ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1724

อู๋เป่ยหันกลับมาและมองไปที่จางกวานโหว: “ฉันจะออกไปสักพัก”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ยกชายหนุ่มขึ้นมาและมุ่งหน้าไปยังสำนักหวงหลง

สำนักหวงหลง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงของหวงหลง เพื่อฝึกซ้อม มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความนอบน้อม ชายชราเป็นผู้นำของสำนักหวงหลง หรือที่รู้จักในชื่อหวงหลงผู้แท้จริง

การฝึกฝนของหวงหลงผู้แท้จริงไม่ได้อ่อนแอ แต่ต่อหน้าคนชายหนุ่มที่เหมือนจะคราวหลานนั่น กลับให้ความเคารพและให้เกียรติ

“คุณชาย โดยใช้กลยุทธ์ของคุณ เราได้ฆ่าผู้หลอมรวมไปแล้วสามคน ผมเดาว่าอาจจะไม่มีผู้หลอมรวมโผล่มาอีกเร็วๆนี้ใช่ไหม?”

ชายหนุ่มพูดอย่างสงบ: “คุณต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา ผู้หลอมรวมจะปรากฏขึ้นโดยไม่คำนึงถึงเวลา”

หวงหลงผู้แท้จริง: “ตกลง”

ในเวลานี้มีร่างสองร่างเข้ามาในห้องโถง คนหนึ่งคืออู๋เป่ย และอีกคนคือชายหนุ่ม

ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นหวงหลง เขาก็ตะโกนร้องทันที: “พ่อ!”

หวงหลงผู้แท้จริงตกตะลึง แต่เขาก็ไม่ขยับเพราะคุณชายเคียว ที่อยู่ตรงหน้าเขามีสีหน้าจริงจังและจ้องมองไปที่คนแปลกหน้า

อู๋เป่ยยังมองไปที่ชายที่นั่งถัดจากหวงหลงผู้แท้จริงและถามว่า: “นายคือคนที่อยู่เบื้องหลังสำนักหวงหลงใช่ไหม?”

ชายคนนั้นโบกมือ ส่งสัญญาณให้หวงหลงถอยไป อู๋เป่ยก็ปล่อยชายหนุ่มที่ลากมาไปด้วย พ่อลูกรีบออกจากห้องโถงไปราวกับว่ากำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่าง

หลังจากที่ทั้งสองจากไป ชายคนนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ : “ประมาทเกินไป มีผู้หลอมรวมมาถึงที่ ดูเหมือนว่าแผนของฉันจะไม่รอบครอบเท่าที่ควร”

อู๋เป่ย: “นายหมดโอกาสเอาตัวรอดแล้ว”

ชายคนนั้นพูดว่า: “ให้ฉันแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อเคียวทานิ”

อู๋เป่ย: “คนที่จะฆ่านายชื่ออู๋เป่ย”

เขาไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระอีก เริ่มลง ฝ่ามือสีแดงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นและโจมตีไปยังคู่ต่อสู้

ร่างของเคียวทานิกลายเป็นภาพลวงตา หลังถูกอู๋เป่ยจับไว้ร่างก็ค่อยๆ จางหายไป แต่เขาก็ยังส่งเสียง: “ตัวตนที่แท้จริงของฉันถูกซ่อนไว้มานานแล้ว อู๋เป่ยฉันจะจำนายไว้ เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมฉันจะกลับแล้วเอาชีวิตของนายไป” หลังจากพูดเช่นนั้นร่างนั้นก็หายไป

ใบหน้าของอู๋เป่ยบิดเบี้ยว เขาไม่คาดคิดว่านายเคียวทานิ จะมีกลอุบายแบบนี้ ทำห้วันนี้เขาต้องหนีไปได้!

อู๋เป่ยอารมณ์ไม่ดี เขาจึงไม่ได้กลับไปที่กวนเทียนวิลล่าแต่ไปหาลัวเฟยเฟยแทน

ในตอนนี้ลัวเฟยเฟยซื้อบ้านอีกหลังตรงข้ามมหาลัย ทั้งครอบครัวก็ได้ย้ายไปอยู่ที่นั่น เมื่ออู๋เป่ยมาที่ตระกูล เขาเห็นใบหน้าของลัวเฟยเฟยถูกพันด้วยผ้ากอซ แขนของเธอได้รับบาดเจ็บ เธออยู่บ้านเพื่อพักฟื้น

เมื่อเห็นแบบนี้ เขาก็รู้สึกโกรธและถามด้วยเสียงแข็งกร้าว “เฟยเฟย ใครทำร้ายเธอ?”

ดวงตาของลัวเฟยเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดง: “เสี่ยวเป่ย ช่างมันเถอะ เขาไม่ใช่คนที่เราจะไปยุ่งด้วยได้”

อู๋เป่ยยิ้ม: “ไม่ใช่คนที่ไปยุ่งด้วยได้ แต่เธอก็บอกให้ฉันรู้ว่ามันเป็นใครได้ไม่ใช่เหรอ?”

เน่ยอิงถอนหายใจเบา ๆ : “อู๋เป่ย คนที่ทำร้ายเฟยเฟย เป็นลูกชายราชาใต้ดินของเมืองนี้หรือที่รู้จักในชื่อ คุณชายปัว ไอ้นี่ทำเรื่องเลวร้ายทุกอย่าง หากตำรวจมาไม่ทันไม่รู้ว่าเฟยเฟยจะเป็นยังไงบ้าง ”

อู๋เป่ยหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “เฟยเฟย เธอบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

แม้ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่ลัวเฟยเฟยก็ยังคงเล่าให้ฟัง

เมื่อสองวันก่อนเธอไปร้องเพลงและสนุกสนานกับเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนหนึ่ง ระหว่างทางไปห้องน้ำ จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเมาเห็นเธอจึงเริ่มเข้ามาลวนลาม

ลัวเฟยเฟยจึงตบไป ชายคนนั้นเป็นคนเลวเลยทีเดียว เรียกคนมาทำร้าย ลัวเฟยเฟยทันที แถมยังทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้องได้รับบาดเจ็บหลายคนอีกด้วย

เจ้าของร้านกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงโทรแจ้งตำรวจทันที แต่ถึงอย่างนั้นลัวเฟยเฟยก็ยังได้รับบาดเจ็บ แต่ถ้าตำรวจไม่มาทัน คุณชายปัวนั่นก็คงพร้อมที่จะทำอะไรที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น เพื่อหยามศักดิ์ศรีของลัวเฟยเฟย

อู๋เป่ยแอบตำหนิตัวเอง เขาประมาทเกินไปและควรคิดถึงอันตรายพวกนี้ให้ถี่ถ้วน