ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1512

หลิ่วเชียนสวินเงียบไป หลิ่วเหยียนพูดขึ้นว่า: "เสี่ยวเป่ย พ่อฉันก็อุตส่าห์บอกความเสี่ยงทั้งหมดกับนายหมดแล้ว แต่ทำไมนายยังจะไปอีกล่ะ? การฝึกพลังสายฟ้านั้นไม่ดีเหรอ?"

อู๋เป่ยรู้สึกว่าพวกเขากังวลเกี่ยวกับการฝึกพลังงานจักรพรรดิจริง ๆ เขาพูดขึ้นว่า: "พี่เหยียน ผมแค่ไปลองดู อยากจะไปดูว่าพลังงานพลังงานจักรพรรดิมันคืออะไร ผมไม่ได้จะไปฝึกมันตอนนี้เลยหรอก”

หลังจากได้ยินอู๋เป่ยพูดอย่างนั้น หลิ่วเชียนสวินก็รู้สึกโล่งใจพลางพูดว่า: "ไปลองดูสักหน่อยก็ดี พอถึงยังไงไม่ช้าก็เร็วนายก็คงต้องไปคบค้าสมาคมกับผู้บำเพ็ญพลังงานจักรพรรดิ"

หลิ่วเหยียน: "องค์หญิงน้อยแห่งจวนเซี่ยหวังเล่นกับฉันมาตั้งแต่เด็ก ให้ฉันพาเสี่ยวเป่ยไปที่นั่นละกัน"

หลิ่วเชียนสวิน: "เอาสิ"

คืนนั้น อู๋เป่ยทิ้งหุ่นไว้ในห้อง เขาจัดให้หุ่นทำท่าสมาธิคล้ายกับฝึกฝนอยู่ แม้แต่ออร่าเขายังทำให้เหมือนกับตัวของเขาเอง ส่วนเขาก็แอบย่องไปใต้ดินอย่างเงียบ ๆ และมุ่งหน้าไปยังจวนเซี่ยหวัง

เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเชียนสวินไม่ต้องการให้เขาดูดซับพลังงานจักรพรรดิ ดังนั้นเขาจึงได้แต่แอบไปเท่านั้น ในฐานะผู้เที่ยงแท้โบราณ เดาว่าเขาจะต้องมีสัมผัสพลังแห่งจักรพรรดิที่แข็งแกร่งกว่าอย่างแน่นอน

แม้ว่าจะไม่รู้ที่อยู่ของจวนเซี่ยหวัง แต่เขาก็รู้ได้จากการถามระหว่างทาง

ในตอนนี้เขาก็อยู่ที่ประตูใหญ่จวนเซี่ยหวัง หลังจากรออยู่สักพัก คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ดูแล ก็เดินออกมาพร้อมกับสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ เหมือนว่าจะพาสุนัขออกไปเดินเล่นข้างนอก

เมื่อพ่อบ้านเดินผ่านอู๋เป่ย พวกเขาทำเพียงแค่เหลือบมองแล้วเดินจากไป

ในตอนนี้อู๋เป่ยได้กลายร่างเป็นพ่อบ้าน จากนั้นก็เดินวางมาดกลับไป ทำท่าเหมือนกำลังมีเรื่องกังวลอะไรซักอย่าง

เมื่อคนเฝ้าประตูเห็นว่าเขากลับมาโดยไม่มีสุนัขอยู่ในมือ เขาก็รีบถาม: "พ่อบ้านหง เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

อู๋เป่ยโบกมือแล้ววิ่งเข้าไปโดยไม่พูดอะไร

หลังจากเข้าไปในประตูใหญ่ เขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าไม่มีพลังงานสายฟ้าในจวนเซี่ยหวัง แต่กลับรู้สึกถึงกลิ่นอายจางๆ ของจักรพรรดิผู้เที่ยงแท้โบราณแทน!

กลิ่นอายนี้ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขารู้สึกเหมือนอยากจะสยบอะไรบางอย่าง โชคดีที่เขาเป็นจักรพรรดิมนุษย์ ดังนั้นความรู้สึกนี้จึงอยู่เพียงแค่แวบเดียว

ระหว่างผู้เที่ยงแท้โบราณกับผู้เที่ยงแท้โบราณมีความแตกต่างกัน เหมือนกับพูดเที่ยงแท้โบราณในรุ่นแรกที่จะมีบางคนที่อ่อนแอ แต่กลับมีบางคนที่เป็นราชา เป็นจักรพรรดิ พวกเขานำพาเผ่ามนุษย์ให้แข็งแกร่งขึ้นและถูกเรียกว่าราชาผู้เที่ยงแท้กับจักรพรรดิผู้เที่ยงแท้ !

เขาเดินตามกลิ่นอายของจักรพรรดิไปเรื่อย ๆ ไม่นานเขาก็มาถึงลานบ้านแห่งหนึ่ง ประตูของบ้านนั้นปิดอยู่แน่น ที่ประตูมีชายชราคนหนึ่งอยู่ ตาของเขาเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น ไม่รู้ว่าเขาเห็นอู๋เป่นหรือเปล่า

อู๋เป่ยทักทายชายชรา ชายชราลืมตาขึ้นมา: "พ่อบ้านหง ทำไมถึงมาที่บ่อหวงชี่"

อู๋เป่ยยิ้ม หยิบผลน้ำเต้าออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วมอบให้อีกฝ่าย ดวงตาของชายชราเป็นประกาย เขาหยิบน้ำเต้าขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "พ่อบ้านหง ปกติพ่อบ้านจะเมินฉันตลอด ทำไมวันนี้ถึงเอาเหล้ามาให้ฉันล่ะ"

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา เขาทำท่าเหมือนกำลังหดหู่ ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ จากนั้นก็กรอกเหล้าเข้าปาก ตอนที่เขามาถึงเขาก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรง ๆ จากตัวของชายชราคนนี้ ซึ่ง บ่งบอกว่าชายคนนี้ชอบเหล้า ในเมื่ออีกฝ่ายชอบเหล้า เขาก็จะทำให้อีกฝ่ายเมาซะ!

ที่ตัวเขา มีเหล้ามากมายที่เอามาจากเหยาฉือซ่อนอยู่ เพียงแค่ดื่มไปสามแก้ว ต่อให้เป็นเซียนผู้เที่ยงแท้ก็ทนไม่ไหว

ชายชราส่ายหัว: "พ่อบ้านเจอเรื่องอะไรมาล่ะสิ ได้ ชายชราคนนี้จะดื่มเป็นเพื่อเอง"

พวกเขาทั้งสองดื่มเหล้าโดยที่ไม่พูดอะไร หลังจากดื่มน้ำเต้าไปครึ่งลูก ชายชราก็หน้าแดงพลางพูดพล่ามไม่หยุด อู๋เป่ยก็ได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ชายชราก็เอียงหัวและกรนออกมา

อู๋เป่ยจือส่ายหัว: "ดื่มเก่งจริง ๆ"

เขาหยิบกุญแจมาจากตัวของชายชรา เปิดประตูลานบ้านแล้วผลักเข้าไป ทันทีที่เขาเข้าไปในลานบ้าน เขาก็เห็นบ่อน้ำโบราณแห่งหนึ่ง บ่อนั้นถูกปกคลุมไปด้วยแผ่นหิน แต่ก็ยังมีพลังงานของจักรพรรดิผุดออกมาจากขอบ

“ดูเหมือนว่าพลังงานจักรพรรดิจะผุดออกมาจากบ่อนี่นี่เอง” เขายิ้มเล็กน้อยพลางเดินไปที่บ่อน้ำ ก่อนจะยื่นมือออกมาแล้วยกแผ่นหินขึ้น

เมื่อไม่มีแผ่นหินแล้ว พลังงานจักรพรรดิสีม่วงทองก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ทันทีที่มัน ลอยขึ้นได้สองถึงสามเมตร มันก็ถูกอู๋เป่ยสกัดไว้ เขาลอยขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นก็นั่ง พลังงานพลังงานจักรพรรดิถูกดูดเข้าไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน