ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1807

อู๋เป่ยเดินเข้ามา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า : “แขกคนนี้ ผมเป็นบอสของร้าน มีเรื่องอะไรสามารถพูดกับผมได้ครับ”

ผู้ชายคนนี้มีหน้าตาที่ชั่วร้าย เขามองดูอู๋เป่ยสองสามครั้งแล้วยิ้ม “ฮิฮิ” : “คุณเป็นบอส พอดีเลย ฉันขอถามหน่อยร้านคุณขายยาอายุวัฒนะปลอม คุณจะชดใช้ฉันยังไง？”

อู๋เป่ย : “ยาอายุวัฒนะปลอม ? เป็นไปไม่ได้ วันนี้เป็นการทดลองเปิดร้านเล็ก ๆ แล้วจะเอายาอายุวัฒนะปลอมออกมาขายได้อย่างไร？”

ชายคนนั้นหยิบกล่องออกมาทันที ถือไว้ในมือแล้วพูดว่า : “นี่คือยาอายุวัฒนะที่ฉันซื้อมาจากที่นี่ ฉันให้คนช่วยตรวจสอบแล้ว ยาอายุวัฒนะนี้เป็นของปลอม ! ฤทธิ์ทางยาของมันมีไม่ถึงหนึ่งในสิบของยาอายุวัฒนะที่แท้จริงด้วยซ้ำ ! ”

อู๋เป่ย : “ยาอายุวัฒนะนี้ ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ？”

แต่อีกฝ่ายก็รีบเก็บยาอายุวัฒนะนั้นออกไปทันที : “ให้คุณ? ฉันเกรงว่าคุณจะทำมันหาย แบบนั้นฉันก็ไม่มีหลักฐานอะไรแล้ว”

อู๋เป่ยยิ้มเล็กน้อย : “เช่นนั้นคุณรู้มั้ยว่า ยาอายุวัฒนะที่ขายในร้านของเราในตอนนี้ล้วนมีสัญลักษณ์พิเศษ? ”

ชายคนนี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง : ”มีสัญลักษณ์？”

หลิวจือโหมวส่งเสียงเยาะเย้ย : “บอสของเราคือราชานักปรุงยาระดับหนึ่ง ยาอายุวัฒนะที่เขาปรุงขึ้นมีฉายาว่าสมญานาม ! ”

พูดจบ เขาก็หยิบเม็ดยาอายุวัฒนะออกมาจากเคาน์เตอร์ข้าง ๆ เม็ดหนึ่ง เขย่าเบา ๆ และเม็ดยาอายุวัฒนก็เรืองแสงสีแดงเล็กน้อยและแสดงตัวอักษร “เป่ย” ก็ปรากฏขึ้น นี่คือชื่อที่อู๋เป่ยเพิ่งใส่ลงไปเป็นสัญลักษณ์ในยาอายุวัฒนะ

ชายคนนั้นมีสีหน้าประหลาดใจและพูดว่า : “ยาอายุวัฒนะของฉันเม็ดนี้ ก็ซื้อมาจากที่แห่งนี้！”

อู๋เป่ย : “ซื้อจากที่แห่งนี้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่ว่าจะมีสมญานามของฉันอยู่หรือเปล่า ในฐานะราชานักปรุงยา ยาอายุวัฒนะที่มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน แล้วจะขายของปลอมได้อย่างไรกัน？”

ชายคนนั้นกลอกตา : “ช่างเถอะ ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะไปแจ้งเจ้าหน้าที่！”

พูดจบ เขาก็กำลังจะเดินออก ไปแต่ถูกหลิวจือโหมวขัดขวางไว้ เขาพูดเย้ยหยัน : “คุณใส่ร้ายพวกเราเรื่องการขายยาอายุวัฒนะปลอม คุณยังอยากจะออกไปอีกเหรอ ? คุณอยากแจ้งเจ้าหน้าที่ใช่ไหม? บอสของเราเป็นเพื่อนกับท่านเซียนตู ตอนนี้เราไปหาเจ้าหน้าที่กันเถอะ！”

เมื่อได้ยินว่าอู่เป๋ยรู้จักเซียนตู ชายคนนั้นก็กลัวขึ้นมาทันที และพูดว่า ：“เอ่อ ฉันอาจจะหยิบยาอายุวัฒนะผิดไป ที่บ้านฉันมียาอายุวัฒนะแบบนี้อยู่ไม่น้อย บางทีมันอาจจะวางผิดที่ไป ทำให้ฉันเข้าใจผิดว่ามันเป็นยาอายุวัฒนะที่ซื้อมาจากพวกคุณที่นี่”

หลิงจือโหมวหัวเราะเยาะ : “เข้าใจผิดเหรอ ? คิดว่าเราเป็นเด็กสามขวบเหรอ ? พูดมา ใครส่งคุณมาที่นิ่ถ้าไม่บอก ฉันจะลอกหนังของคุณ และฉีกเนื้อของคุณซะ！”

ขณะที่พูด เขาก็ปล่อยลมปราณเต้าจวินออกมา และชายคนนั้นก็เริ่มสับสนทันที ร่างกายของเขาสั่นเทา และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ : ”ไว้ชีวิตด้วยเถอะ！”

เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร อู๋เป่ยก็ก้าวไปข้างหน้าและชี้ระหว่างคิ้วของเขา ดวงตาของเขามึนงง และสงบลงทันที

อู๋เป่ย : “ใครส่งคุณมาที่นี่? ”

ชายคนนั้นพูดว่า : “เป็นตระกูลว่านที่ส่งคนมาก่อความวุ่นวาย”

”ตระกูลว่านไหน？” อู๋เป่ยถาม

“ตระกูลนักปรุงยาแห่งเมืองหลวงจักรพรรดิ ตระกูลว่าน”

อู๋เป่ยถามหลิวจือโหมว : “คุณรู้จักตระกูลว่านไหม ? ”

หลิวจือโหมวกล่าวว่า : “ถ้าเป็นตระกูลว่าน เช่นนั้นก็เข้าใจได้ ตระกูลว่านเป็นตระกูลแห่งโอสถ และบรรพบุรุษ 29 รุ่นก็เป็นปรมาจารย์แห่งโอสถ ยิ่งไปกว่านั้นครั้งหนึ่งตระกูลว่านเคยมีราชานักปรุงยาระดับห้า จากนั้นเป็นต้นมาตระกูลว่านก็เริ่มขายยาอายุวัฒนะ และทำธุรกิจยามีกำไรอย่างน่าอัศจรรย์”

อู๋เป่ย : “เราไม่ได้ขัดแย้งกับตระกูลว่าน ทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้？”

หลิวจือโหมว : “เพื่อนร่วมงานเป็นศัตรู เมื่ออาคารโอสถของเราเปิดขึ้น ธุรกิจของตระกูลว่านจะได้รับผลกระทบ โดยเฉพาะยาอายุวัฒนระดับสูงของตระกูลว่าน เกรงว่าอาจไม่สามารถแข่งขันกับเราได้”

อู๋เป่ย : “ตระกูลว่านใช้กลอุบายสกปรกนี้จัดการพวกเรา เหล่าหลิว คุณคิดว่าฉันควรโต้กลับอย่างไร？”

หลิวจือโหมว : ”ไม่ต้องไปสนใจ แผนการเช่นนี้ ไม่สามารถสั่นคลอนกระแสทั่วไปได้”