ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1559

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ ：“ฆ่าฉันเหรอ? ได้สิ นายออกมาก่อน”

ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตกำลังโกรธ ผ่านไปสักพักจึงตอบกลับว่า ：“ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

อู๋เป่ย ：“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนาย นายไล่ฉัน ฉันก็ต้องไปเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตตะโกนด้วยความโกรธ ：“ออกไป！”

อู๋เป่ยโกรธมาก เขายกมือขึ้นและมีสายฟ้าฟาดใส่ผลไม้ ทำให้ผิวของผลไม้เป็นรู และเนื้อผลไม้ก็แตกออก

สิ่งมีชีวิตตกตะลึง จากนั้นมันก็จ้องมองไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ามันต้องการฆ่าเขาด้วยสายตา

อู๋เป่ยใช้กริชหั่นเนื้อผลไม้ชิ้นหนึ่ง รสชาติของมันเหมือนลูกแพรเล็กน้อย และเนื้อสัมผัสของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าลูกพีชโดนัท

“ไม่คิดว่า รสชาติมันจะอร่อย” ดวงตาของเขาเป็นประกาย และรีบหยิบกล่องออกมา ใช้กริชหั่นบางส่วนแล้วเก็บลงในกล่อง เพื่อให้เขอเอ่อร์และติงเอ่อร์กิน

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในกำลังจะบ้าคลั่งแล้ว โดยชี้นิ้วไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ากำลังด่าทอ แต่น่าเสียดายที่อู๋เป่ยปฏิเสธจะรับการสื่อสารจากมัน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยินอะไรเลย

หลังจากหั่นเนื้อผลไม้บางส่วนแล้ว เขาก็หยิบของว่างอื่นๆออกมา และกินด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะให้อาหารหนูนักล่าสมบัติด้วย

ในที่สุด สิ่งมีชีวิตในผลไม้ก็เหนื่อย เขามองอู๋เป่ยอย่างหมดหนทาง จากนั้นก็กุมมือทั้งสอง ราวกับกำลังโค้งคำนับ

อู๋เป่ย ：“นายมีธุระอะไร?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“สหายที่มาจากแดนไกล เมื่อกี้ฉันพูดจาหยาบคายไร้มารยาท โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

อู๋เป่ย ：“ฉันไม่ยกโทษให้นาย ฉันแค่อยากกินผลไม้ลูกใหญ่นี้”

สิ่งมีชีวิตเริ่มโกรธอีกครั้ง มันอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตะโกนว่า ：“นี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน แต่นายกลับอยากกินมัน นายช่างกล้าดีจริงๆ！”

อู๋เป่ย ：“ขอบคุณที่ชม ตั้งแต่เด็กแม่ของฉันมักบอกว่าฉันกล้าหาญมาก”

สิ่งมีชีวิตอึ้งไป เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดมาก เขารู้ทันทีว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้กับอู๋เป่ย ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนความคิดใหม่

“สหาย จริงๆแล้วฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนาย”

อู๋เป่ยยังคงกินเนื้อผลไม้ต่อและพูดว่า ：“บอกมาซิ นายเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่ในผลไม้นี้?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ฉันมาจากอีกยุคหนึ่ง ใช้วิชาลับในการฝึกฝนร่างกายที่ทรงพลัง เพื่อต่อสู้กับหายนะครั้งใหญ่แห่งยุคนั้น”

อู๋เป่ย ：“ดังนั้น ศพนี้คือร่างที่นายใช้เพื่อดำรงชีวิต เมื่อหายนะแห่งยุคนั้นผ่านไปแล้ว นายก็จะเกิดใหม่จากพลังงานที่อยู่ในศพเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตรีบพูดว่า ：“ใช่แล้ว สหายเดาถูกต้องแล้ว”

อู๋เป่ย ：“นายมาจากยุคไหน?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ยุคจี้หมิง”

หัวใจของอู๋เป่ยเริ่มสั่น เป็นไปได้ไหมว่า คัมภีร์กำเนิดจี้หมิงที่เขาฝึกฝนในตำหนักจี้หมิงก็มาจากยุคจี้หมิงเช่นกัน?

เขายิ้มและพูดว่า ：“คงมีผู้แข็งแกร่งมากมายเกิดในยุคจี้หมิงใช่ไหม?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ถูกต้อง ฉันก็เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด”

อู๋เป่ย ：“วิธีต่อสู้กับหายนะในยุคนั้นของนายไม่เลวเลย แต่มันใช้เวลานานเกินไป”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ถูกต้อง ฉันต้องใช้เวลาหลายร้อยปี กว่าจะออกจากเปลือกนี้ได้”

อู๋เป่ย ：“ถ้าอย่างนั้น นายค่อยๆฝึกฝนไปเถอะ”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“สหาย ฉันขอโทษที่เมื่อกี้หยาบคายกับนาย เพื่อเป็นการแสดงคำขอโทษ ฉันสามารถมอบพลังส่วนหนึ่งให้กับนายได้”

อู๋เป่ยกะพริบตา ：“อ๋อ ให้ฉันเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตพยักหน้า ：“ใช่แล้ว มอบให้นาย”