ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1778

เมื่อเข้าสู่ชั้นใต้ดินแล้ว อู๋เป่ยก็เข้าสู่มิติที่แยกออกมา ในห้วงเวลานั้นมีรัศมีที่คุ้นเคยกับเขามาก แต่เมื่อเขาคิดอย่างรอบคอบ เขาก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกคุ้นเคยนี้มาจากไหนกันแน่

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบซากปรักหักพังของกำแพงที่พังทลายและวัชพืชรกร้าง มีแผ่นหินตั้งขึ้นทุกหนทุกแห่ง แต่แผ่นหินส่วนใหญ่ถูกทำลายไปแล้ว และเหลือเพียงไม่กี่แผ่นเท่านั้น

อู๋เป่ยยืนอยู่ในซากปรักหักพังและตระหนักว่าห้วงเวลานี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวที่เหลืออยู่ในช่วงเวลาหนึ่งซึ่งไร้ชีวิตชีวา มันเหมือนกับภาพวาด แต่ภาพวาดนี้เป็นสามมิติ และผู้คนสามารถเคลื่อนไหวไปมาในภาพวาดได้

เขาเดินไปที่อนุสาวรีย์หินที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งและเอื้อมมือออกไปหยิบชิ้นส่วน เศษชิ้นส่วนนั้นไม่สลักสำคัญอะไร มันเบาราวกับขนนกในมือ

ในขณะนี้ ห้วงเวลาหลงหยวนที่เขาเปิดออกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มันปล่อยออร่าลึกลับออกมา จากนั้นภาพก็บิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงไป แล้วกลายเป็นแสงและเข้าสู่ห้วงเวลาและพื้นที่หลงหยวนของอู๋เป่ย

เดิมทีหลงหยวนมีเพียงพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้นที่รายล้อมไปด้วยหมอก หลังจากแสงนี้เข้ามา ฉากที่เขาเห็นก่อนที่จะเคลื่อนตัวลงสู่หลงหยวนและสดใสขึ้นมา หญ้าบนซากปรักหักพังเปล่งประกายความมีชีวิตชีวา

เขาตกใจ และเมื่อเขามองออกไปข้างนอก ทุกอย่างก็หายไป ไม่มีข้อความใด ๆ ไม่มีแผ่นหิน มีเพียงหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน

หัวใจของเขาเต้นรัวจากนั้นเขาก็รีบออกไป ผู้อาวุโสในวิหารถามด้วยรอยยิ้ม "เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงออกมาแล้ว"

อู๋เป่ยกล่าว "อันแรกข้าก็ไม่เข้าใจแล้ว ช่างมันเถอะ"

ผู้อาวุโสกล่าว "มันเป็นเรื่องปกติที่จะไม่เข้าใจ ถ้าเข้าใจสิถึงจะแปลก"

ทันทีที่เขาออกมา เขาก็พูดกับเหลิงเซียนทันที "พาครอบครัวของเจ้าไปกับข้า"

เหลิงเซียนพยักหน้าและพาอู๋เป่ยมาที่บ้านของนาง ครอบครัวของเหลิงเซียนรวมทั้งคนรับใช้ มีหลายร้อยคนและอาศัยอยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่

อู๋เป่ยเหลือบมองที่วิลล่า หลังจากหารือกับเหลิงเซียนแล้ว เขาก็โบกมือ จากนั้นวิลล่าทั้งหมดและดินแดนหนาสามสิบเมตรก็ลอยขึ้น แล้วตามเขาไปที่จักรวรรดิเทียนหวู่

เมื่อเขามาถึงจักรวรรดิ อู๋เป่ยหาสถานที่ที่มีภูมิลักษณะและทำเลที่ดี เขาขุดดินผืนหนึ่งแล้วจึงวางวิลล่าทั้งหมดลงไป มีความเหมาะเจาะ

พื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย และผู้คนในวิลล่าก็ออกมาดูสถานการณ์ จากนั้นพวกเขาก็พบว่าสภาพล้อมรอบเปลี่ยนไป เหลิงเซียนรีบไปอธิบายให้พวกเขาฟัง แต่อู๋เป่ยก็ไม่ได้ปรากฏตัว เขาตรงกลับไปที่พระราชวังทันที

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยฉากในหลงหยวน เขามาถึงสถานที่ที่เขาฝึกฝน จิตใจของเขาจมลงไปในนั้น และเขาเริ่มศึกษาสถานการณ์ในหลงหยวน จิตสำนึกของเขาเข้าสู่หลงหยวน มาที่แผ่นหินและสังเกตคำและรูปแบบบนแผ่นจารึก

หลังจากดูแล้ว เขาค้นพบว่าคำบนแผ่นหินแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากที่บันทึกไว้ในหนังสือของเฉียนซวนจื่อ คำและรูปแบบบนแผ่นหินยังมีชีวิตอยู่และเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ในขณะที่เนื้อหาของหนังสือได้รับการแก้ไขและไม่มีการเปลี่ยนแปลง

อู๋เป่ยยืนอยู่หน้าแผ่นศิลา เขาจ้องไปที่มันและศึกษาความลึกลับของมัน ยิ่งเขามองมันนานเท่าไหร่ เนื้อหาบนแผ่นจารึกหินก็จะเปลี่ยนไปเร็วขึ้นเท่านั้น ในขณะนี้ดวงตาแห่งมิติของอู๋เป่ยเข้ามามีบทบาท ในการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดบนแผ่นหิน เขาจัดเรียงและรวมเข้าด้วยกันในหัวของเขา ด้วยวิธีนี้ในไม่ช้าเขาก็ค้นพบความลึกลับของแผ่นหินนั้น สิ่งที่บันทึกไว้บนแผ่นหินคือพลังเวทย์มนตร์ที่เหนือกว่าจักรวาลและพลังนี้จะปรากฏในรูปแบบเฉพาะ

ร่างกายของอู๋เป่ยเคลื่อนไหวในกระบวนท่าสามสิบหกในทันที และทุกการเคลื่อนไหวก็ยากลำบาก นอกจากนี้กระบวนท่าทั้งสามสิบหกประการนี้จะต้องกระทำพร้อม ๆ กันด้วย

อย่างไรก็ตาม เขามีร่างเดียวเท่านั้น และหากต้องทำกระบวนท่าสามสิบหกประการในเวลาเดียวกัน เขาต้องใช้ความลับของมิติอวกาศ โชคดีที่เขามีความสามารถนี้เมื่อเขาเปิดคลังสมบัติลับ

ทันใดนั้น พื้นที่มิติสามสิบหกก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา โดยมีร่างของเขาอยู่ในแต่ละพื้นที่ จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวลึกลับในเวลาเดียวกัน ในวินาทีสุดท้าย กระบวนท่าสามสิบหกประการก็รวมเป็นหนึ่ง ซึ่งเทียบเท่ากับที่กระบวนท่าสามสิบหกประการในเวลาเดียวกัน

"บูม ! "

ความว่างเปล่าสั่นสะเทือน แผ่นดินคำราม และพลังพิเศษที่เหนือจักรวาลก็ปรากฏขึ้น แม้ว่ามันจะปรากฎเป็นระยะเวลาสั้น ๆ แต่พลังของมันก็ทำให้อู๋เป่ยประหลาดใจ