ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1482

อู๋เป่ยนั้นได้ทำการลงมือโต้ตอบคนแรก เขานั้นได้เผยร่างที่แท้จริงออกมา กลายเป็นครุฑกางปีกบิน นี่เป็นวิ่งที่เทียนตี้กลายร่างออกมาได้ สามรถเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่ง

นกตัวใหญ่นี้ได้หยุดลงแล้วเหินบินขึ้นไปไกลๆ แล้วบินตกลงมาที่ริมทะเลสาบ ในขณะนั้น เขานั้นได้เห็นหญิงสาวผู้บำเพ็ญคนนึงกรีดร้อง หมุนร่างกายด้วยความเร็วและมีการโจมตีในระยะไม่ไกล พื้นที่ตรงนั้นเต้มไปด้วยหินที่แหลมคม หากล้มฟาดลงไปเลือดต้องนองท่วมหัวแน่นอน

เขานั้นได้กระพือปีทั้งสองข้างบินไปหาหญิงสาวผู้บำเพ็ญโดยใช้กรงเล็บคว้าไปที่เข็มขัดของเธอ จากนั้นก็ได้ร่อนลงไปที่ริมทะเลสาบ ทันทีที่เขานั้นได้ร่อนลงสู้พื้นเขานั้นก็ได้กลายร่างกลีบไปเป็นร่างเดิม

สาวใช้นั้นได้ตกใจมาก เธอนั้นก็รีบเข้ามากล่าวทักทายอู๋เป่ย:ขอบคุณคุณชายหลี่ที่มาช่วยไว้"

อู๋เป่ยตอนที่อยู่ในพิธีบุญเหยาฉือนั้นเขาได้มีชื่อเสียงอย่างมาก ไม่แปลกที่แม่ชีท่านนี้รู้จักเขา สาวใช้คนนี้นั้นสวย สูง สวมชุดยาวสีขาว เสียงของเธอนั้นได้ยินแล้วช่างอ่อนโยนและอ่อนหวานมากๆ

อู๋เป่ย:"ไม่จำเป็นต้องเกรงใจหรอก"

เมื่อพูดเสร็จ ก็ได้มีชายผู้บำเพ็ญคนหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า และตกกระแทกกับทรายในระยะใกล้ๆ แม้ว่าพื้นของที่นี่จะค่อนข้างนุ่ม แต่ก็รู้สึกเวียนหัว เวลาผ่านไปก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นได้

อู๋เป่ยถาม"ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ชายผู้บำเพ็ญก็พยายามที่จะลุกขึ้นมา เขานั้นได้เห็นหญิงสาวผู้บำเพ็ญ ก็ได้พูดออกมา:"ศิษย์น้อง คุณไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"

หญิงสาวผู้บำเพ็ญส่ายหัว:"ศิษย์พี่ คุณชายอู่ได้ช่วยฉันไว้ ไม่อย่างนั้นฉันน่าจะแย่กว่าคุณอีก"

ชายผู้บำเพ็ญได้จ้องมองไปที่อู๋เป่ยอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่แล้วถามว่า:" ท่านไม่ได้แต๊ะอั๋งศิษย์น้องผมใช่ไหม?"

อู๋เป่ยพูดตอบนิ่งๆว่า:"ไม่ได้แต๊ะอั๋งแล้วยังไง ถ้าแต๊ะอั๋งแล้วจะยังไง?"

ชายผู้บำเพ็ญยิ้มอย่างเย็นชา:"ถ้าหากท่านกล้าแตะต้องศิษย์น้องของผมล่ะก็ ผมเฟิงเชียนเริ่นจะไม่มีวันปล่อยท่านไปแน่นอน!"

กับคนแบบนี้อู๋เป่ยนั้นขี้เกียจจะสนใจ ได้เริ่มสำรวจโลกดึกดำบรรพ์ เขานั้นได้พบว่า ที่โลกดึกดำบรรพ์นี้มีความแตกต่างจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง จึงได้ส่งผลให้ผู้บำเพ็ญทุกคนที่พึ่งเข้ามานั้นไม่สามารถปรับตัวได้ พวกเขาไม่สามารถควบคุมการบินได้ และในที่สุดทุกคนก็ตกหล่นลงมาที่พื้นอย่างแรง

ไม่เพียงเท่านั้น แรงโน้มถวงของที่นี่นั้นมีความหนาแน่นสูงและมีความกดอากาศสูง สิ่งที่มีชีวิตที่อ่อนแอไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในที่นี่

เขานั้นได้พยายามใช้พลังเวทย์ แต่ว่าพลังเวทย์นั้นก็เงียบสงบ ไม่สามารถควบคุมได้ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้เริ่มที่จะให้ร่างที่แท้จริงนั้นปรับตัวได้ให้เข้ากับสภาพแวดล้อนใหม่ๆ

ชายผู้บำเพ็ญได้ลากหญิงสาวผู้บำเพ็ญมานั่งที่ด้านข้างเขา แล้วก็ได้พูดกระซิบกระซาบอะไรสักอย่าง ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็ได้ตกใจ มีลูกศรนั้นโจมตีมาทางด้านหลังของเขา ในเวลาเดียวกัน เขานั้นก็ได้หญิงสาวผู้บำเพ็ญได้กรีดร้องอุทานออกมา:" ไม่นะศิษย์พี่!"

ถ้าหากไม่ใช่ว่าร่างที่แท้จริงของเขานั้นแข็งแกร่ง ลูกศรพิษนี้ก็คงมาปักที่ร่างกายของเขา เขานั้นคงถูกยาพิษนี้ทำให้ไปนอนกองอยู่ที่พื้นแล้ว

ลูกศรพิษนี้ได้เบนออกไปจากร่างที่แท้จริงของเขาพุ่งไปที่ชายผู้บำเพ็ญ ในดวงตาของชายผู้บำเพ็ญนั้นเต็มได้ด้วยความเครียดแค้น เมื่อเห็นว่าลูกศรดอกแรกไม่ได้ผล จึงได้ยิ่งลูกศรดอกที่สองออกมาอีกครั้ง

"ตึงตึง!"

ครั้งนี้ลูกศรพิษก็ได้พุ่งเข้ามาเล่นงานเขาโดยตรง

สีหน้าชายนักบำเพ็ญนั้นไม่ค่อยดี ฆ่าไม่ตาย?

อู๋เป่นยืนขึ้น แล้วได้พูดถามอย่างเย็นชาว่า:" ผมกับคุณมีความแค้นอะไรกันหรอ ทำไมคุณถึงต้องมาทำร้ายผมแบบนี้?"

ชายผู้บำเพ็ญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า:"แม้ว่าคุณจะเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ แต่น่าเสียดายที่ที่นี่นั้นไม่มีประโยชน์อะไร ทุกคนต่างไม่มีพลังเวทย์ คุณนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรจากผมหรอก ขอเพียงแค่ผมฆ่าคุณได้ ก็จะสามารถครอบครองลูกพีชโดนัทและหินสวรรค์ที่อยู่บนตัวของคุณได้!"

"ที่แท้ก็อยากจะฆ่าคนแล้วปล้น" อู๋เป่ยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา "ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องดูความสามารถของคุณแล้วล่ะ"

เมื่อพูดจบเขานั้นก็ได้ใช้เท้าเตะลูกศรพิษให้พุ่งกลับไปที่ชายผู้บำเพ็ญเร็วราวกับสายฟ้า

ชายผู้บำเพ็ญนั้นได้หลบเลี่ยงร่างกาย เขานั้นได้ลืมไปว่าโลกดึกดำบรรพ์นี้นี้สถาพแวดล้อมได้ต่างจากภายนอก การเคลื่อนไหวของเขานั้นช้าลงเป็นอย่างมาก แต่ลูกศรพิษนั้นได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"พรวด!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน