ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1669

อู๋เป่ยหรี่ตาลง เขาจ้องมองไปที่หม่าเทียนหยวนและถามว่า “ท่านแปรพักตร์ไปที่สำนักปีศาจดำ, หม่าเทียนหยวนแม้ว่าฉันคิดว่าท่านค่อนข้างจะไร้ยางอาย แต่ฉันก็ไม่คิดว่าท่านจะไร้ยางอายถึงเพียงนี้”

เหล่าผู้เฒ่าโกรธมาก แต่ละคนต่างตำหนิ

“หม่าจ้านหยวน ท่านคู่ควรเป็นอดีตปรมาจารย์กับบรรพบุรุษหรือ?”

“หม่าจ้านหยวน ท่านไร้ยางอายมาก!”

หม่าจ้านหยวนพูดด้วยความโกรธ: “เจ้าพวกคนทรยศ หุบปาก! ข้าเป็นผู้นำสำนักแต่ถูกขับไล่ออกจากสำนัก ข้าปฏิเสธที่จะยอมรับมันและจะไม่ทนอีกต่อไป! ดังนั้นข้าต้องการสร้างสำนักปีศาจดำ และใช้สำนักปีศาจดำกำจัดมัน ยึดตำแหน่งผู้นำสำนักของข้าคืนมา!”

“ถุย!” สาวกขากเสลดด้วยความโกรธ “หม่าจ้านหยวน แม้ว่าพวกเราจะเดินหลงทาง พวกเราก็จะไม่ยอมรับท่านในฐานะหัวหน้าสำนักอีกต่อไป ท่านไม่คู่ควร!”

หม่าจ้านหยวนพูดด้วยความโกรธ: “พวกไอ้สารเลว ข้าเคยพยายามฝึกฝนพวกเจ้า เจ้าก็ดีอย่างไรมาพูดกับข้าเช่นนี้!”

ศิษย์คนนี้คือศิษย์ เป็นอดีตศิษย์สำนักเซิ่งเซียนชื่อกัวปู้ฝาน สำนักเซิ่งเซียนได้ลงทุนทรัพยากรมากมายในตัวเขา

กัวปู้ฝานส่งเสียงเย็นชา: “แม้ว่าระดับพลังยุทธ์ของข้าจะต่ำ แต่ข้าก็รู้สึกละอายใจที่อยู่กับพวกท่าน!”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “พูดได้ดี”

เขาก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นเป็นยักษ์หมื่นเมตร เขามองลงมาที่หัวหน้าสำนักปีศาจดำที่ตัวเล็กมดและถามว่า “ท่านคิดว่าจะเอาชนะฉันได้หรือ?”

ใบหน้าของเล่ยขวงซานเปลี่ยนไป กลายเป็นคนขี้ขลาดทันที เขาพูดเสียงต่ำ: “ข้าไม่คิดว่าท่านคือผู้ศักดิ์สิทธิ์! พื้นพิภพนี้ยังมีผู้ศักดิ์สิทธิ์อยู่หรือ? ท่านกลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร?”

อู๋เป่ย: “คำถามของท่านทำไมถึงได้เยอะแยะเสียจริง”

เขายกฝ่ามือขวาขึ้นแล้วฟาดมันลง อักษรรูนจำนวนมากปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา เช่นเดียวกับกลิ่นอายของผู้ศักดิ์สิทธิ์จากราชวงศ์ในอดีต ตกลงบนศีรษะของเขา

“ตูม!”

มีเสียงดังกึกก้องเล่ยขวงซานถูกอู๋เป่ยกระแทกลงกับพื้น เขาถูกรายล้อมไปด้วยเปลวไฟ สายฟ้า ร่างของเขาไหม้เกรียมเป็นสีดำ กระดูกของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ และแม้แต่วิญญาณปีศาจของเขาก็เกือบจะพังทลายลง

เขากรีดร้องอย่างอนาถ: “ผู้ศักดิ์สิทธิ์โปรดไว้ชีวิต ผู้ศักดิ์สิทธิ์โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

อู๋เป่ยยกมือขึ้นเป็นครั้งที่สองค้างไว้กลางอากาศแล้วถามว่า: “มีคำสั่งเสียหรือไม่?”

เล่ยขวงซานพูดอย่างรวดเร็ว: “ผู้ศักดิ์สิทธิ์ โปรดไว้ชีวิตผู้ร้ายคนนี้ด้วย!”

อู๋เป่ย: “ฉันให้เวลาสามวันให้ศิษย์ในสำนักของคุณส่งมอบคนร้ายและดินแดนที่ถูกยึดครองไป แต่คุณเพียงไม่ฟังเท่านั้น แต่กลับมาท้าทายผู้ศักดิ์สิทธิ์แทน ฉันในนามผู้ศักดิ์สิทธิ์ก็มีแต่จะฆ่าเท่านั้น”

เล่ยขวงซานหลั่งน้ำตาและพูดว่า: “ผู้น้อยยินดีที่จะยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของผู้ศักดิ์สิทธิ์!”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ดี ประการแรกมอบความมั่งคั่งและที่ดินทั้งหมดของสำนักปีศาจดำ ประการที่สองพาคนของคุณออกไปจากที่นี่ ประการที่สามในอนาคตคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ปรากฏทุกที่ที่ฉันอยู่ภายในหนึ่งหมื่นลี้ ไม่เช่นนั้นจะถูกฆ่าอย่างไร้ปราณี ประการที่สี่ผู้ที่กระทำผิดต่อสำนักเซิ่งเซียนจะถูกส่งมอบและสังหารทันที!”

เปลือกตาของเล่ยขวงซานกระตุกอย่างรุนแรง แม้ว่าเงื่อนไขจะรุนแรง แต่เขาก็ต้องยอมรับและพูดทันที: “รับทราบ ผู้น้อยจะปฏิบัติตามคำสั่งอันศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน!”

อู๋เป่ยกล่าวกับกลุ่มผู้เฒ่า: “ไปเถอะ จงไปยึดสำนักปีศาจดำ จับตาดูไว้และอย่าปล่อยให้พวกเขาเอาของมีค่าไป”

ผู้เฒ่าต่างพากันดีใจและพากันตอบตกลงทันที

ในเวลานี้ใบหน้าของหม่าจ้านหยวนซีดเซียว เดิมทีเขาต้องการหลบภัยในสำนักปีศาจดำ จากนั้นจะใช้พลังของสำนักปีศาจดำเพื่อฟื้นคืนตำแหน่งผู้นำของเขา แต่เขาไม่รู้ว่าสำนักปีศาจดำนั้นอ่อนแอมาก ไม่สิ ไม่ใช่ว่าสำนักปีศาจดำอ่อนแอ แต่คน ๆ นี้แข็งแกร่งมากเกินไป!