ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1572

อู๋เป่ย : "เผ่าเจิ้นหลานจะโจมตีประเทศเทียนเหมิงก่อนอย่างนั้นหรือ?"

กษัตริย์เทียนเหมิอนพยักหน้า: "ใช่ครับ เผ่าเจิ้นหลานได้ปล้นประเทศของเรามาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมากลับทวีความรุนแรงมากขึ้น ไม่เพียงแต่ปล้นสิ่งของ แต่ยังปล้นดินแดนด้วย"

อู๋เป่ย: "คุณรู้ไหมว่าทำไมจู่ ๆ เผ่าเจิ้นหลานจึงแย่งชิงดินแดนของคุณ?"

องค์หญิงเทียนเหมิง: "นั่นเป็นเพราะเผ่าเจิ้นหลานประสบกับสภาพอากาศที่เป็นภัยพิบัติอย่างรุนแรงมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ชีวิตของผู้คนที่นั่นยากลำบาก ดังนั้นพวกเขาจึงได้เพียงแต่ขยายดินแดนของตนอย่างสิ้นหวังเท่านั้น"

อู๋เป่ย: "ดังนั้นเผ่าเจิ้นหลานไม่มีทางเลือกนอกจากทำเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?"

องค์หญิงเทียนเหมิง : "แน่นอน พ่อของฉันก็ส่งทูตไปยังเผ่าเจิ้นหลานแล้ว ตราบใดที่เผ่าเจิ้นหลานเต็มใจที่จะยอมจำนนต่อประเทศของเรา ประเทศเทียนเหมิงก็ยินดีที่จะให้ที่ผืนดิน แต่น่าเสียดายที่เผ่าเจิ้นหลานปฏิเสธ พวกเขาไม่เพียงแต่ปฏิเสธเท่านั้น พวกเขายังส่งกองกำลังมาโจมตีพวกเราอีกด้วย”

อู๋เป่ย: "คราวนี้เรามาที่นี่เพื่อช่วยอาณาจักร เทียนเหมิงจับเผ่าเจิ้นหลานและขยายพรมแดนไปทางทิศตะวันตก"

องค์หญิงเทียนเหมิง: "ด้วยความเคารพ แม้ว่าความแข็งแกร่งของคุณจะไม่อ่อนแอเลย แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะจัดการกับเผ่าเจิ้นหลานได้"

อู๋เป่ย: "โอ้? เป็นไปได้ไหมที่เผ่าเจิ้นหลานจะมีท่านต้าหลัวคอยดูแลอยู่?"

เจ้าหญิงเทียนเหมิง: "ตามข่าวกรอง ราชาบู๊เกิดในอาณาจักรเทียนเหมิง ว่ากันว่าความแข็งแกร่งของเขาถึงระดับต้าหลัวครึ่งก้าวแล้ว ยากที่จะรับมือ ในการต่อสู้ที่สำคัญ ราชาบู๊ผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นเพื่อต่อสู้ ครั้งหนึ่งทุกคนต่างก็รู้สึกถึงรังสีอันน่าสยดสยองจากเขา”

อู๋เป่ย: "ราชาบู๊งั้นหรือ? น่าสนใจนะเนี่ย"

องค์หญิงเทียนเหมิง: "ดังนั้น หากนิกายเทียนเต้าต้องการจับบุคคลนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือส่งท่านต้าหลัวมาที่นี่"

ศิษย์สำนักที่แปดพูดอย่างเย็นชา: "ทำไมท่านองค์หญิงเทียนเหมิงตัวน้อย ดูถูกท่านประมุขของพวกเรางั้นหรือ?"

เจ้าหญิงเทียนเหมิงพูดอย่างใจเย็น: "ไม่ใช่ว่าฉันดูถูก แต่มันเป็นความจริง ไม่จริงหรือที่คุณซึ่งเป็นผู้นำประมุขแห่งเซียนบู๊แห่งโลกมนุษย์สามารถแข่งขันกับต้าหลัวจินเซียนได้อย่างแข็งแกร่ง?"

“ไม่รู้สิ! ความแข็งแกร่งของท่านประมุขของเราแข็งแกร่งกว่าต้าหลัวเท่านั้น!”

องค์หญิงเทียนเหมิงแสดงท่าทีดูถูกซึ่งทำให้ศิษย์ทั้งแปดสำนักโกรธเคืองทันที พวกเขาต่างก็ตำหนิเธอ

อู๋เป่ยโบกมือ คนเหล่านี้ก็เงียบลง

เขาพูดอย่างใจเย็น: "ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันมีวิธีจัดการกับเผ่าเจิ้นหลาน สิ่งที่คุณต้องทำคือให้ความร่วมมือกับเราอย่างเต็มที่"

เจ้าหญิงเทียนเหมิงถอนหายใจเบา ๆ: "เอาล่ะ คุณมาจากสำนักเทียนเต้า และเราในประเทศเทียนเหมิงทำได้เพียงแค่เชื่อฟังเท่านั้น"

เหรินซิงจือขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูท่าองค์หญิงไม่เชื่อมั่นนะครับ?"

องค์หญิงเทียนเหมิงยิ้มเล็กน้อย: "ไม่มีอะไรไม่น่าเชื่อ ถึงอย่างไร ประเทศเทียนเหมิงของเราก็มีสมบัติซึ่งสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของ เทียนเหมิง ถึงตอนนี้บรรพบุรุษก็เสียชีวิตไปแล้ว จึงไม่มีใครสามารถควบคุมสมบัตินี้ได้ด้วยความแข็งแกร่งของสำนัก แน่นอนว่าประมุขหลี่ทรงพลังขนาดนี้ ทำไมไม่ลองดูล่ะ หากคุณสามารถควบคุมสมบัตินั้นได้ ประเทศเทียนเหมิงของฉัน จะเต็มใจมอบมันให้กับคุณเลย”

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง เหรินซิงจือและคนอื่น ๆ ไม่กล้าพูดอะไรและมองไปที่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยยิ้มและเอ่ยว่า: "ประเทศเทียนเหมิง ใจกว้างมาก งั้นฉันไม่เกรงใจแล้ว โปรดนำทางให้ด้วย"

กษัตริย์เทียนเหมิงดูลังเล แต่เจ้าหญิงเทียนเหมิงได้พูดไปแล้ว เขาจึงไม่สามารถเสียใจได้ เขาถอนหายใจเบา ๆ และทำได้เพียงนำทางไปเท่านั้น

กลุ่มคนมาถึงยังพระราชวัง ทันทีที่ประตูพระราชวังเปิดออก รังสีที่น่าสะพรึงกลัวก็กระทบใบหน้าของพวกเขา เจ้าหญิงเทียนเหมิงรออยู่ห่างไกล ไม่กล้าเข้าไปใกล้

แต่ทว่า รังสีนี้อยู่ตรงหน้าอู๋เป่ยก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว