ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1505

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“เป็นความคิดที่ดี ไปเถอะ”

เสี่ยวเสินออกจากร่างของอู๋เป่ย กลายร่างเป็นแมลงพิษกู่สีสันสดใส และบินไปในระยะไกล

อู๋เป่ยรอไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสี่ยวเสินก็กลับเข้าสู่ร่างของเขา

“เสี่ยวเสิน เป็นยังไงบ้าง ทำสำเร็จหรือเปล่า?”

เสี่ยวเสิน ：“แมลงกู่หลอนอยู่ในท้องของข้า ข้ากำลังทำการกลั่นมัน นายท่าน หลังจากทำการกลั่นแมลงกู่หลอนเสร็จ เราก็สามารถบรรลุจุดเปลี่ยนเจ็ดชีวิตได้”

ในเวลานี้ หมอกก็จางหายไป เซียนเฒ่าฮวาหยางและคนอื่นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จางไป๋อีพูดว่า ：“ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ เราไปกันเถอะ เกรงว่าแมลงกู่หลอนจะลงมืออีกครั้ง”

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไร และออกไปจากโลกกู่พร้อมกับพวกเขา

เมื่อกลับไปถึงที่พักของจางไป๋อี เขาก็ยื่นขวดสามใบให้กับอู๋เป่ย ยิ้มและพูดว่า ：“ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ ข้างในนี้มีกู่เทพหนึ่งตัว กู่ลึกลับสามตัว รบกวนท่านช่วยกลั่นพวกมันเป็นกู่ตานด้วย”

อู๋เป่ย ได้ ：“หลังจากกลั่นเสร็จ ผมจะให้คนส่งไปให้ผู้อาวุโสจาง”

เซียนเฒ่าฮวาหยาง ：“ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ ข้าคิดว่ากลั่นมันที่นี่แหละ ยังไงซะก็ใช้เวลาไม่นานนัก”

อู๋เป่ยมองออกว่า เซียนเฒ่าฮวาหยางท่านนี้ดูเหมือนจะไม่เชื่อเขา เขาจึงพูดอย่างใจเย็นว่า ：“ก็ดี วันนี้มากลั่นกู่ลึกลับสองตัวกันเถอะ”

เขาหยิบเตายาออกมา และกลั่นกู่ตานได้อย่างรวดเร็ว เขาเก็บไว้หนึ่งเม็ด และมอบให้ผู้อาวุโสจางหนึ่งเม็ด

หลังจากกลั่นกู่ตานเสร็จแล้ว เขาก็ยิ้มและพูดว่า ：“ท่านทั้งสอง ผมยังมีธุระ ค่อยกลับมากลั่นยาวันหลัง”

เซียนเฒ่าฮวาหยาง ：“ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ กลั่นแมลงกู่ทั้งหมดเสร็จแล้วค่อยไปดีกว่าไหม”

อู๋เป่ยหัวเราะ“เหอะๆ” ：“เซียนเฒ่าฮวาหยาง ท่านต้องการบังคับให้ผมอยู่ต่อหรือ?”

เซียนเฒ่าฮวาหยางพูดอย่างใจเย็นว่า ：“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น เพียงแต่ว่าเราทำงานหนักมาโดยตลอด ในที่สุดก็จับกู่เทพได้สามตัว ทำไมไม่รีบกลั่นพวกมันให้เป็นกู่ตานล่ะ?”

อู๋เป่ยโยนเงินหนึ่งพันล้านเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่เขามอบให้ก่อนหน้านี้คืนเขา แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า ：“ผมต้องการไป ไม่มีใครรั้งผมได้ ลาก่อน！”

เมื่อพูดจบ เสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ผลักจางไป๋อีและเซียนเฒ่าฮวาหยางออกไป เมื่อทั้งสองดึงสติกลับมา ก็พบว่าอู๋เป่ยหายตัวไปนานแล้ว

เซียนเฒ่าฮวาหยางพูดด้วยความโกรธ ：“เจ้าเด็กไม่มีมารยาท เจ้าจะออกไปได้เหรอ?”

เขาต้องการไล่ตาม แต่ถูกจางไป๋อีคว้าไว้ เขาพูดอย่างขมขื่นว่า ：“พี่ฮวาหยาง พี่กำลังทำอะไร? การกลั่นกู่ตานในอนาคตของเรา ยังต้องขอความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ปรุงยาอู๋นะ”

เซียนเฒ่าฮวาหยางตกตะลึง ทันใดนั้นเขาก็ตบหัวตัวเอง ：“ตายล่ะ！คงเป็นเพราะปมในใจของข้ากลับมาอีกครั้ง ให้ตายเถอะ ทำให้อารมณ์ของข้าเปลี่ยนไปอย่างมากทุกครั้ง และไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้！”

จางไป๋อีสะดุ้ง ：“ปมในใจเหรอ? พี่ฮวาหยาง พี่รีบกลับไปเข้าฌานเพื่อจัดการกับมันเถอะ！”

แต่ว่ากันว่าหลังจากที่อู่เป่ยออกจากสำนักเทียนกู่ เขาก็ไปที่ตำหนักดาบคุนหลุน และพักอยู่ที่นั่นหลายวันก่อนจะกลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงซิ่งหลง ก็พบว่าบนถนนเต็มไปด้วยผู้ลี้ภัย กลุ่มเจ้าหน้าที่และทหารกำลังควบม้าอยู่บนถนน และมีผู้คนจำนวนมากถูกม้าเตะและบาดเจ็บ

ในเวลานี้ มีเด็กหลายคนกำลังเล่นอยู่ในซอย จู่ๆก็มีม้าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามา คนขี่ม้าเป็นนายทหาร เขารีบวิ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่ได้ชะลอม้าเลย เมื่อเห็นว่าเด็กหลายคนกำลังจะถูกม้าเตะ อู๋เป่ยก็หยุดลงตรงหน้าม้าทันที และผลักม้าให้หยุดลง นายทหารที่ขี่อยู่บนม้าร้องอุทานทันที ทรงตัวไม่อยู่กระเด็นลงจากหลังม้า และตกลงไปไกลกว่าสิบเมตร

เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปที่อู๋เป่ยและพูดด้วยความโกรธ ：“ไอ้สารเลว กล้าขวางทางทหาร แกรนหาที่ตาย！”

เขาดึงดาบออกมา และมุ่งหน้าฟาดเข้ามา

อู๋เป่ยเอื้อมมือออกไปคว้าดาบ ด้วยความตกใจ ทหารก็ส่งเสียงครวญคราง และแขนครึ่งท่อนของเขาก็ระเบิด ความเจ็บปวดทำให้เขากรีดร้องเสียงดัง

อู๋เป่ยถาม ：“พวกแกเป็นทหารของหน่วยไหน? มาทำอะไรที่ซิ่งหลง?”

สีหน้าของทหารดูหวาดกลัว ในที่สุดเขาก็รู้ว่าอู๋เป่ยไม่ใช่คนที่เขารังแกได้ เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า ：“พวกเราคือทหารที่อยู่ใต้บัญชาการของราชาตงไห่แห่งแคว้นหลงกั๋ว ได้รับคำสั่งให้มาประจำการที่นี่”

“ประจำการ?” อู๋เป่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย “คำสั่งของใคร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน