ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1581

ซือคงอวี้ยิ้ม และแสงสีทองก็ลอยออกมาจากแขนเสื้อของเขา ต่อมา จู่ๆ เชือกก็พันรอบอู๋เป่ยและมัดเขาไว้แน่น

อู๋เป่ยผงะและพยายามหลุดออกอย่างเต็ม แต่มันยิ่งรัดแน่นมากขึ้น

จากนั้นซือคงอวี้ก็ปล่อยตาข่ายอีกอันหนึ่ง และตาข่ายก็ตกลงมาบนหัวของเขา รั้งอู๋เป่ยไว้อย่างสมบูรณ์ จากนั้นชายในชุดคลุมสีทองก็ยกตาข่ายขึ้นแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "เป็นอย่างไรบ้าง อย่าบอกว่าคุณเป็นตี้เซียน แม้ว่ามรรคาจารย์จะอยู่ที่นี่ บรรพบุรุษของฉันก็มีวิธีที่จะจับคุณเอาไว้ได้อยู่ดี !"

อู๋เป่ยพยายามดิ้นรน แต่ยังคงสงบและกล่าวว่า "รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

ซือคงอวี้พูดอย่างสงบว่า: "มันไม่มีประโยชน์หรอก แม้ว่าคุณจะเป็นบุตรของพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ก็ตาม ร่างกายและโชคชะตาที่ดีเช่นนี้ ฉันจะพลาดมันไปไม่ได้"

อู๋เป่ย: "ฉันเป็นศิษย์ต้าเต้าจวินพยัคฆ์มังกร!"

เมื่อได้ยินชื่อต้าเต้าจวินพยัคฆ์มังกร ซือคงอวี้ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง: "ต้าเต้าจวินพยัคฆ์มังกรแล้วยังไง? เฮ้! มันน่าทึ่งซะจริง ๆ แต่ก็ยังไร้ประโยชน์อยู่ดี หลังจากที่ครอบครองร่างกายและโชคชะตาของคุณแล้ว ความสำเร็จในอนาคตของฉันจะไม่อยู่ใต้ต้าเต้าจวินพยัคฆ์มังกรแล้ว!”

อู๋เป่ยถูกพากลับไปยังเกาะลับ ตกลงไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเข้าไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ อู๋เป่ยก็ตกตะลึง เขาเห็นอาคารพระราชวังหลายแห่งอยู่ทุกหนทุกแห่ง และห้องโถงทั้งหมดก็ถูกย้ายเข้าไปอยู่ในนั้น ห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยสมบัติทุกชนิด

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ทั้งหมดนี้มาจากโลกเซียนงั้นหรือ?"

ซือคงอวี้กล่าวว่า: "ถูกต้อง ตอนนั้นฉันยังคงเป็นมรรคาจารย์พลังยุทธ์ น่าเสียดายที่มีคนวางแผนต่อต้านฉัน ระดับพลังยุทธ์ของฉันก็ลดลง ต้นตอของพลังก็ได้รับบาดเจ็บ ชีวิตเจ็บปวดมาก ที่เมืองของโลกเซียนถูกทำลายไปวันที่แล้ว ฉันเป็นผู้นำกองทัพปล้นเมืองหลวงทั้งหมด ได้รับผลประโยชน์มากมาย ยกเว้นของที่ขุมทรัพย์ที่ฉันเอาไปไม่ได้ ทุกอย่างที่เหลือเป็นของฉันแล้ว”

อู๋เป่ย: "แต่คุณก็ยังขุมทรัพย์มาด้วย"

ซือคงอวี้: "แน่นอน แม้ว่าฉันจะเอาอะไรไปจากขุมทรัพย์ไปไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถย้ายขุมทรัพย์ทั้งหมดออกมาได้ เด็กน้อย เธอมาถูกเวลาแล้ว ถ้าเธอมาอีกกี่สิบต่อจากนี้ ฉันอาจจะผ่านไปแล้ว ฉันอาขขะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว"

อู๋เป่ย: "ซือคงอวี้ ในฐานะแม่ทัพของโลกเซียน คุณปล้นเมือง คุณทั้งเป็นคนทรยศทั้งเป็นคนไร้ยางอายซะจริง ๆ "

“ไร้ยางอาย?” ซือคงอวี้เยาะเย้ย “โลกเซียนถูกกำหนดให้พินาศอยู่แล้ว ฉันแค่หาผลประโยชน์ให้ตัวเอง คุณไม่เห็นหรือว่าผู้คนบนเกาะลับทั้งหมด อยู่ทำงานกันอย่างสงบสุข? ถ้าไม่ใช่ฉัน บรรพบุรุษของพวกเขาคงสิ้นชีพอยู่ในสงครามไปแล้ว”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ: "คุณคิดว่าฉันมองเจตนาของคุณไม่ออกงั้นหรือ? คุณเลี้ยงดูผู้คนมากมายด้วยความหวังว่าอัจฉริยะจะเกิดมาท่ามกลางลูกหลานของพวกเขา เพื่อที่คุณจะได้เอาร่างของเขาไปใช่ไหม?"

ซือคงอวี้หัวเราะ: "คุณฉลาดมาก คุณสามารถมองเห็นแผนการลับของฉันได้จริง ๆ "

ชายในชุดคลุมสีทองกล่าวว่า “ท่านบรรพบุรุษ ด้วยร่างกายนี้ เราสามารถดำเนินการตามแผนนั้นได้เลยครับ”

ซือคงอวี้พยักหน้า: "ถูกต้อง ฮ่าฮ่า มาเริ่มกันเถอะ"

ซือคงอวี้วางมือบนศีรษะอู๋เป่ย โยนเขาลงบนเตียงหยก แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า : "อย่ากังวลไป คุณจะไม่เจ็บปวด อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว"

อู๋เป่ยมองดูเขาแล้วถามว่า: "การฝึกฝนของคุณก็ประสบความสำเร็จในแวดวงเหมือนกันใช่ไหม?"

ซือคงอวี้กล่าวอย่างใจเย็นว่า : "ใช่ ถ้าฉันสามารถออกจากแวดวงได้ ฉันจะเป็นอิสระอย่างไร้กังวล แล้วจะถูกขังอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็ยิ้มอย่างน่าฉงนและกล่าวว่า: "งั้นก็ดีเลย ยันต์พันหลบหนี มาหลบหนีด้วยกันเถอะ!"

หลังจากพูดอย่างนั้นยันต์พันหลบหนีที่ยิ่งใหญ่ในจิตวิญญาณของเขาก็สว่างขึ้น เครื่องรางนี้ได้รับการขัดเกลาโดยเต้าจวิน และมีพลังไร้ขัดจำกัด เมื่อเปิดใช้งานแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้พลังเวทย์ ใช้เพียงความคิดก็ได้แล้ว แสงที่ระเบิดออกมาปกคลุมชายในชุดคลุมสีทอง อู๋เป่ย และซือคงอวี้ไว้ และพวกเขาก็หายตัวไปในทันที

เวลาต่อมา ยันต์พันหลบหนีอันยิ่งใหญ่ได้ส่งทั้งสามคนไปยังจวนเซียนซึ่งเป็นของโลกภายนอก วิถีแห่งสวรรค์อันสมบูรณ์แบบ

ภายใต้การทรมานของวิถีแห่งสวรรค์อันสมบูรณ์แบบนั้น ซือคงอวี้ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ชายในชุดคลุมสีทองนั้นก็เหลวเหมือนโคลน กระตุกไปทั้งตัว และมีควันสีดำที่มีกลิ่นเหม็นลอยออกมาจากร่างกายของเขา

นี่คือสถานที่ฝึกพลังยุทธ์ที่จัดทำโดยไท่เต้าจวิน หลัวหนิงตัน วิถีแห่งสวรรค์อันสมบูรณ์แบบ

เชือกและตาข่ายที่ผูกอู๋เป่ยไว้ก็สูญเสียพลังเวทย์ทั้งหมดไปเช่นกัน เนื่องจากพวกมันไม่เหมาะสมกับเทียนเต้า แล้วเขาก็หลุดพ้นอย่างง่ายดาย

เขาโยนตาข่ายทิ้ง บิดตัว และถามซือคงอวี้ด้วยรอยยิ้ม: "ท่านแม่ทัพซือคง ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ซือคงอวี้มีสีหน้าตกใจและหวาดกลัว: "นี่คือสวรรค์นอกโลกงั้นหรือ?"

อู๋เป่ย: "อืม ก็เป็นสถานที่ฝึกฝนของเพื่อนเต้าจวินของฉันน่ะ"