ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1694

เฮยท๋าฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที หนึ่งก้าวก็มาถึงระหว่างทั้งสองคน ถาม : “ใครเป็นคนเหยียบหลังคาพัง รบกวนอาจารย์ของฉัน เป็นคนที่พวกแกล่วงเกินได้เหรอ”

ผู้ฝึกฝนที่สวมเสื้อคลุมบากัวสีทองเหลือบมองเฮยท๋าหนึ่งที พูดอย่างเย็นชา : “แกโผล่ออกมาจากไหน ถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“เพี๊ย!”

มือของเฮยท๋าไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ คนผู้นี้ก็โดนตบหนึ่งทีแล้ว ทำให้ฟันทั้งหมดในปากหลุดออกไปโดยตรง เลือดสดไหลออกมา

ผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมบากัวทั้งตะลึงและกลัว ตะโกน : “แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ! สำนักเซียนม่วงทองไม่ปล่อยแกไปแน่!”

เฮยท๋าหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันจะถามแกอีกครั้ง ใครเป็นคนเหยียบหลังคาพัง”

ผู้ฝึกฝนสวมชุดสีน้ำเงินอีกคนหนึ่งรีบพูด : “ตอนที่อีกฝ่ายกำลังไล่ตามผมเลยทำให้เหยียบหลังคาพัง”

เฮยท๋าพูดอย่างเย็นชา : “รบกวนความสุขของอาจารย์ฉัน พวกแกตามฉันไปขอโทษ!”

เขาหนึ่งมือหนึ่งคน พลังยุทธ์ของสองคนนี้ไม่อ่อนแอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะต่อต้านไม่ได้ ถูกเฮยท๋ายกเข้าไปในห้องเหมือนกับลูกเจี๊ยบ

ภายในห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว หลังคาก็ถูกฉื่อเผาซ่อมเสร็จแล้วเหมือนกัน โต๊ะ เก้าอี้ และช้อนส้อมที่ชำรุดก็ได้รับการซ่อมแซมเช่นกัน ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

มาถึงห้อง สัมผัสได้ถึงพลังของคนหลายคน ในที่สุดสีหน้าของผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมสีทองก็เปลี่ยนไป เขาถามด้วยความตะลึง : “พวกคุณเป็นใคร”

อู๋เป่ยถาม : “ผมกินข้าวดีๆอยู่ที่นี่ ทำไมคุณถึงมาเหยียบหลังคาพัง รบกวนผมกินข้าว”

หน้าผากของผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมสีทองมีเหงื่อเย็นไหลออกมาโดยตรง เขาไม่กล้าหยิ่งผยองอีกต่อไป รีบพูด : “ผู้น้อยสมควรตาย โปรดยกโทษให้ด้วย”

อู๋เป่ยถามอีกคนหนึ่ง : “ทำไมเขาถึงตามล่าคุณ”

คนผู้นี้ถอนหายใจ : “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผู้น้อยจริงๆ ผมเอาอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งไปขายในเมือง หลังจากคนผู้นี้มองเห็น ต้องการบังคับขาย นอกจากนี้ราคาที่ซื้อก็ต่ำอย่างมาก ผมจะตอบตกลงได้ยังไง ดังนั้นเลยทะเลาะกับเขาขึ้นมา อีกฝ่ายจึงลงมือกับผม ผมรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ จึงรีบหนีไป พวกเราหนึ่งคนหนีหนึ่งคนไล่ล่า ผ่านตรงนี้พอดี รบกวนหลายท่านแล้ว ต้องขออภัยจริงๆ”

อู๋เป่ยพูดกับผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทอง : “คนอื่นไม่อยากขาย ทำไมคุณต้องบังคับขายด้วย คนของสำนักเซียนม่วงทองของพวกคุณล้วนแล้วหยิ่งผยองแบบนี้เหรอ”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองรีบพูด : “เป็นความผิดของผู้น้อย ต่อจากนี้ไปผู้น้อยไม่กล้าแล้ว”

อู๋เป่ย : “ผมไม่อยากยุ่งเรื่องของคุณ แต่คุณมารบกวนความสุขของผม เตรียมชดใช้ยังไง”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองอึ้งอยู่พักหนึ่ง พูด : “ท่านอยากให้ผมชดใช้ยังไง”

อู๋เป่ย : “ความสุขของผมหายไปแล้ว หากลับมาได้ยากอย่างมาก เอาแบบนี้ คุณชดใช้เงินหนึ่งร้อยล้านเต้าให้ผมแล้วกัน”

มูลค่าของเงินเต้าสูงกว่าเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก เหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์หนึ่งถึงสองหมื่นเหรียญถึงจะสามารถแลกเงินเต้าได้หนึ่งเหรียญ เขาเปิดปากก็คือหนึ่งร้อยล้านเต้า ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองอึ้งทันที บ่นพึมพำ : “ท่านกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม สำนักเซียนม่วงทองทั้งหมดก็ไม่มีหนึ่งร้อยล้านเต้า”

สีหน้าของอู๋เป่ยเคร่งขรึม : “ใครล้อเล่นกับคุณ! คุณชดใช้ไม่ได้ ก็พาผมไปสำนักเซียนม่วงทอง ให้เจ้าสำนักของพวกคุณมาชดใช้!”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเหตุผลกับอู๋เป่ย เขากัดฟันแน่น พูดในใจ แม้ว่าพลังยุทธ์ของพวกคุณจะสูง แต่สำนักเซียนม่วงทองของพวกเราก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน รอให้ไปถึงสำนักแล้วค่อยคุยเหตุผลกับเขาก็ไม่สาย!

ดังนั้น ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองพาอู๋เป่ยและคนอื่นๆไปถึงหน้าประตูสำนักของสำนักเซียนม่วงทอง คนเฝ้าประตูมองเห็นผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทอง ถามทีละคน : “ศิษย์พี่เฉียน คนเหล่านี้เป็นเพื่อนของคุณเหรอ”