ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1617

อู๋เป่ยอ่านหนังสือพวกนั้นอยู่ครู่หนึ่งเขาก็วางหนังสือกลับคืนไปบนชั้นวาง หยิบกระบี่พร้อมฝักเล่มหนึ่งออกมาจากผนังกำแพง เขาจับกระบี่เล่มนั้นเอาไว้ในมือ ความแหลมคมของกระบี่ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขา

เหล่าหวง “เป็นไปไม่ได้......”

แต่มันสายเกินไปแล้ว “ควับ” อู๋เป่ยชักกระบี่ออกมา เรือนร่างของกระบี่นั้นงดงามราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง

อู๋เป่ยยิ้มพร้อมพูดว่า “กระบี่เล่มนี้ของนายท่านของเจ้าไม่เลวเลย ข้าขอลองเล่นมันดูหน่อยแล้วกัน”

พูดจบเขาก็กระโดดออกไปบนลาน ร่ายรำเพลงกระบี่บนพื้นที่โล่งแจ้ง

กระบี่เล่มนี้สอดคล้องเข้ากับเจียนว่านของเขา เขาปลดปล่อยพลังงานกระบี่เข้าไปในกระบี่ ทำให้ลำแสงเปล่งประกายออกมาจากกระบี่เล่มนั้น

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็รวมเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ ดอกไม้กระบี่มากมายปรากฏขึ้นบนอากาศ สุดท้ายร่างของเขาก็หายไป เหลือเพียงแสงกระบี่ที่ร่ายรำอยู่บนอากาศ

??

พลังงานกระบี่ทำให้ไก่ในเล้าตกใจ แกะกระโดดโลดเต้น ร่างกายของหมูที่อยู่ในคอกสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว วัวดำเองก็ถอยหลังกลับไปหลายก้าว ในบ่อน้ำมีเต่าสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งปรากฏออกมา ดวงตาเล็กๆ ของมันเปล่งประกายเป็นมันวาว

หลังจากได้ลองฝึกฝนวรยุทธ์ของตนเองกับกระบี่เล่มนี้อยู่สักหนึ่ง อู๋เป่ยก็เก็บกระบี่เล่มนั้น เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ช่างเป็นกระบี่ที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก” จากนั้นเขาก็เก็บมันไว้บนผนังกำแพงเช่นเดิม

สุดท้ายเขาหันกลับมาพูดกับสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ว่า “เหล่าหวง ข้าจะทำอาหารให้เจ้าทานสองเมนู”

เมื่อเดินมาถึงห้องครัว เขาพบเตาไฟอยู่ด้านข้าง ตรงนั้นมีเตาปรุงยาอยู่หนึ่งเตา ซึ่งดูโบราณและเรียบง่ายเป็นอย่างมาก

เขาหยิบเตาปรุงยาออกมา ด้านบนมีอักขระซับซ้อนสลักไว้ เขาพูดออกมาด้วยความตกใจ “เตาปรุงยาชั้นดี ดีกว่าเตาบากัวของข้าเสียอีก”

เมื่อได้เห็นเตาปรุงยาคุณภาพดี เขารู้สึกคันไม้คันมือ เขาหยิบวัตถุดิบยาออกมาทันใด และเริ่มใช้มันปรุงยา

ตอนแรกเขากลับไปที่ถ้ำสวรรค์บรรพบุรุษยา เขาไปหยิบยาที่เขาเก็บไว้ในห้องเก็บยาออกมา มียาแห่งดินแดนเซียนอวี้ซีที่บรรพบุรุษยาปรุงอยู่ในมือ ชนิดหนึ่งมีชื่อว่ายาเซียนสามภัยพิบัติ ส่วนอีกชนิดชื่อว่ายาสมบัติสวรรค์

ยาเซียนสามภัยพิบัตินี้ถูกปรุงขึ้นมาจนถึงระดับจักรพรรดิ อู๋เป่ยกลืนยาเซียนสามภัยพิบัติเข้าไป ทำให้เขารู้สึกถึงพลังและประสิทธิภาพของมัน

ผ่านไปพักใหญ่ เขาได้ใช้วัตถุดิบยาที่บรรพบุรุษยาเหลือไว้ให้ปรับปรุงยาในห้องครัว

ในขณะนี้ กระต่ายและไก่กำลังนั่งยองๆ บนขอบหน้าต่าง พวกมันจ้องมองอู๋เป่ยซึ่งกำลังปรุงยา

ด้านหน้าประตูมีวัวดำยืนอยู่ และมีแมวสีเทาอีกตัวหนึ่งนั่งอยู่บนศีรษะของวัวดำ

สมาธิของอู๋เป่ยจดจ่ออยู่กับการปรุงยา เขาไม่ได้สนใจพวกมันเลย เขาใช้พลังของเขาไปกับการปรุงยา ทำให้เขาสามารถปรุงยาเตาแรกได้สำเร็จภายในเวลาครึ่งชั่วโมง

ทันทีที่เตาปรุงยาถูกเปิดออก มีแสงแห่งเซียนสามสีเปล่งประกายออกมา พวกมันถูกอู๋เป่ยจับเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ทักษะพิเศษในการผสมผสานมันเข้ากับเม็ดยา

ทันทีที่เห็นยาตานหวัน เขาพ่นออกมาว่า “แค่ระดับราชาเองเหรอ”

ในตอนนั้นเขาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าบนขอบหน้าต่างและหน้าประตูมีไก่ วัวและแมวกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขายิ้มออกมาพร้อมพูดว่า “ทำเรื่องตลกเสียแล้ว”

เหล่าหวงกระแอมออกมา “เจ้าตั้งใจปรุงยาของเจ้าไปเถอะ” พูดจบเขาก็ไล่ไก่และกระต่ายที่อยู่บนขอบหน้าต่างออกไป จากนั้นเขาก็ออกไปพร้อมกับวัวดำ

วัวและสุนัขเดินมาถึงข้างบ่อน้ำ เต่าสีดำอยู่ริมฝั่ง มันถามขึ้นมาว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เขาปรุงยาสำเร็จหรือไม่?”

วัวดำ “บ้าไปแล้ว เขาใช้เตาปรุงยาเตานั้นในการปรุงยาออกมาได้สำเร็จ แถมยาที่ปรุงออกมาได้ยังเป็นยาในระดับราชา”

เหล่าหวงถอนหายใจ “ตอนนั้น สิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับนายท่านของพวกเราก็คือการปรุงยา โดยเฉพาะ ‘เตาเทียนตี้’ นายท่านปรุงยาออกมาหลายสิบครั้ง แต่สุดท้ายก็ปรุงยาออกมาได้ไม่สำเร็จ ต่อให้สำเร็จก็ไม่ได้จัดเป็นยาที่มีระดับ หรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะเหนือกว่านายท่านของพวกเรา?”

เต่าดำ “เรื่องนี้ไม่สำคัญ นายท่านไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่อง สิ่งที่สำคัญก็คือ พวกเจ้าจำสิ่งที่นายท่านเคยพูดไว้ได้หรือไม่?”

ร่างกายของเหล่าหวงสั่นเทา “นายท่านเคยบอกว่า ใครก็ตามที่สามารถใช้เตานี้กลั่นยาออกมาได้สำเร็จ เขาจะกลายเป็นหลายชายของคนผู้นั้น!”

เต่าดำพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว ดังนั้นนายท่านของพวกเรา ตอนนี้เขาได้กลายเป็นหลายชายของเด็กคนนั้นไปแล้ว”

วัวดำโกรธขึ้นมาทันใด “เจ้าเต่าดำ เจ้าพูดอะไรออกมา นายท่านพูดออกมาเช่นนั้นก็เพราะความหงุดหงิด มันจะเป็นความจริงไปได้อย่างไร?”

เต่าดำ “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า สิ่งที่นายท่านของพวกเราภูมิใจมากที่สุดในชีวิตคืออะไร?”