ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1702

อู๋เป่ยกล่าว “ฉันเป็นนักปรุงยา และถ้าฉันเดาไม่ผิด ดอกบัวทะเลไม่ได้ผลกับเด็กทุกคนใช่ไหม?”

เจ้าหญิงชิงซุนพยักหน้า “โดยประมาณแล้ว ทุกๆ สี่คนที่เกิด จะมีหนึ่งคนที่ใช้ไม่ได้ผล เด็กคนนั้นจะต้องถูกทอดทิ้ง”

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้ว ถึงไม่มีดอกบัวทะเล พวกเธอก็ยังสามารถทำให้เด็กๆ มีความสามารถในการหายใจใต้น้ำได้”

เจ้าหญิงชิงซุนตะลึงไปชั่วขณะ “ไม่ใช้ดอกบัวทะเล? เป็นไปไม่ได้! ชาวทะเลตะวันออกของเราอยู่ในทะเลมาหลายยุคหลายสมัยแล้ว เรายังไม่เคยพบสิ่งใดที่สามารถทดแทนผลของดอกบัวทะเลได้”

อู๋เป่ย “นั่นเป็นเพราะพวกเธอไม่เข้าใจธรรมชาติของดอกบัวทะเล พวกเธอใช้ชีวิตอยู่ในทะเลมาหลายชั่วอายุคน ทำให้มีภูมิคุ้มกันในการใช้ชีวิตในน้ำทะเลอยู่แล้ว เพียงแต่ความสามารถนี้ต้องใช้เวลาในการปรับตัว แต่สำหรับเด็กแรกเกิด ความสามารถนี้จะถูกปิดผนึกไว้ เมื่อตัดสายสะดือแล้ว พวกเขาจะไม่สามารถอยู่ในน้ำได้ อีกทั้งเด็กแรกเกิดยังมีการปรับตัวที่ค่อนข้างช้า พวกเขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนจึงจะสามารถเปิดใช้งานความสามารถนี้ได้ทีละน้อย ดังนั้น บรรพบุรุษของพวกเธอจึงค้นพบดอกบัวทะเล ซึ่งมีส่วนประกอบทางยาบางชนิดที่สามารถปลุกความสามารถในการใช้ชีวิตในน้ำของทารกได้ภายในเวลาไม่กี่วัน”

หลังจากที่เจ้าหญิงชิงซุนได้ฟัง ก็พยักหน้าอย่างแรงแล้วกล่าวว่า “คุณช่างเก่งกาจจริงๆ ฉันเคยได้ยินผู้ใหญ่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อน พวกท่านก็พูดแบบนี้เหมือนกัน”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “เธอถอนทัพกลับได้แล้ว สามวันหลังจากนี้ ฉันจะนำน้ำยาชนิดหนึ่งมาให้ เมื่อดื่มแล้ว บุตรหลานของพวกเธอทุกคนจะสามารถมีชีวิตรอดอยู่ใต้น้ำได้ทันที”

เจ้าหญิงชิงซุนแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “จริงหรือ? น้ำยาของนายสามารถใช้ได้ผลกับเด็กทุกคนเลยหรือ?”

อู๋เป่ยตอบว่า “แน่นอน น้ำยาที่ฉันทำนั้น ออกฤทธิ์เร็วและไม่มีผลข้างเคียง อีกทั้งยังใช้ได้ผลกับเด็กทารกทุกคน และจะไม่เกิดเหตุการณ์น่าเศร้าที่เด็กทารกทุกๆ สี่คนต้องเสียชีวิตไปหนึ่งคนอีก”

เจ้าหญิงชิงซุนยังคงสงสัย “ฉันจะเชื่อนายได้อย่างไร?”

อู๋เป่ยตบเข้าที่หน้าของเธอ ทำให้เจ้าหญิงชิงซุนเลือดกำเดาไหลและเห็นดาวเต็มไปหมด เธอพูดด้วยความโกรธว่า “นายกล้าตบหน้าฉันเหรอ?”

อู๋เป่ยพูดว่า “ฉันเพียงต้องการให้เธอเข้าใจว่าฉันสามารถฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ ด้วยสถานะของปัจจุบันของเรา ฉันจำเป็นต้องโกหกเธอด้วยหรือ?”

เจ้าหญิงชิงซุนเอามือปิดหน้าด้วยความคับแค้นใจ ตั้งแต่เด็กจนโต แม้แต่เสด็จพ่อยังไม่เคยเธอเลย เจ้าคนถ่อยจากแดนมนุษย์ผู้นี้ กล้าดียังไงมาตบเธอ!

แต่เมื่อนึกถึงความสามารถในการปรุงยาของเขา เธอจึงกัดฟันถามว่า “ถ้าต่อไปนายให้ยาเรา แล้วต้องการให้เราตอบแทนด้วยอะไร?”

อู๋เป่ย “พวกเธอไม่ต้องตอบแทนอะไรเลย แม้พวกเธอจะเป็นชาวทะเล แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ฉันเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ จะปล่อยให้พวกเธอถูกเผ่าเทพข่มเหงคุกคามได้อย่างไร? ฉันไม่เพียงแต่จะปรุงยาให้พวกเธอ แต่ยังจะมอบสูตรยาให้ด้วย”

เจ้าหญิงชิงซุนตกใจมาก “นายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์?”

อู๋เป่ย “ทำไม ฉันดูไม่เหมือนเหรอ?”

เจ้าหญิงชิงซุนรีบคุกเข่าคำนับ “ขออภัยที่เสียมารยาทต่อท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์!”

อู๋เป่ย “เอาล่ะ ถอนทัพก่อน เดี๋ยวฉันจะอยู่ที่นี่และช่วยพวกเธอปรุงยา”

เจ้าหญิงชิงซุนไม่สงสัยอีกต่อไป และรีบไปถอนทัพ

อู๋เป่ยค้นหาสมุนไพรบางชนิดเพื่อเตรียมปรุงยา เขาได้ก้าวข้ามความสามารถในการเล่นแร่แปรธาตุและปรุงยาของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หลายท่านไปแล้ว

ไม่นาน เขาก็พบสูตรยาและลองใช้วิธีที่ง่ายที่สุดในการปรุงยา ท้ายที่สุดแล้ว ระดับการปรุงยาของชาวทะเลก็มีจำกัดและไม่สามารถทำให้ซับซ้อนเกินไปได้ มิฉะนั้น พวกเขาจะไม่สามารถผลิตได้

หลังจากลองผิดลองถูกหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็คิดค้นวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพและทำได้ง่าย

ทันใดนั้น เจ้าหญิงชิงซุนก็มาถึงและรายงานว่า “เรียนท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ฉันได้ถอนทัพแล้ว!”

ขณะที่อู๋เป่ยกำลังดื่มยาจากชาม เขาก็ลองชิมและพูดว่า “อืม รสชาติดี แต่ยังต้องปรับปรุงอีก เอาชามยานี้ไปให้ทารกแรกเกิดคนละหนึ่งช้อน” พูดจบเขาก็หยิบช้อนเล็กๆ ออกมาให้เธอเทียบขนาด

เจ้าหญิงชิงซุนรีบรับหม้อยาและรีบไปยังแคว้นทะเลตะวันออก