายกล มันสามารถสื่อสารกับพลังทางจิตวิญญาณอันล้ำค่าของดินแดนมิติสูงได้

ทันทีที่ทั้งสามมาถึงก็มีเด็กคนหนึ่งเหาะมา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ขอทักทายท่านเต้าจวิน เชิญท่านเต้าจวินตามผมมาเพื่อไปยังที่พักอาศัย"

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพยักหน้า: "รบกวนเซียนตัวน้อยด้วย"

อู๋เป่ยแอบถามหลานซิน: "ศิษย์พี่หญิง ทำไมต้องไปที่พักด้วยล่ะ? หรือว่าพวกเราต้องอยู่อีกหลายวันเหรอ?"

หลานซิน: "แน่นอนอยู่แล้ว พิธีบุญเหยาฉือจัดเจ็ดวัน"

อู๋เป่ยรู้สึกแปลก: “เจ็ดวันนี้ทำอะไรบ้างเหรอ?”

“แต่ละช่วงมันจะไม่เหมือนกัน ถึงตอนนั้นเจ้าจะรู้เอง” ขณะที่เขาพูด เพียวเมี่ยวเทียนจุนก็พาพวกเขามาลงที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยอยู่ในอากาศ

ภายใต้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์นี้จะเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์ที่พลุ่งพล่าน มันเป็นภูเขาที่ครอบคลุมพื้นที่หลายสิบลี้ มันมีทั้งดอกไม้และพืชแปลก ๆ สัตว์ปีกเซียนและสัตว์ร้าย อาคารที่สวยงามมากมาย โดยปกติแล้ว นอกเหนือจากพวกนี้แล้วยังมีกลุ่มคนรับใช้และสาวใช้คอยให้บริการอีกด้วย

เมื่อมาถึงที่สวนดอกไม้แห่งหนึ่ง ดวงตาทั้งสองของอู๋เป่ยก็เป็นประกาย เพราะเขาได้พบว่าดอกไม้ในสวนเหล่านี้ต่างเป็นยาเทพหายากที่เขารู้จัก!

เขาแอบประหลาดใจ พระแม่ท่านนี้ช่างเป็นคนที่เก่งในด้านการสร้างสรรค์ขึ้นมาจริง ๆ

เมื่อเข้าไปในห้องโถง หลานซินเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย เธอพูดว่า: "เหยาฉือรวยจริงๆ เขาศักดิ์สิทธิ์ลูกนี้ดูท่าจะมีค่ายกลใหญ่บางอย่าง หากทั้งภูเขาศักดิ์สิทธิ์นี้ถูกเปิดขึ้นมามันจะต้องเป็นค่ายกลที่ทำให้โลกสะเทือนอย่างแน่นอน!"

เพียวเมี่ยวเทียนจุน: "อย่าได้กระต่ายตื่นตูมนักเลย นี่เป็นเรื่องปกติใน เหยาฉือ เนื่องจากอาจารย์มาจากลัทธิเซียนไท่ชิงจึงต้องไว้หน้าเหล่าจวิน มิเช่นนั้นพวกเราคงไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะเข้ามาในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ พวกผู้ที่อาศัยอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์นั้นหากไม่ได้เป็นเจ้าสำนักก็จะเป็นมรรคาจารย์ของสำนักเซียนหรือไม่ก็อาจจะเป็นคนเก่ง ๆ ของเผ่าเซียนและเผ่าปีศาจ”

จากนั้นคนรับใช้ก็ยื่นกระดาษทองคำแผ่นหนึ่งมาให้ บนกระดาษเป็นตารางพิธีบุญเหยาฉือ รวมทั้งในเจ็ดวันนี้จะมีอะไรบ้าง

ในกระดาษเขียนว่าในวันแรกหรือก็คือคืนนี้จะเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำให้กับทุกคน

อู๋เป่ยเหลือบมองแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ศิษย์พี่หญิง มีงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยแหละ อยากรู้จังว่าจะมีลูกพีชดาวเสาร์ให้กินไหม?"

หลานซินกลอกตามาที่เขา: "ฝันไปเถอะ ลูกท้อดาวเสาร์มีไว้ให้มรรคาจารย์กับเจ้าสำนักกิน ไม่แต่ท่านอาจารย์อาจจะยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว: "พวกเราอดงั้นหรอ น่าเสียดายจัง ผมเคยได้ยินเรื่องตำนานของลูกพีชดาวเสาร์มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว"

อู๋เป่ยคิดไม่ถึงเลยว่าหลานซินจะเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "ศิษย์พี่หญิง เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว อีกทั้งตอนนี้พี่ก็มีชีวิตที่ดี พ่อแม่ของพี่ก็คงอยู่บนสวรรค์ได้อย่างวางใจ"

หลานซินพูดว่า: "ไม่ พวกเขาไม่มีทางวางใจได้หรอก เพราะคนทำลายครอบครัวของฉันยังมีชีวิตอยู่!"

ใจอู๋เป่ยสั่น: "ศิษย์พี่หญิงมาที่นี่เพื่อแก้แค้นเหรอ?"

หลานซินเหลือบมองเขา: "ศิษย์น้อง เรื่องในวันนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย นายยืนดูอยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องเข้ามายุ่งก็พอเพราะถ้าหากศิษย์พี่หญิงแพ้ ศิษย์พี่หญิงก็คงจะต้องเสียใจมาก"

อู๋เป่ยเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอ

เขายิ้มพลางพูดว่า: "ศิษย์พี่หญิง ศัตรูของศิษย์พี่ก็คือศัตรูของศิษย์น้อง เรื่องนี้ผมคงไม่ยุ่งไม่ได้!"

หลานซินเหลือบมองอู๋เป่ยด้วยความประหลาดใจ เธอหัวเราะออกมา: "เจ้าเด็กโง่คนนี้นี่ ศิษย์พี่จะปล่อยให้นายบาดเจ็บได้ยังไง หากแพ้ขึ้นมา ฉันคงไม่รู้จะอธิบายกับอาจารย์ยังไง"

ในไม่ช้า ทั้งสองก็ลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อย ต่างคนต่างถือป้าย และเข้าไปในเมืองเทียนฉือ

เมื่อมาถึงที่ถนนหลักของเมืองก็พบกับความเจริญรุ่งเรืองเต็มไปหมด มีร้านค้ามากมาย ผู้คนสัญจรไปมาตามถนน แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงแค่มนุษย์เท่านั้น แต่ยังมีมนุษย์ครึ่งเทพ เผ่าปีศาจ เผ่าเทพสัตว์ประหลาดและยังมีมนุษย์อีกจำนวนหนึ่ง

หลานซินไม่รีบร้อน เธอพาอู๋เป่ยเข้าไปในโรงน้ำชาและเลือกที่นั่งเพื่อนั่งลง หลังจากสั่งชาและของว่างไปสองสามอย่าง เธอก็นั่งลงเหมือนกำลังรอใครสักคนมา

อู๋เป่ยถามอย่างสงสัย: "ศิษย์พี่หญิง เรามาทำอะไรที่นี่?"

หลานซินพูดว่า: "รอคนรู้จัก เขาจะพาเราไปเล่นพนันหิน"