ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1831

อู๋เป่ยใช้วิธีการของมหาเทพ และส่งต่อพลังศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองให้กับเหลิ่งหรูเยียน และด้วยความช่วยเหลือจากพลังวิหารศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้ร่างกายและจิตวิญญาณของเธอมีพลังมากขึ้น ด้วยวิธีนี้ และแม้ว่าเหลิ่งหรูเยียนจะเป็นดั่งหินแกร่ง ก็สามารถก้าวเข้าสู่ชั้นพระเจ้าได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่า การที่ช่วยให้เหลิ่งหรูเยียนกลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ อู๋เป่ยก็ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ไปส่วนหนึ่ง และพลังศักดิ์สิทธิ์ส่วนนี้ ใช้เวลาในการฝึกตนเป็นเวลาครึ่งปีก็ไม่สามารถกลับคืนมาได้ สิ่งนี้ทำให้ อู๋เป่ยไม่สามารถฝึกฝนผู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างต่อเนื่องได้ ท้ายที่สุดแล้ว มหาเทพผู้ทรงพลังที่สุดในอดีต ก็ได้ฝึกฝนผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้เพียงแปดร้อยคนเท่านั้น และยังไปไม่ถึงขอบเขตที่เรียกว่า“ผู้ศักดิ์สิทธิ์พันคน”

เวลาในวิหารศักดิ์สิทธิ์นั้นแตกต่างจากเวลาของโลกภายนอก ข้างนอกผ่านไปเพียงหนึ่งวัน แต่เหลิ่งหรูเยียนที่อยู่ข้างในนั้นผ่านไปสามปีแล้ว ในช่วงสามปั้น เธอฝึกตนอย่างต่อเนื่อง การฝึกขั้นปรับร่างกาย พัฒนาจิตวิญญาณ และฝึกฝนวิชายุทธ์อริยมรรคที่อู๋เป่ยถ่ายทอดให้

ในที่สุด ในปีที่สาม เธอก็ได้กลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ และบรรลุถึงขั้นที่สองของขั้นจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของผู้ศักดิ์สิทธิ์โดยตรง

เมื่อเดินออกจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายของเหลิ่งหรูเยียนก็ปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ออกมา เมื่อเธอเห็นอู๋เป่ยอีกครั้ง ความรู้สึกก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เธอเห็นอู๋เป่ยนั้นสูงหนึ่งหมื่นฟุต ยืนสูงตระหง่าน มีเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทองลุกไหม้อยู่รอบๆกายเขา มีแสงศักดิ์สิทธิ์นับหมื่นส่องประกายอยู่ข้างหลังเขา และร่างกายของเขาดูเหมือนจะมีพลังอันไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้เมื่อเธอเห็นแล้วรู้สึกยอมจำนน

เธอตะลึงและพึมพำว่า ：“ซวนเป่ย ไม่คิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าข้าไม่ได้เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ ข้าคงไม่มีวันเข้าใจเรื่องความแข็งแกร่งของเจ้าไปตลอดชีวิต”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“เจ้าพยายามฝึกตน ต่อไปก็จะแข็งแกร่งเหมือนข้า”

เหลิ่งหรูเยียนเดินเข้ามากอดเขาแล้วพูดเบาๆว่า ：“จนกระทั่งตอนนี้ข้าเพิ่งเข้าใจ ซวนเป่ย จื่อยีและคนอื่นๆต่างก็มีลูกกับเจ้า พวกเราก็ให้กำเนิดผู้ศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยกันดีไหม?”

อู๋เป่ยแตะจมูกของเขา แล้วพูดว่า ：“อืม ให้กำเนิดผู้ศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อย ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

เหลิ่งหรูเยียนรีบดึงตัวเขากลับเข้าไปในห้อง พวกเขาคนหนึ่งคือผู้ศักดิ์สิทธิ์ อีกคนคือมหาเทพ เมื่อร่วมหลับนอนกัน ก็เป็นเรื่องที่น่าสำราญ ซึ่งชายและหญิงธรรมดาทั่วไปไม่สามารถรับรู้ถึงมันได้

วันรุ่งขึ้น อู๋เป่ยเดินออกมาจากห้อง แล้วพูดว่า ：“หรูเยียน ข้าสอนการปรุงยาให้เจ้าด้วยละกัน ช่วงนี้เจ้าก็พยายามฝึกการปรุงยาอายุวัฒนะ ส่วนข้าจะเดินทางไปที่ลัทธิเซียนไท่ชิง”

หลังจากพูดคุยกับเหลิ่งหรูเยียนแล้ว เขาก็กลับไปที่ตำหนักดาบคุนหลุนเพื่อตามหาหลานซิน และทั้งสองก็กลับไปที่ลัทธิเซียนไท่ชิง

เซียนเพียวเมี่ยวรู้ว่าพวกเขากำลังมา และกำลังรออยู่พร้อมกับบรรพบุรุษซวินตูแล้ว

เมื่อทั้งสองฝ่ายพบกัน อู๋เป่ยก็เข้ามาแสดงความเคารพ

บรรพบุรุษซวินตู ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ซวนเป่ย เจ้ามาได้เวลาพอดี ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

อู๋เป่ย ：“อาจารย์ปู่โปรดชี้แนะ”

เพียวเมี่ยว ：“ข้าเป็นคนพูดเอง ซวนเป่ย เจ้าก็รู้ดี โลกแห่งไท่ชิงของเราเป็นระดับที่ต่ำที่สุด ด้านบนยังมีโลกแห่งซ่างชิงกับโลกแห่งอวี้ชิง เจ้าเข้าใจความแตกต่างของโลกอันยิ่งใหญ่ทั้งสามนี้หรือไม่?”

อู๋เป่ย ：“ข้าเคยได้ยินหยวนเห่อพูดว่า ไท่ชิงคือสถานที่ฝึกเซียนอมตะอันล้ำค่า ซ่างชิงคือสถานที่ทำให้กลายเป็นเซียน อวี้ชิงคือสถานที่กลายเป็นเซียนอย่างแท้จริง”

เพียวเมี่ยว ：“สิ่งที่เขาพูดมันเกินจริงไปหน่อย แต่ก็ไม่ผิด อาณาจักรไท่ชิง มีการสืบทอดวิถีเซียนมากมาย อาณาจักรซ่างชิงมีการสืบทอดผู้เที่ยงแท้โบราณและผู้ศักดิ์สิทธิ์ อาณาจักรอวี้ชิงมีการสืบทอดผู้ศักดิ์สิทธิ์และนักปราชญ์จากทุกยุคทุกสมัย”

บรรพบุรุษซวินตู ：“จริงๆแล้ว ภายในโลกแห่งซ่างชิงมีระบบการฝึกตนของตนเอง แม้ว่าข้าจะไปที่นั่น ก็ต้องทำการแจ้งให้ทราบก่อน”

อู๋เป่ยเบิกตากว้าง ：“แม้แต่อาจารย์ปู่ไปก็ต้องแจ้งให้ทราบก่อนหรือ?”

บรรพบุรุษซวินตู ：“นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาแห่งความเป็นความตาย ยอดฝีมือแห่งโลกแห่งซ่างชิงก็จะมาสนับสนุนเราด้วย”

อู๋เป่ย ：“สิ่งที่อาจารย์ปู่พูดนั้น เกี่ยวข้องกับซ่างชิงหรือเปล่า?”

บรรพบุรุษซวินตูพยักหน้า ：“ใช่แล้ว ทุกๆร้อยปี เราสามารถส่งคนหนึ่งคนเข้าไปในโลกแห่งซ่างชิง เพื่อเข้าร่วมสมัชชาซ่างชิง”