ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1689

มู่เฉียนเสว่รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า: "คุณพูดอะไรนะ เขาเป็นจักรพรรดิเหรอ"

คนขายผักกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ ๆ เขาก็เงียบไปเพราะมีกลุ่มคนขี่เสือยักษ์เข้ามาหา ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังเสือผมทองตัวหนึ่ง สายตาของชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ เขาดูเหมือนจะมองหาบางอย่างอยู่

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็สบตากับมู่เฉียนเสว่ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า "โชคดีจริง ๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณชายคนนี้จะได้พบกับผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ! "

โดยไม่รอให้เขาพูดอะไร ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็เดินไปหามู่เฉียนเสว่ พวกเขาแสยะยิ้มและหนึ่งในนั้นก็พูดว่า "สาวน้อย มากับพวกเราเถอะ ถือเป็นเกียรติสำหรับคุณที่ได้รับความชื่นชอบจากคุณชายของเรา "

ใบหน้าของมู่เฉียนเสว่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง และเธอก็พูดอย่างเย็นชา "คุณเป็นไม่รู้จักกฎเกณฑ์จริง ๆ !"

ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็หัวเราะ “ฮ่าฮ่า” แล้วพูดว่า “ถูกแล้ว ฉันไม่เคยรู้จักกฎเกณฑ์จริง ๆ คุณสวยมาก ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงจากตระกูลไหน ฉันจะส่งคนไปขอแต่งงานทันที”

อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "นี่คือน้องสาวของฉัน และฉันเป็นพี่ชายของเธอ หากคุณต้องการขอแต่งงานมาหาฉันก็พอ"

เจ้าเสือมองไปที่อู๋เป่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่เขยของฉันนี่เอง ฉันอยากแต่งงานกับน้องสาวของคุณ คุณจะเห็นด้วยหรือไม่"

อู๋เป่ยกล่าว "น้องสาวของฉันเกิดมามีความงามเด่นชัด ถ้าเธออยากแต่งงานเธอจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ดี เธอจะแต่งงานกับขยะเช่นคุณได้อย่างไร"

เจ้าเสือโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "คุณบอกว่าฉันเป็นขยะ คุณกล้ามากนะ ! ฆ่าเขาซะ ! "

เจ้าเสือตัวนี้ช่างโหดร้ายจริง ๆ เขาจะฆ่าคนที่ไม่เห็นด้วยกับเขา อู๋เป่ยยาะเย้ย "ฉันก็อยากจะรู้ ว่าคุณฆ่าฉันยังไง"

คนรับใช้ที่ชั่วร้ายหลายคนรีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้อู๋เป่ย ทันใดนั้นสายตาของพวกเขาก็มืดลงและพวกเขาก็หมดสติไป

เจ้าเสือตกใจและพูดว่า "คุณกล้าดียังไงมาสู้กลับ ! "

อู๋เป่ยกระโดดขึ้นไปบนหลังเสือด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เสือยักษ์ตัวนี้ดูดุร้าย แต่ทันทีที่อู๋เป่ยขึ้นไปบนหลังของมัน มันก็ตัวสั่นด้วยความกลัวทันที มันวางอุ้งเท้าหน้าลงบนพื้นและไม่กล้าขยับตัว

ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังและอยากจะกระโดดลงไป แต่อู๋เป่ยคว้าคอและจับมือเขาไว้แล้วพูดว่า "เฉียนเสว่ ไปบ้านเจ้าสารเลวคนนี้กันเถอะ ฉันอยากถามพ่อแม่ของเขาว่าพวกเขาจะลงโทษลูก ๆ อย่างไร"

มู่เฉียนเสว่โกรธมากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังเสือทันทีและไปที่บ้านของผู้คุมถนนด้วยกัน

เสือมาถึงยังประตูบ้าน เย่เทียนเป่าลมออก จากนั้นกำแพงลานบ้านและประตูบ้านก็ล้มลงกับพื้น ผู้คนที่อยู่ข้างในต่างพากันสับสน จากนั้นชายวัยกลางคนที่ไม่เรียบร้อยก็รีบวิ่งออกไปและพูดด้วยความโกรธ " ใครเป็นคนทำ ช่างกล้า ! ”

อู๋เป่ยมองไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้น แล้วโยนบุตรชายของเขาลงบนพื้นแล้วถามว่า "นี่คือบุตรของคุณหรือเปล่า"

เมื่อชายวัยกลางคนเห็นว่าเป็นบุตรชายทางสายเลือดของเขา เขาก็โกรธและพูดว่า "คุณกล้าทำร้ายลูกชายของฉัน ฆ่ามันซะ ฆ่าเจ็ดชั่วโคตร ! "

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ "บุตรชายแกมันหยิ่งยะโส ดูประชาชนสิว่าน่าสงสารขนาดไหน"

ในขณะที่เขากำลังพูด ทุกคนในที่เกิดเหตุก็ยืนนิ่ง แม้แต่ผู้คุมถนนก็ไม่สามารถขยับตัวได้ อู๋เป่ยก็ถอนหายใจ จากนั้นผู้คุมถนนและบุตรชายของเขาก็กลายเป็นเถ้าถ่านและปลิวไปตามสายลม

เขาพูดกับมู่เฉียนเสว่ว่า “เฉียนเสว่ คุณมีแผนอย่างไร”

มู่เฉียนเสว่พูดอย่างขมขื่น "องครักษ์เกราะทองคำเป็นการความพยายามของตระกูลมู่ของฉันมาหลายรุ่นแล้ว ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขากลายเป็นเครื่องมือของคนอื่นได้ ฉันต้องเอาองครักษ์เกราะทองคำนี้กลับคืนมา ! "

อู๋เป่ยกล่าว "องครักษ์เกราะทองคำ มีเพียงเขาคนเท่านั้นที่มีอำนาจในการตัดสินใจเหรอ"

มู่เฉียนเสว่กล่าว "เหล่าทหารขององครักษ์เกราะทองคำ ล้วนแต่ภักดี เขากล้าที่จะอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ ดังนั้นเขาจึงต้องหลอกลวงทุกคน"

อู๋เป่ยกล่าว "ตัวอย่างเช่น คุณตายแล้ว"

มู่เฉียนเสว่ทำความเคารพอู๋เป่ย "ฝ่าบาท เฉียนเสว่มีอะไรจะขอร้อง"

อู๋เป่ยกล่าว "พูดมาได้เลย"

มู่เฉียนเสว่กล่าวว่า "ฉันหวังว่าฝ่าบาทจะช่วยให้เฉียนเสว่ ให้กลับมาควบคุมองครักษ์เกราะทองคำได้อีกครั้ง หลังจากทำสิ่งนี้สำเร็จเฉียนเสว่ก็ยินดีที่จะมอบองครักษ์เกราะทองคำให้กับท่าน ! "

หัวใจของอู๋เป่ยสั่นไหว "คุณต้องการมอบองครักษ์เกราะทองคำให้ฉันเหรอ"

มู่เฉียนเสว่ "ใช่ ตอนนี้ฉันรู้ดีว่าฉันกลัวว่าจะไม่สามารถยึดบัลลังก์กลับคืนมาได้ด้วยกำลังของตัวเอง หากฉันทำสำเร็จได้ก็จะต้องได้รับความช่วยเหลือจากฝ่าบาท"