ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 160

อู๋เป่ยขับรถไปที่ลานจอดรถแห่งหนึ่ง จอดรถไว้ด้านใน จากนั้นก็เรียกรถกลับไปยังหยุนติงวิลล่า

หยุนติงวิลล่า เวลานี้ถังจื่อยี่รอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อเห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัย เธอก็รีบถามออกไปทันทีว่า “ทำไมถึงได้ไปนานขนาดนี้?”

อู๋เป่ยเล่าเหตุการณ์คร่าว ๆ ให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อได้ยินว่าเฉินหย่งเจิ้นและสองเทพอมตะแห่งหลิงหนานตายแล้ว ถังจื่อยี่รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เธอพึมพำออกมาว่า “มันอันตรายมากเลย ฉันไม่ควรปล่อยให้พี่ทำแบบนั้น”

อู๋เป่ยตอบกลับมา “ต่อให้ฉันไม่ไป สองเทพอมตะแห่งหลิงหนานก็ลงมือกับฉันอยู่ดี และตอนนี้ปัญหาทั้งหมดก็ถูกคลี่คลาย”

ถังจื่อยี่สั่งให้คนรับใช้ไปเตรียมอาหารเย็น และกินข้าวร่วมกับเขา

เมื่อรับประทานอาหารจนอิ่ม อู๋เป่ยก็เริ่มฝึกวิชาหมัดและการดูดซับพลัง เขารู้สึกว่าพลังยุทธ์ของเขายังต่ำเกินไป ในอนาคตหากมีใครคิดจะเข้ามาแย่งพลังปราณมังกรม่วง เขาก็จำเป็นต้องเข้าไปเผชิญหน้ากับอันตรายเหล่านั้น!

จนกระทั่งถึงเวลาตีสี่ เขาถึงจะหยุดและทำการพักผ่อน

เวลานี้เขานำหยกทั้งสามก้อนออกมา ลองสังเกตดูสิ่งที่อยู่ด้านในอย่างละเอียด

มองผ่านชิ้นหยกบางเฉียบบนหินหยกที่มีคำและรูปภาพเขียนไว้อย่างฉะฉาน มีอักษรและรูปภาพสลักไว้ด้านในเป็นล้านคำ

ตัวอักษรบนหินหยกนี้ไม่ได้มาจากยุคนี้ แต่เขารู้จักมันเป็นอย่างดี เนื่องจากสิ่งที่สืบทอดมาจากจี้หยกก็มีอักษรที่เกี่ยวข้องกับอักษรเหล่านี้ เขาไม่เพียงอ่านออกเขียนได้เท่านั้น แต่เขายังรู้จักความหมายของมันด้วย

อักษรโบราณประเภทนี้มีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก อักษรเพียงไม่กี่ตัวสามารถสร้างข้อความที่ซับซ้อนจนยากจะเข้าใจ ตัวอย่างเช่นอักษรที่เขียนอยู่ไม่กี่สิบตัวในหนึ่งประโยค หากแปลความหมายและเปลี่ยนเป็นยุคปัจจุบัน มันอาจจะต้องใช้คำมากกว่าร้อยคำถึงสามารถอธิบายจนเข้าใจได้

ยิ่งไปกว่านั้น ภาษานี้มีความก้าวหน้ามาก มันสามารถแสดงแนวคิดทางศิลปะบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายในภาษาสมัยใหม่ได้อย่างชัดเจนและถูกต้อง

อักษรช่วงแรกของหินหยกถือเป็นการแนะนำ โดยระบุว่าหินหยกพวกนี้เป็นสารานุกรมขนาดใหญ่ที่รวบรวมโดยปรมาจารย์แห่งโลกเซียนจากทั่วทุกแขนง และบันทึกไว้ด้วยภาษาชั้นสูง รวบรวมตำรามาเขียนไว้มากกว่าร้อยเล่ม มันมีนามว่า “พงศาวดารว่านเซิงเซินโจว”

พงศาวดารว่านเซิงเซินโจวมีทั้งหมดเจ็ดส่วน และหินหยกที่อยู่ในมือเขาสามก้อนก็คือสามในเจ็ดส่วน หลังจากเปิดมันดูก็พบว่ามีเนื้อหาจำนวนมหาศาลถูกบันทึกไว้ด้านใน

สามส่วนที่อยู่ในมือของอู๋เป่ย แบ่งเป็นส่วนเซียน ส่วนพิเศษ ส่วนผสม ในส่วนของเซียน มันเป็นข้อมูลที่บันทึกเกี่ยวกับการบ่มเพาะของคนที่ชื่อเสียง วิชาเฉพาะตัว วรยุทธ์ต้านสวรรค์ คาถาอันทรงพลัง ฯลฯ มีแม้กระทั่งบางตำนานที่ยังไม่ได้รับการยืนยัน มีอักษรมากมายเขียนอธิบายพร้อมภาพประกอบ

หากนำอักษรเหล่านี้มาแปลเป็นภาษาปัจจุบัน เกรงว่าอย่างน้อยคงต้องเพิ่มเข้าไปอีกสิบเท่าจึงจะสามารถอธิบายออกมาให้เข้าใจได้อย่างชัดเจน

อู๋เป่ยรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก โลกแห่งเซียนว่านเซิงเป็นโลกแบบไหนกันแน่? ตำนานที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงได้หายไปจากประวัติศาสตร์อันยาวนาน?

ส่วนที่ของคือส่วนพิเศษ มันเป็นการแนะนำเกี่ยวกับปีศาจ ความชั่วร้าย มาร สิ่งแปลกปลอม ร่วมถึงภาพลวงตาที่มองเห็น ตัวอักษรที่อธิบายก็มีจำนวนมาก รูปภาพก็มีประมาณหนึ่งล้านห้าแสนรูป

หินหยกชิ้นที่สามคือส่วนของการผสม มันเป็นสิ่งที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง มีเหตุผลของฟ้าดิน ดูดวง โหราศาสตร์และอื่น ๆ อีกมากมาย เขียนไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ แต่สิ่งนี้สำหรับมรดกที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ ถือเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุด

การสืบทอดของจี้หยกนั้นหลากหลายจนไร้ขอบเขต แต่ละเรื่องมีข้อมูลค่อนข้างจำกัด ตัวอย่างเช่นวิชาแพทย์ วรยุทธ์ และวรยุทธ์ก็อยู่ในขอบเขตของเคล็ดวิชาเทียนตี้ซวนหวง และวิชาแพทย์ก็ดูเหมือนจะสร้างขึ้นมาจากผู้อาวุโสจำนวนไม่กี่คน

เมื่อเทียบกันแล้ว พงศาวดารว่านเซิงเซินโจวพวกนี้มีความละเอียดและซับซ้อนมากกว่า สำหรับเขาแล้วมันมีประโยชน์เป็นอย่างมาก

เช่นในเรื่องของ ศิลปะการต่อสู้วิชาเซียนเป็นต้น มีบันทึกมากมายเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ตัวอย่างเช่นวิชาการสืบทอดทางร่างกายของหยางมู่ไป๋ มีบันทึกที่คล้ายกันในส่วนของเซียน และมีมากถึงเจ็ดประเภท ซึ่งแต่ละประเภทล้วนก้าวหน้าและแข็งแกร่งว่าที่เขาเคยร่ำเรียน!

แต่หินหยกแต่ละก้อนมีจำนวนตัวอักษรที่มากเกินไป เขาไม่สามารถอ่านมันหมดได้ในระยะเวลาอันสั่น ทำได้เพียงศึกษาอ่านดูคร่าว ๆ เพื่อทำความเข้าใจว่ามันเขียนถึงอะไร

เขาสาละวนอยู่กับการศึกษาหินหยก เพียงพริบตาเดียว ดวงอาทิตย์ก็ขึ้นจากขอบฟ้า

เขาขยี้ตา บิดขี้เกียจ ลุกขึ้นและเดินออกไปด้านนอก

ในสวนดอกไม้ ถังจื่อยี่กำลังออกกำลังกาย เธอสวมชุดกีฬากางเกงขาสั้นสีชมพูและรองเท้ากีฬาสีขาว รูปร่างของเธอสมบูรณ์ เนินอกชัดเจน มัดผมหางม้าไว้ด้านหลัง

ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน ถังจื่อยี่ถอดหูฟังของเธอออก ยิ้มพร้อมพูดว่า “สวัสดียามเช้า”

อู๋เป่ยจับมือของเธอ ยิ้มพร้อมกับตอบกลับไปว่า “วิ่งไปก็ไม่เกิดประโยชน์สักเท่าไหร่ ฉันจะสอนเธอเองว่าควรออกกำลังกายอย่างไร ผลลัพธ์ของมันดีกว่าวิ่งเป็นร้อยเท่า”

ดวงตาของถังจื่อยี่เป็นประกาย “จริงเหรอ? พี่รีบสอนฉันเร็ว”

อู๋เป่ย “ผมไม่มีธุระอะไร เชิญคุณลุงพูดมาได้เลยครับ”

ถังหมิงฮุยพยักหน้า “นายช่วยไปประชุมเป็นเพื่อนฉันหน่อย ช่วยบ่ายฉันนัดพบกับนักสะสมรายใหญ่ผู้หนึ่งเอาไว้ นายกับจื่อยี่ไปพบเขาเป็นเพื่อนฉัน”

อู๋เป่ยกะพริบตาและพูดว่า “คุณลุง ผมไม่ใช่คนในบริษัท ไปประชุมร่วมกับคุณคงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก?”

ถังหมิงฮุยครุ่นคิด “มีเหตุผล งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ฉันจะให้ตำแหน่งกรรมการบริษัทให้กับนาย”

อู๋เป่ยตะลึงงัน “กรรมการบริษัท?”

ถังหมิงฮุยพูดออกมา “ใช่ ไม่ช้าก็เร็วนายก็ต้องแต่งงานกับลูกสาวของฉัน ตอนนี้ฉันมอบหน้าที่กรรมการบริษัทให้นายก็ถือว่าเป็นเรื่องสมควร ใช่ไหมจื่อยี่?”

ใบหน้าของถังจื่อยี่กลายเป็นสีแดง ตอบคำถามด้วยความเขินอาย

อู๋เป่ยลูบจมูกแล้วพูดว่า “คุณลุง เรื่องตำแหน่งกรรมการบริษัทผมว่าอย่าเลยดีกว่าครับ อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นผู้ถือหุ้น หากให้ผมเข้าไปเป็นกรรมการบริษัท คนอื่นอาจจะมีความคิดที่แตกต่าง”

ถังหมิงฮุยยิ้มออกมา “ไม่ได้เป็นผู้ถือหุ้นได้อย่างไร เมื่อวานฉันได้ปรึกษากับคุณพ่อ รอให้นายแต่งงานกับจื่อยี่เมื่อไหร่ ฉันจะโอนหุ้นให้พวกนาย 30% โดยที่ทั้งหมดจะเป็นชื่อของพวกนาย”

อู๋เป่ยตกตะลึง เขารู้ว่าตระกูลถังนั้นร่ำรวย มูลค่าทรัพย์สินหลายแสนล้าน หุ้น 30% ก็ถือว่ามีมูลค่ามากกว่าแสนล้าน!

เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ถังจื่อยี่ซึ่งกำลังยิ้มให้เขา

เขาถามออกมา “คุณลุง ตระกูลถังมีกรรมการอยู่กี่ท่าน และมีผู้ถือหุ้นจำนวนเท่าไหร่ครับ?”

ถังหมิงฮุยยิ้มออกมา “ในตอนที่พ่อของฉันสร้างถังกรุ๊ปขึ้นมา เขาได้รับการสนับสนุนจากบุคคลสำคัญจำนวนมาก ปัจจุบันมีผู้ถือหุ้นรายใหญ่ 17 ราย ซึ่งผู้ถือหุ้นที่ไม่ได้อยู่ในตระกูลถังเหล่านี้คิดเป็น 29% ของจำนวนหุ้น ส่วนตระกูลถังของพวกเราถือหุ้นไว้ 71%”

“ผู้ถือหุ้นเหล่านี้มีอิทธิพลอย่างมากในเขตต่าง ๆ ของเจียงหนาน นายจะไม่เสียใจที่ได้เจอกับพวกเขา”