ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1643

อู๋เป่ยลดมือและถามด้วยเสียงเข้ม “นายเป็นเผ่าเทพหรือ?”

ตอนนี้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนมนุษย์ แต่มีเขาสีดำอยู่บนหัวและดวงตาที่ไม่เหมือนมนุษย์

เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “เผ่าเทพอะไรกัน ฉันคือราชามารเทียนเก้าหยิน หรือก็คือหยินจิ่วจู!”

อู๋เป่ย “ราชามาร? นายเป็นเผ่ามารหรือ?”

หยินจิ่วจู “ถูกต้อง!”

อู๋เป่ย “แต่นายเคยเป็นมนุษย์ ฉันพูดถูกไหม?”

หยินจิ่วจูหัวเราะเยาะ “แล้วอย่างไร? นายก็น่าสนใจเหมือนกันที่สามารถเอาชนะฉันได้ นายคือใคร? อาจารย์ของนายเป็นใคร?”

อู๋เป่ย “ฉันคือราชามนุษย์หลี่ซวนเป่ย!”

หยินจิ่วจู “ราชามนุษย์คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน นายต้องมีอีกสถานะหนึ่ง!”

อู๋เป่ย “นายไม่จำเป็นต้องรู้มากไปกว่านี้ หยินจิ่วจู ฉันถามนายว่าทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”

หยินจิ่วจูฮึดฮัด “นายคิดว่าฉันอยากอยู่ที่นี่หรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะเฉิงถัง ฉันจะไม่กลายเป็นอย่างนี้!”

อู๋เป่ยรู้สึกสะกิดใจ “นายหมายถึงเฉิงถัง หรือก็คือ ซางจู่เทียนอี้ใช่ไหม?”

หยินจิ่วจูพูดเสียงเย็น “ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร? ตอนนั้น เฉิงถังต้องการทะลุผ่านอุปสรรค เขาใช้เวลาสามร้อยปีค้นพบวิชามารแห่งการฝึกฝน เขาเองไม่กล้าฝึกฝน จึงให้เหล่าผู้ฝึกฝนในยุคนั้นทดลองฝึกฝน ผลลัพธ์ก็คือผู้ฝึกฝนที่ฝึกวิชามารนั้นส่วนใหญ่กลายเป็นมารหรือไม่ก็ร่างกายระเบิดตาย มีเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิต”

“ฉันมีโชคดี หลังจากฝึกฝนหลายครั้ง ฉันสามารถยืนหยัดได้จนถึงที่สุด แต่เมื่อฝึกไปนานๆ พลังของฉันก็เพิ่มขึ้น จนกระทั่งเฉิงถังไม่สามารถควบคุมฉันได้อีก เมื่อฉันสำเร็จวิชามาร ฉันก็ใช้วิชามารหมื่นรูปแบบเปลี่ยนวิญญาณที่ตายจากการฝึกวิชามารให้กลายเป็นมารทั้งหมด!”

อู๋เป่ยโกรธ “นายเป็นผู้ก่อการ! มารทั้งหมดเกิดจากนาย!”

หยินจิ่วจูหัวเราะเยาะ “ฉันเป็นผู้ก่อหรือ? พวกเขาคือวิญญาณที่ตายด้วยความแค้น ผู้ร้ายตัวจริงคือเฉิงถัง!”

อู๋เป่ย “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

หยินจิ่วจู “หลังจากนั้นมารก็แพร่กระจายไป ในเวลาไม่กี่เดือน ซางก็เต็มไปด้วยมารหลายพันล้านตน ในที่สุดเฉิงถังก็ไม่มีทางเลือก ต้องใช้ราคามหาศาลเพื่อผนึกมารทั้งหมดไว้ในมิติเดียว และฉันก็ถูกเขาผนึกไว้ในที่น่ารังเกียจนี้”

อู๋เป่ย “เรื่องข้างนอก นายอาจจะไม่รู้สินะ?”

หยินจิ่วจู “รู้อะไรหรือ?”

อู๋เป่ย “ราชวงศ์ซางล่มสลายไปนานแล้ว ตอนนี้เป็นยุคใหม่”

หยินจิ่วจูนิ่งไป “ราชวงศ์ซางไม่อยู่แล้วหรือ? น่าเสียดาย ฉันไม่มีทางล้างแค้นแล้ว!”

อู๋เป่ย “มารยังคงเป็นภัยร้าย พวกมันถูกผนึกในมิติ แต่บางครั้งก็หนีออกมาโจมตีมนุษย์”

หยินจิ่วจู “มารมีอยู่ตั้งแต่ยุคอาณาจักรโลกเซียน ฉันแค่สร้างพวกมันมากขึ้นเท่านั้น”

อู๋เป่ย “ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องมารเกิดจากนาย!”

หยินจิ่วจูหัวเราะเยาะ “เกิดจากฉันแล้วยังไง?”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา “นายคือภารกิจที่สามของฉัน ฉันต้องฆ่านาย!”

หยินจิ่วจูหัวเราะเยาะ “ฆ่าฉัน? นายแน่ใจหรือว่าจะทำได้?”

อู๋เป่ย “มันยากแน่นอน ถ้านายถูกฆ่าง่าย ราชวงศ์ซางคงไม่เก็บนายไว้จนถึงตอนนี้”

หยินจิ่วจู “นายก็เข้าใจดี! ที่นี่มีค่ายผนึกขนาดใหญ่ ถ้าไม่เช่นนั้น พลังของฉันจะมากกว่าตอนนี้ร้อยเท่า! ในสายตาฉันนายเป็นแค่แมลงน้อย ไม่มีค่าอะไร!”

อู๋เป่ย “นายโม้ไปเถอะ ฉันยังต้องฆ่านายอยู่ดี!”

พูดจบ อู๋เป่ยหยิบเตาหลอมแปดทิศออกมาและเปิดฝา จากนั้นก็คว้าตัวหยินจิ่วจู

หยินจิ่วจูหลบได้ในพริบตา แต่ทันทีที่เขาปรากฏตัวที่อื่น อู๋เป่ยก็ตามไปจับคอเขาไว้แล้วลากเขาเข้าเตาหลอมแปดทิศ