ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 172

โอดะฟุกุพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ถูกต้องค่ะ หวังว่าคุณอู๋จะให้ความร่วมมือ”

อู๋เป่ยเริ่มรู้สึกโมโห：“ถ้าฉันไม่ให้ความร่วมมือล่ะ?”

“ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ก็คงต้องขออภัยแล้วล่ะ” โอดะฟุกุโบกมือ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่อยู่ด้านข้างเธอลุกขึ้นยืน จ้องอู๋เป่ยตาเขม็ง

ทั้งสองคนนี้ ล้วนเป็นปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ อายุประมาณสี่สิบ กลิ่นอายของพวกเขาน่ากลัวอย่างมาก

สีหน้าของอู๋เป่ยไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด：“คุณหนูโอดะ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้รู้จักฐานะของฉันเลยนะ”

โอดะฟุกุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“คุณเป็นคนของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ ลูกศิษย์ของท่านตงฟ๋อ ฉันพูดถูกไหม?”

อู๋เป่ยพูดเสียงดัง：“ในเมื่อรู้แล้ว ยังกล้าลงมือกับฉันอีก ใจกล้าดีนี่!”

โอดะฟุกุพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“พูดตามความจริง ว่ากันตามความสามารถ พวกคุณเหยียนหลงบำเพ็ญตนลัทธิเต๋า ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบาทหลวงคนญี่ปุ่นอย่างพวกเราแม้แต่นิด เพราะฉะนั้น ท่านตงฟ๋อทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก”

อู๋เป่ยลุกขึ้นยืน：“งั้นเหรอ? งั้นแสดงให้ฉันดูสักหน่อยสิ ความสามารถของพวกบาทหลวงญี่ปุ่นน่ะ!”

ในห้องโถง มีพื้นที่ว่างอยู่ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ยืนขึ้นมา บนร่างกายมีกลิ่นอายของปีศาจอยู่ ชัดเจนมาก พวกเขาต่างก็เป็นผู้สืบทอดสายเลือดของโอดะยูคาริ บำเพ็ญตนเป็นปีศาจเหมือนกัน!

อู๋เป่ยเดินมาตรงที่ห่างจากพวกเขาหนึ่งเมตร：“หมัดเตะไม่มีลูกตา ถ้าหากโดนพวกนายจนตาย ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ”

“อวดดีนักนะ!” สายฟ้าปรากฏขึ้นในมือของชายหนุ่ม เขาก้มตัว แกว่งหมัดไปตรงหน้า เป้าหมายคือซี่โครงล่างของอู๋เป่ย

ท่าทางของเขาเจ้าเล่ห์ขี้โกงอย่างมาก คิ้วของสวีจี้เฟยกระตุก รีบตะโกนออกมา：“ระวัง!”

ทว่า คนคนนี้ยังไม่ทันได้ลงมือ อู๋เป่ยก็รู้เสียแล้วว่าเขาต้องการจะทำอะไร นี่ก็คือหมัดจิตแห่งปรารถนา ที่สามารถรู้ความคิดความอ่านของอีกฝ่ายได้

เพราะฉะนั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะลงมือ กล้ามเนื้อและลมหายใจของอู๋เป่ยก็ได้เตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นก็ใช้ลูกเตะถีบออกทันที

ลูกเตะนี้ เร็วดุจสายฟ้า ในตอนที่อีกฝ่ายยื่นมือออกมาเพียงแค่ครึ่งเดียว ลูกเตะก็ถูกเสิร์ฟไปถึงหน้าอกของชายหนุ่มแล้ว ในขณะเดียวกัน เขายื่นมือขวาออกไป ต่อยไปยังหญิงสาวด้วยความรวดเร็วและดุดัน

“พรวด!”

ชายหนุ่มพ่นเลือดออกมา ซี่โครงตรงอกเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย เขาทรุดตัวลง ชักลงไปบนพื้นไม่นาน หลังจากนั้นก็ตายไป ลูกเตะของอู๋เป่ยลูกนั้น ทำเอาหัวใจของเขาระเบิด ไม่มียาที่สามารถรักษาได้

หญิงสาวเห็นว่าคู่หูตัวเองนั้นถูกเตะกระเด็น เธอตวาดเสียงดัง ทั้งออกหมัดและลูกเตะอย่างต่อเนื่อง ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่าทางของเธอนั้นรวดเร็วมาก ดุดัน โหดเหี้ยม

แต่ทว่า ทุกการกระทำของเธอ ต่างก็อยู่ในสิ่งที่อู๋เป่ยคาดการณ์ล่วงหน้าไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นวินาทีที่เธอถีบลูกเตะออกมานั้น อู๋เป่ยเพียงแค่หันข้างแล้วชี้ไปยังไหล่ขวาของเธอ

การชี้ครั้งนี้ รุนแรงราวกับระเบิด หญิงสาวกระเด็นลอยออกไปหลายเมตร สีหน้าอ่อนแรง เปลี่ยนเป็นหน้ามืดทันตา

สี่คนที่เหลือค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วล้อมอู๋เป่ยไว้

โอดะฟุกุเพียงแค่ยกมือ ห้ามพวกเขาไว้ เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วพูด：“สมกับเป็นลูกศิษย์ของท่านตงฟ๋อ ความสามารถเปี่ยมล้น ต่อให้สู้กับปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ถึงสองคน ก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย”

อู๋เป่ยจ้องไปที่เธอ：“โอดะฟุกุ ฉันเตือนเธอไว้หน่อย อย่าลงมือกับฉันดีกว่านะ ฉันไม่อยากฆ่าผู้หญิง”

โอดะฟุกุส่ายหน้า：“คุณอู๋เป่ย ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่างชั้นเทพกับชั้นพรสวรรค์นะ ทั้งสองเป็นเหมือนเมฆกับโคลน”

เธอก้าวออกไป จู่ๆรอบข้างก็เต็มไปด้วยชั้นบรรยากาศสีดำจากไอปีศาจ ไอปีศาจนี้เยือกเย็น มืดมน ทำให้ผู้คนขยะแขยง เกิดความสั่นกลัวในจิตใจ

อู๋เป่ยจ้องเธอ แล้วพูดกับสวีจี้เฟย：“พี่สาม ดูแลจื่อยี่ให้ดี”

พูดจบ รอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของลัทธิเต๋า ไอลัทธิสีทองอย่างรุนแรง พุ่งขึ้นสูงหลายนิ้ว ราวกับเทพเจ้า!

อู๋เป่ยหันกลับไปก็เห็นหมัดพุ่งมาจากหนึ่งคนในนั้น ถูกเขาสวนไปที่ไหล่ เพียงแค่สองสามท่า ก็ทำให้ไม่กี่คนนั้นล้มลงกับพื้น บาดเจ็บจนแขนหักขาหัก

เขาหันกลับมาอีกครั้ง อวัยวะภายในของเธอถูกเผาไหม้หมดแล้ว พลังแห่งความชั่วร้ายมาเจอกับพลังแห่งพระเจ้า นี่เป็นผลของพลังที่แข็งแกร่งที่เผาไหม้ไงล่ะ ต้าหลัวจินเซียนก็ช่วยเธอฟื้นขึ้นมาไม่ได้หรอก!

นัยน์ทั้งสองของโอดะฟุกุเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ก่อนตายเธอจ้องเขม็งอู๋เป่ย：“ปู่ฉันจะต้องแก้แค้นแทนฉันแน่นอน! ตระกูลโอดะไม่มีทางปล่อยแกไป......”

พูดจบ จู่ๆนัยน์ตาเธอก็มีควันสีดำลอยขึ้นมา จนถูกเผามอดไหม้ไป ไม่นาน นัยน์ตาทั้งสองก็กลายเป็นหลุมดำสองหลุม ดูแล้วน่ากลัวพิลึก

คนญี่ปุ่นที่เหลือห้าคนเห็นฉากตรงหน้า ก็ตะโกนร้องออกมา ต่างคนต่างพูดภาษาญี่ปุ่นออกมา แล้วทยอยกันดึงกริช ปาดไปที่คอของตัวเอง

ไม่นาน ห้าชีวิตก็จบลง วิธีการทำแบบนี้ของพวกเขาก็เหมือนการตายตามสามี เจ้านายเสียชีวิต พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ หรือจะบอกว่า ต่อให้พวกเขามีชีวิตรอดกลับไป ก็คงถูกโอดะยูคาริฆ่าตายอยู่ดี แถมอาจจะนำความหายนะมาให้คนในครอบครัวอีกด้วย

อู๋เป่ยไม่ได้ขวางอะไร ถังจื่อยี่ตกใจจนไม่กล้าดู ก้มหน้าอยู่ตลอด จนกระทั่งอู๋เป่ยพยุงเธอขึ้นแล้วพูด：“ไปกันเถอะ”

พอออกมาจากที่ทำการ สวีจี้เฟยก็ถอนหายใจ：“นาย เกรงว่านายคงสร้างเรื่องเข้าให้แล้วล่ะ ตระกูลโอดะต้องมาแก้แค้นนายแน่”

อู๋เป่ยสีหน้าเรียบเฉย ：“ไม่เป็นไร มาทีละคนก็ฆ่าไปทีละคน! ฉันแค่ไม่เข้าใจ ทำไมหุ่นปีศาจถึงถูกพวกญี่ปุ่นเอาไปได้!”

สวีจี้เฟย：“เรื่องแบบนี้ ก็ต้องได้รับความร่วมมือจากคนฝั่งเหยียนหลงไง ไม่เช่นนั้นมีหรือจะสำเร็จ”

อู๋เป่ยรีบโทรหาเย่เทียนจงทันที ฝั่งเย่เทียนจงรับสายด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ราวกับกำลังโมโหอยู่ แต่เขาก็ยังถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน：“ศิษย์น้อง มีอะไรงั้นเหรอ?”

อู๋เป่ย：“ศิษย์พี่ ผมเจอกับโอดะฟุกุ เธอเป็นหลานของโอดะยูคาริ”

เย่เทียนจง：“หืม? เธอไปหานายเหรอ? ได้พูดอะไรหรือเปล่า?”