ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1733

ผู้นำค่ายหมาป่าขาวหน้าซีด ลมปราณที่อู๋เป่ยปล่อยออกมาทำให้เขาไม่มีความกล้าที่จะต่อต้าน เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันทีและพูดขึ้นว่า "โปรดไว้ชีวิตข้า ! "

อู๋เป่ยกล่าว "ไม่ใช่เจ้ามีตำราความเป็นความตายหรอกหรือ ไม่รู้หรือว่าวันนี้ตัวเองจะต้องตาย"

ผู้นำค่ายหมาป่าขาวยิ้มอย่างขมขื่นและพูดขึ้น "มันบอกว่าวันนี้ท่านจะไม่ฆ่าข้า"

อู๋เป่ยกล่าว "ตำราความเป็นความตายอยู่ที่ไหน"

ผู้นำค่ายหมาป่าขาวหยิบตำราสีดำออกมาจากแหวนเก็บสมบัติอย่างเชื่อฟัง โดยมีรัศมีแปลก ๆ ไหลอยู่บนนั้น

อู๋เป่ยไม่ได้มองใกล้ ๆ เพียงแค่รับมันมาแล้วถามว่า "เจ้ามีเงินเหลืออยู่ในค่ายหมาป่าขาวเท่าไหร่" ในเมื่อเขาก็มาแล้ว แน่นอนว่าเขาจะต้องทำเงินเสียหน่อย ยังไงซะในอาณาจักรเทพก็ต้องใช้เงินเช่นกัน

ผู้นำค่ายหมาป่าขาวกล่าว "ข้ามีเหรียญเทพเจ้าห้าหกล้านเหรียญอยู่ในมือ"

อู๋เป่ยกล่าว "เตรียมห้าล้านให้ข้า ห้าล้านนี้ไถ่ชีวิตเจ้า"

ผู้นำค่ายหมาป่าขาวไม่ได้คิดมากมาย เขาจึงมอบเหรียญเทพเจ้าจำนวนห้าล้านเหรียญอย่างรวดเร็ว อู๋เป่ยพิจารณาดูคร่าว ๆ แล้วพูดว่า "อืม เมื่อเห็นว่าเจ้ารู้เรื่องรู้ราว ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไว้มีเวลา ข้าจะกลับมาเยี่ยม” หลังจากนั้นเขาก็หยิบเหรียญทองแล้วหันหลังกลับและจากไป

ทุกคนในค่ายหมาป่าขาวมองหน้ากัน เขาจะกลับมาอีกหรือ

เมื่อกลับมาถึงเมืองม้าขาว อู๋เป่ยเปิดประตูลานบ้าน และพบกับซ่งจื่อซานและคุณหนูซ่งกำลังรอเขาอยู่ที่ลานบ้าน

เขาประหลาดใจเล็กน้อย แล้วซ่งซีซานก็โค้งคำนับเขาอย่างสุดซึ้งแล้ว "คุณชายอู๋ ขอขอบคุณที่ท่านเข้ามาช่วยเหลืออย่างเด็ดเดี่ยว มิฉะนั้นผลลัพธ์คงไม่สามารถจินตนาการได้"

ที่แท้หลังจากกลับถึงบ้าน คุณหนูซ่งก็ไปบอกซ่งซีซานว่าเกิดอะไรขึ้น ซ่งซีซานรู้สึกขอบคุณอู๋เป่ย เขาจึงส่งคนไปสืบที่อยู่ของอู๋เป่ยทันที เมื่อเขารู้ว่าอู๋เป่ยพักอยู่ที่โรงแรม เขาจึงพาบุตรีมาเยี่ยมอู๋เป่ยด้วยตนเองเพื่อแสดงความขอบคุณ

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ท่านลุงซ่ง เราคุยกันมานานตลอดทางก็ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

ซ่งจื่อซานกล่าว "คุณชายอู๋เป็นคนที่มีคุณธรรมและกล้าหาญ แต่ความกรุณาและความดีใหญ่หลวงนี้ ข้าพเจ้าซ่งไม่อาจลืมได้ คุณชายโรงเตี๊ยมแห่งนี้เรียบง่าย เหลือเกิน เหตุใดไม่ย้ายไปอยู่ที่บ้านของข้าเสีย เรื่องการกินจะสะดวกกว่าที่นี่"

เมื่ออู๋เป่ยเห็นว่าเขาเชิญอย่างจริงใจ เขาก็ไม่ได้เกรงใจและไปยังจวนซ่งกับเขา

ซ่งจื่อซานเป็นพ่อค้ารายใหญ่ในเมืองม้าขาว เขามีทรัพย์สินมากมาย แต่เขาเป็นคนถ่อมตัวและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าเมือง หลายปีมานี้เป็นไปอย่างราบรื่น ธุรกิจก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเข้าไปในจวนซ่ง อู๋เป่ยก็เห็นความแตกต่างระหว่างโรงเตี๊ยมกับสถานที่แห่งนี้ มันเป็นเพียงห้องนั่งเล่นที่มีพื้นทั้งหมดปูด้วยหินวิญญาณ และภาพวาดที่แขวนไว้ก็วาดโดยปรมาจารย์ซึ่งจะส่งผลดีต่อเจ้าของ

ยิ่งไปกว่านั้น อู๋เป่ยยังรู้สึกได้ว่ามีปรมาจารย์หลายคนซ่อนอยู่ในจวนซ่งแห่งนี้ในเวลานี้ จากการแนะนำของซ่งซีซาน อู๋เป่ยรู้ว่าคุณหนูซ่งชื่อซ่งเสี่ยวฉาน

ซ่งจื่อซานต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นและจัดงานเลี้ยงขอบคุณเขาด้วย หลังจากดื่มไวน์ไปสามแก้ว เขาก็เริ่มถามเกี่ยวกับภูมิหลังของอู๋เป่ย และดูเหมือนว่าจะสนใจเขา

อู๋เป่ยเพียงแต่บอกว่าเขามาจากชนบทและไม่เคยเห็นโลกนี้มาก่อน ซ่งจื่อซานยิ้มแล้วพูดว่า "คุณชาย ท่านไปที่ค่ายหมาป่าขาว การเดินทางราบรื่นหรือไม่"

อู๋เป่ยตอบ "ข้าได้ยินมาว่ามีโจรอยู่ที่นั่น ข้าไปเพื่อสั่งสอนพวกเขาและเอาเงินจำนวนหนึ่ง"