ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1801

ฮุยเหมยเต้าจวินหัวเราะเยาะ ：“เจ้ามีสายตาที่เฉียบคมอยู่บ้าง นี่คือปีศาจโลหิต！ พวกมันมาจากอเวจีทะเลโลหิต ผู้อ่อนแอจะถูกผู้แข็งแกร่งกลืนกิน แม้แต่ปีศาจโลหิตที่อ่อนแอที่สุด ก็มีพลังระดับเต้าจวิน ในมือข้ามีปีศาจโลหิตสามพันตัว แม้ว่าเจ้าจะเป็นต้าเต้าจวินแล้วไงล่ะ?”

หลิวจือโหมวพูดด้วยเสียงเข้มว่า ：“ปีศาจโลหิต เป็นของต้องห้าม ไม่กลัวราชสำนักเซียนจะตามล่าเจ้าเหรอ?”

ฮุยเหมยเต้าจวินหัวเราะเยาะ ：“ตามล่าข้า? ถ้าพวกเจ้าตายกันหมด ราชสำนักเซียนจะรู้ได้อย่างไร?”

ใบหน้าของหลัวฉีอวิ๋นซีดลง เธอพูดว่า ：“ปู่ของข้าคือนักปราชญ์ชา หากเจ้ากล้าทำร้ายพวกข้า ปู่ของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่！”

อู๋เป่ย พูดเบาๆว่า ：“แม่นางหลัว พูดไปก็เปล่าประโยชน์ เขาเป็นพวกใกล้ตาย ปีศาจโลหิตรอบตัวเหล่านี้ ก็น่าจะเลี้ยงด้วยเลือดของผู้บำเพ็ญ”

ฮุยเหมยเต้าจวินหัวเราะ“หึๆ” ：“เจ้าหนู เจ้าพอมีสายตาที่เฉียบคมอยู่บ้าง ถ้าเช่นนั้น ก็ยอมตายแต่โดยดีเถอะ！”

หลัวฉีอวิ๋นกัดฟัน เธอหยิบยันต์ศักดิ์สิทธิ์ออกมา แล้วพูดว่า ：“คุณชายรีบไป ข้าจะขวางเขาไว้เอง！”

ขณะที่พูด เธอก็เปิดใช้งานยันต์ศักดิ์สิทธิ์ และแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ห่อหุ้มอู๋เป่ยไว้ และพยายามจะส่งเขาออกไปจากที่นี่ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่แสงศักดิ์สิทธิ์ส่องประกาย อู๋เป่ยก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

หลัวฉีอวิ๋นตกตะลึง เขากระทืบเท้าอย่างกังวล ：“คุณชาย ทำไมท่านยังไม่ออกไปล่ะ?”

อู๋เป่ย ยิ้มแล้วพูดว่า ：“แม่นางหลัว ยันต์ศักดิ์สิทธิ์นี้ เป็นยันต์ที่ปู่ของเจ้ามอบให้เจ้าเพื่อไว้ป้องกันตัว ทำไมเจ้าถึงเอามันมาใช้กับข้า?”

หลัวฉีอวิ๋นพูดว่า ：“ทักษะการแพทย์ของคุณชายไม่มีใครสามารถเทียบได้ แน่นอนว่าข้าจะให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายไม่ได้！”

อู๋เป่ย ถอนหายใจเบาๆ ：“ช่างเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีจริงๆ”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ปล่อยลมปราณมหาเทพ พลังศักดิ์สิทธิ์เหลือล้นก็ถูกปลดปล่อยออกมา ปีศาจโลหิตเหล่านั้นก็เปล่งเสียงคำรามที่แสบแก้วหูออกมาทันที โลหิตมหาเทพของอู๋เป่ย เป็นยาชูกำลังชั้นดีสำหรับพวกมัน

“เจ้า.........คือมหาเทพ?” ฮุยเหมยเต้าจวินอุทานด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

อู๋เป่ย ：“อืม เจ้าไม่ได้ตาบอด”

หลัวฉีอวิ๋นยิ่งตกตะลึง ：“มหาเทพ คุณชายคือมหาเทพจริงๆเหรอ?”

อู๋เป่ย ยิ้มเล็กน้อย ：“แม่นางหลัวไม่ต้องกลัว ปีศาจโลหิตเพียงไม่กี่ตัว ไม่มีอะไรต้องกังวล”

ทันทีที่สิ้นเสียง ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้น การสังหารรอบที่สามของโลกมนุษย์ก็เริ่มขึ้น ปีศาจโลหิตเหล่านี้ยังไม่ทันโจมตีก็ถูกตรึงไว้แล้ว และพวกมันต่างส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน

ฮุยเหมยเต้าจวินและผู้ติดตามของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และทุกคนก็มีใบหน้าที่ซีดเซียว

“ทำลาย！”

สถานที่สังหารสั่นสะเทือน ปีศาจโลหิตนับร้อยก็ระเบิดทีละตัว กลายเป็นหมอกเลือด จากนั้นก็ถูกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ดูดและกลั่นกรอง นี่เป็นหน้าที่หนึ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ กลั่นกรองคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งให้กลายเป็นหุ่นเชิด และกลายเป็นพลังส่วนหนึ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ต่อมา หมอกเลือดเหล่านี้ก็ควบแน่นกันเป็นปีศาจโลหิตสิบสองตัว ด้วยพลังของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ปีศาจโลหิตแต่ละตัวจึงมีความแข็งแกร่งระดับมรรคาจารย์

ในที่สุดฮุยเหมยเต้าจวินก็สิ้นหวัง เขากรีดร้องด้วยความเวทนา ：“คุณชายไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วยเถิดคุณชาย！”

อู๋เป่ย จ้องมองเขาและพูดว่า ：“ใครให้เจ้ามาสังหารข้า?”

ฮุยเหมยเต้าจวินรีบพูดว่า ：“ไม่มีใครบงการ เป็นเพราะข้าน้อยหน้ามืดตามัว ต้องการเงินทองของคุณชาย ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว คุณชายโปรดให้อภัยด้วย！”

อู๋เป่ย ：“ให้อภัย? ก็ได้ เจ้าชอบขโมยเงินไม่ใช่เหรอ? งั้นตอนนี้เอาเงินทั้งหมดที่เจ้ามีออกมา ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีเงินเก็บเท่าไหร่”

ฮุยเหมยเต้าจวินรู้สึกปวดใจ และปวดร้าวมาก แต่เขาไม่กล้าขัดขืน เมื่อเทียบกับชีวิตแล้ว เงินก็ไม่มีค่าอะไรเลย?

เขาหยิบถุงออกมา อู๋เป่ยเปิดออกดู ก็พบว่ามีเงินสี่ห้าแสนล้านเหรียญ รวมทั้งสมบัติอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าล้านล้านเหรียญ！

อู๋เป่ยก็ประหลาดใจเช่นกัน ：“เจ้ามีเงินเก็บมากมายขนาดนี้เลย เจ้าทำร้ายผู้คนมามากมายใช่ไหม?”