ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1798

อู๋เป่ยพูดว่า ：“แม้แต่นักปราชญ์ชา ก็อาจไม่รู้วิธีชงชา การชงชาให้ที่ดีที่สุด ก็คล้ายกับการเก็บรวบรวมยาหลังการปรุงยา หากเก็บรักษายาได้ไม่ดี อายุวัฒนะจะดีเพียงใดก็ไม่มีประสิทธิภาพที่ดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวจือโหมวก็รู้สึกเอะใจ ：“คุณชาย หมายความว่าการชงชาก็ต้องใช้ขั้นตอนเหมือนกับการปรุงยาเหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า ：“วิธีการชงชา เรียกว่าสูตรหกอักขระ”

หญิงสาวที่กำลังชงชาเดามาพร้อมกับถาดน้ำชาและโถชา ยิ้มและพูดว่า ：“คุณชายรู้จักสูตรหกอักขระด้วย น่าเลื่อมใส ปู่ของข้าเคยบอกว่า ชาที่ข้าชงนั้นไม่สมบูรณ์แบบจริงๆ คุณชายโปรดชี้แนะด้วย”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันไปมองคุณหนูหมิงพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

??

คุณหนูหมิงยิ้มแล้วพูดว่า ：“ฉีอวิ๋น ทำไมวันนี้เจ้าจึงมาตั้งแผงที่นี่?”

หลัวฉีอวิ๋นยิ้มแล้วพูดว่า ：“ท่านปู่บอกว่า คนที่มาร่วมงานประชุมนักปรุงยา ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญในการชิมชา ดังนั้นจึงให้ข้านำใบชามาหลายชนิด”

เธอชมว่า ：“ชาที่ท่านชงนี้ ทำให้ใบชานั้นมีคุณภาพยิ่งขึ้นได้ ข้าน้อยขอชื่นชม！”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า ：“ใบชานี้ค่อนข้างดี แต่ขาดคุณภาพขณะคั่วชา ข้าชดเชยสิ่งนี้ ที่แผงขายชาแล้ว”

คุณหนูหมิงรู้สึกประหลาดใจมาก เธอถามหลัวฉีอวิ๋น ：“ที่เขาพูดจริงไหม?”

หลัวฉีอวิ๋นพยักหน้า คุณชายท่านนี้พูดถูกต้อง คุณชาย ไม่ทราบว่าท่านอะไร?

อู๋เป่ยพูดว่า ：“หลี่เต๋อฉาย”

หลัวฉีอวิ๋นพูดว่า ：“คุณชายหลี่ ท่านช่วยชี้แนะข้าหน่อยได้ไหม ว่าการคั่วชานี้มีข้อบกพร่องอะไรบ้าง?”

อู๋เป่ยจึงแสดงความคิดเห็นของตัวเองออกมาว่า ：“ตอนที่แม่นางทำการคั่วชา คงมีความคิดขุ่นเคืองอยู่ในใจ ความขุ่นเคืองนี้ซึมเข้าไปในใบชา ทำให้ชาไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลัวฉีอวิ๋นก็ตระหนักได้ทันทีว่า ：“ใช่แล้ว！ เมื่อได้คุณชายพูดเช่นนี้ ข้าก็รู้แจ้งทันที！ ในเวลานั้น ข้ารู้สึกขุ่นเคืองเกี่ยวกับการแต่งงานที่พ่อแม่จัดการไว้ให้ข้า！”

คุณหนูหมิงตกใจ และพูดว่า ：“ฉีอวิ๋น เข้าไม่อยากแต่งงานกับพี่ชายข้าเหรอ?”

หลัวฉีอวิ๋นพูดเบาๆว่า ：“ข้ากับพี่ชายเจ้าไม่เหมาะสมกัน”

คุณหนูหมิงถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า ：“ข้าคิดว่าเจ้าคงจะชอบเขา แต่พ่อของข้าได้พาคนมาสู่ขอแล้ว ดังนั้น......”

หลัวฉีอวิ๋น ：“หมิงหลัน วันนี้อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย”

ผู้บำเพ็ญที่ถูกสารพิษคนนั้น ก็จิบชาไปหนึ่งคำ แต่ทันทีที่เขาดื่มเข้าไป ก็รู้สึกถึงกลิ่นที่เหม็นมาก จึงรีบคายชาออกจากปาก แล้วพูดด้วยความโกรธว่า ：“นี่มันชาอะไร?”

อู๋เป่ยเหลือบมองเขา ：“สารพิษทำให้ประสาทรับรสของเจ้าแตกต่างจากคนทั่วไป ตอนนี้ไม่ว่าเจ้าจะดื่มอะไรก็ล้วนมีกลิ่นเหม็นมาก หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าก็ลองดื่มน้ำเปล่าดูซิ”

ชายคนนั้นลองดื่มน้ำเปล่า และแน่นอนว่ามีกลิ่นคาวจางๆ เขาอดไม่ได้ที่จะสิ้นหวังและพูดว่า ：“ดูเหมือนว่า สถานการณ์ต่อไปของข้าจะแย่ลงเรื่อยๆ！”

หลิวจือโหมวถามว่า ：“คุณชาย มีวิธีช่วยเขาไหม?”

ในฐานะที่เป็นนักปรุงยาเหมือนกัน หลิวจือโหมวรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขา เพราะเขาเองก็มีแนวโน้มที่จะถูกสารพิษในอนาคต