ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1548

หลี่หยวนเซียงถอนหายใจออกมาเบาๆ ：“ผมไม่น่าเชื่อใจใครง่ายๆเลยจริงๆ”

อู๋เป่ย ：“แล้วแม่นางจากตะกูลหยางคนนั้นล่ะ？”

หลี่หยวนเซียงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ：“เธอให้ผมดื่มน้ำที่มียาพิษ ผมถึงได้อาการหนักแบบนี้ไง”

อู๋เป่ยลูบไปที่ไหล่ของเขาพร้อมกับเอ่ยขึ้น ：“ไม่เป็นไรหรอก ในตระกูลยังมีสาวสวยอีกเยอะ ชอบคนไหนก็ไปจีบเลย”

หลี่หยวนเซียงส่ายหัวไปมาพร้อมกับตอบกลับ ：“ผมไม่จะไม่เอาเวลาไปจีบผู้หญิงแล้ว ผมจะต้องตั้งใจฝึกฝน และเอาชนะพ่อให้ได้”

อู๋เป่ยระบายยิ้มออกมา ：“ถ้าอยากชนะพ่อ ลูกคงต้องขยันขึ้นอีกมาก”

เขากลัวว่าหลี่หยวนเซียงจะปล่อยวางกับเรื่องนี้ไม่ได้ จึงไม่ได้ตำหนิเขาแต่อย่างใด และได้ให้ถังจื่อยี่ช่วยพูดคุยให้

ในการเดินทางของอู๋เป่ยในครั้งนี้ เขาได้ฆ่าล้างนักบวชของตระกูลหยางไปจนหมด จากภูเขาสิบลูกเหลือแค่เก้า ทุกฝ่ายต่างมีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันออกไป บางคนก็ตกใจ แต่ก็มีบางคนที่กลับดีใจบนความทุกข์ของคนอื่น

เรื่องพวกนี้เขาขี้เกียจที่จะใส่ใจ เมื่อมาถึงที่ฝึกเขาก็หยิบปากัวที่ได้มาวันก่อนออกมา เพื่อบรรลุถึงความหมายอันลึกซึ้งของกัวปา

ซึ่งการบรรลุนี้ใช้เวลาถึงเจ็ดวัน

ในเจ็ดวันต่อมา จู่ๆหลิงฉวนทั้งหมดที่อยู่บนท้องฟ้า ก็เกิดรวมตัวกันเป็นปราณพลังงานที่เป็นเงาสะท้อนของปากัว ภายใต้เงาของปากัวนั้นเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นแมลงที่อยู่ใต้ดิน ปลาที่อยู่ในน้ำ นกที่อยู่บนท้องฟ้าหรือผู้คนที่กำลังทำกิจวัตรต่างๆอยู่ ก็พากันให้ความสนใจกับเงาของปากัว

ปราณพลังงานปากัวค่อยๆหมุนไปอย่างช้าๆ ปราณอีกแปดพลังที่มารวมตัวกันอยู่ระหว่างฟ้าดินนั้น ทำให้พลังของหลิงฉวนเพิ่มขึ้นหลายเท่าอย่างรวดเร็ว！

จากนั้นไม่นาน ในตอนที่ปราณปากัวนั้นก็ค่อยๆหายไป อู๋เป่ยก็เดินออกมาจากภายในห้องที่ปิดอยู่

ในตอนนี้ เขาได้บรรลุความหมายอันลึกซึ้งของปากัวไปได้สองชั้นแล้ว เหลืออีกเพียงหนึ่งขั้นก็จะสามารถบรรลุได้อย่างสมบูรณ์

“ถ้าต้องการที่จะบรรลุความหมายอันลึกซึ้งของปากัว เกรงว่าจะต้องใช้ปากัวชั้นเทพ” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ปากัวชิ้นนั้นสามารถช่วยให้บรรลุได้แค่ชั้นที่สอง ชั้นที่สามต้องใช้ปากัวชั้นเทพถึงจะบรรลุได้

เขาไม่เพียงแต่บรรลุปากัว แต่ยังประกอบปากัวที่เหวินหวังทิ้งเอาไว้อีกด้วย นี่ถือเป็นอาวุธที่ทรงพลังสำหรับผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่เอาไว้ต่อสู้กับคู่ต่อสู้

เมื่อบรรลุความหมายอันลึกซึ้งของปากัวแล้ว อู๋เป่ยก็ได้เปิดคลังสมบัติมนุษย์ต่อ ครั้งนี้ครั้งต้องเปิดคลังที่สาม

คลังสมบัติมนุษย์นี้มีความแข็งแกร่งขึ้นมาก เขาใช้เวลาถึงหกวันถึงเปิดออกได้ ทันใดนั้นที่ช่องว่างที่แปลกประหลาดนั้นปรากฏขึ้น ภายในช่องนั้นเต็มไปด้วยพลังที่ดูลึกลับ แต่พลังเหล่านี้กลับกระจายกันอยู่ราวกับกลุ่มเมฆที่ลอยอยู่ในอากาศ

ในเสี้ยววินาทีต่อมา อู๋เป่ยก็เข้าใจขึ้นมาทันที คลังสมบัติมนุษย์นี้คือความว่างเปล่า อีกทั้งยังสามารถสร้างขึ้นมาได้ด้วยตนเอง ดังนั้นเขาจึงรีบใช้พลังนั้นมาสร้างเป็นค่ายกลเทียนเซียงโดยยึดหลักเคล็ดลับของเทียนเซียง

การสร้างค่ายกลขึ้นมานั้น มีกระบวนที่ยาวนาน ไม่สามารถสร้างให้เสร็จได้ในวันเดียว หลังจากที่สร้างมาสามวัน เขาก็ต้องหยุดลง เนื่องจากเขาได้รับข่าวจากเซียวไท่จุนให้ไปที่เทียนเต้าเหมิน

เดิมทีนั้น พวกเขาพบว่าช่วงเวลาที่อาณาจักรสวรรค์จะเปิดให้เข้าไปนั้น น่าจะประมาณช่วงเดือนหน้า ในยามนั้นอาณาจักรสวรรค์จะปลอดภัยที่สุด อู๋เป่ยจะใช้โอกาสนี้เข้าไปสืบเสาะ

อู๋เป่ยคิดอยากที่จะเข้าไปในอาณาจักรสวรรค์มาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้เซียวไท่จุนคิดว่าหลังจากได้ยึดครองสวรรค์แล้วเข้าไปถึงจะปลอดภัย

เมื่อได้รับข่าว อู๋เป่ยก็รีบเหาะไปที่อิ๋งโจวทันที และได้พบกับฮานามิ มิกิรวมถึงคนอื่นๆที่อยู่บนเกาะ การมาในครั้งนี้ หนึ่งก็คือเพื่อมาเยี่ยมทุกๆคน สองคือพาจื่อเฟยกลับไปที่เทียนเต้าเหมิน

เผ่าพันธุ์ของจื่อเฟยนั้นโดนตระกูลเว่ยกำจัดไปแล้ว เขาจะต้องทำให้พลังยุทธ์ของจื่อเฟยสูงขึ้น เพื่อที่จะกลับไปแก้แค้น

เมื่อเหาะมาถึงตงอิ๋ง เขาก็สามารถหาเกาะเจออย่างรวดเร็ว ในตอนที่กำลังจะเหาะลงไปบนเกาะ เขาก็เห็นเข้ากับเรือรบกว่าสิบลำที่กำลังล้อมรอบเกาะอยู่ เรือทุกลำนั้นมีขนาดใหญ่มาก อีกทั้งยังมีทหารกว่าพันนาย

ทว่าเหล่าทหารพวกนี้ไม่กล้าที่จะขึ้นฝั่ง เพราะบนเกาะนั้นมีเหล่าเซียนแห่งสวรรค์ควบคุมฟินิกซ์ไฟอยู่

เมื่ออู๋เป่ยเหาะลงบนเกาะแล้ว ฮานามิ มิกิก็ออกมาต้อนรับ

“ท่านซวนเป่ย！”ฮานามิ มิกิที่ไม่ได้เจอกับอู๋เป่ยมานานก็เข้าไปกอดเขา

อู๋เป่ยระบายยิ้มออกมา ：“มิกิ พลังยุทธ์ของเธอพัฒนาเร็วมากๆ”

ครั้งก่อนที่เขากลับมา พลังของฮานามิ มิกิยังถึงแค่เพียงขั้นเปลี่ยนจิตวิญญาณ แต่ในยามนี้พลังของเธอเข้าขั้นเซียนแล้ว

ฮานามิ มิกิตอบกลับ ：“ฉันฝึกพลังยุทธ์ทุกวัน แล้วก็ไม่ได้อย่างอื่น”

อู๋เป่ยถามขึ้น ：“เรือรบด้านนอกนั่นมาทำอะไร？”

ฮานามิ มิกิ ：“นั่นเป็นเรือรบของแคว้นวอ ต้องการให้พวกเราเปิดเกาะ ฉันไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่นัก พวกนั้นก็ไม่กล้าขึ้นฝั่ง”