ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 185

เฉินหย่งเจิ้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พยักหน้าและพูดว่า “ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อหลอกสวี่เทียนโย่ว ส่วนพี่อู๋ก็ไปแอบอยู่ด้านนอก รอให้ทั่วทั้งร่างกายของเขาแข็งทื่อ พวกเราค่อยมาหาวิธีจัดการกับเขา!”

อู๋เป่ยถามออกมา “เจิ้งเทียนจั้วไม่ใช้วิชาปราชญ์แห่งเทพเหรอ?”

เฉินหย่งเจิ้นส่ายหน้า “สองเทพอมตะแห่งหลิงหนานฝึกฝนวิชาชั่วร้าย ปรารถนาแห่งเทพอยู่เพียงแค่ขั้นพื้นฐาน แต่จิตวิญญาณของเจิ้งเทียนจั้วนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ต่อให้ร่างกายแข็งทื่อ เขาก็สามารถใช้จิตวิญญาณในการโจมตีพวกเราได้!”

อู๋เป่ยครุ่นคิด “ผมสามารถใช้การฝังเข็มเพื่อปิดผนึกจิตวิญญาณของเขาได้ ทำให้เขาไม่สามารถใช้พลังอะไรออกมาได้เลย”

“จะได้ผลเหรอครับ?” เฉินหย่งเจิ้นยังรู้สึกไม่สบายใจ

อู๋เป่ยตอบกลับไปว่า “วางใจเถอะ อย่าว่าแต่เขาเลย ต่อให้เป็นเง็กเซียนผมก็สามารถปิดผนึกจิตวิญญาณของเขาได้เหมือนกัน”

เฉินหย่งเจิ้นพูดออกมาด้วยความดีใจ “แบบนั้นก็เยี่ยมไปเลย! พี่อู๋ พวกเราอย่าเพิ่งพูดอะไรมาก คุณออกไปก่อน ตาแก่นั่นน่าจะใกล้กลับมาแล้ว”

อู๋เป่ยพยักหน้า เขากลับไปรออยู่ที่ห้องของตัวเองอย่างเงียบสงบ

หลังจากผ่านไปได้ประมาณสิบนาที ชายชราก็กลับมาอย่างที่คิด เขาก็คือหนึ่งในสองเทพอมตะแห่งหลิงหนานเจิ้งเทียนจั้ว เจิ้งเทียนจั้วเปิดประตูและเดินเข้ามา จากนั้นพูดกับสวี่เทียนโย่วว่า “ศิษย์น้อง ต้องลำบากนายอีกแล้ว”

เฉินหย่งเจิ้น “ศิษย์พี่ หลังจากพี่ฟื้นตัวกลับมาแล้ว พวกเราจะไปหาอู๋เป่ย และรีบนำพลังปราณมาให้เร็วที่สุด”

เจิ้งเทียนจั้วพยักหน้า “เรื่องนี้ไม่ยาก คืนนี้ฉันจะลงมือในทันที”

เขาวางยาที่ถือไว้ในมือลง จากนั้นก็นั่งลง ค่อย ๆ หมุนเวียนพลังภายใน หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็นอนลงบนเตียงและพูดว่า “ศิษย์น้อง ลำบากนายแล้ว”

เฉินหย่งเจิ้นยืนขึ้น ยิ้มพร้อมพูดว่า “พวกเราเป็นพี่น้องกัน ไม่เห็นต้องเกรงใจ”

เขาวางวัตถุดิบยาลงในอ่างใบหนึ่ง จากนั้นก็เผาวัตถุดิบยา แต่เนื่องจากวัตถุดิบยานั้นเปียกชื้น จึงทำให้ไม่ติดไฟ มีเพียงแค่ควันเท่านั้น เฉินหย่งเจิ้นใช้มีทั้งสองข้างในการควบคุมควันเหล่านั้น และดูเหมือนความควันเหล่านั้นจะอยู่ในการควบคุมแล้ว มันค่อย ๆ ลอยไปล้อมรอบร่างกายของเจิ้งเทียนจั้ว ปกคลุมเป็นชั้นล้อมรอบเขาอยู่ตรงกลาง

เจิ้งเทียนจั้วกล่าวออกมาว่า “ศิษย์น้อง จะเริ่มแล้ว ฉันรู้สึกว่าระยะเวลาในครั้งนี้จะนานกว่าครั้งก่อน ๆ”

เฉินหย่งเจิ้น “ศิษย์พี่ไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ ทำไปตามขั้นตอน”

ไม่นานทั่วทั้งร่างกายของเจิ้งเทียนจั้วก็แข็งทื่อ เขานอนตัวตรง หลับตาโดยไม่พูดหรือเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

เฉินหย่งเจิ้นกระแอมออกมาสองสามครั้งในขณะที่เขาควบคุมควัน และนี่ก็คือสัญญาณที่เขานัดกันไว้กับอู๋เป่ย

อู๋เป่ยออกมาจากห้องทันที บุกเข้ามาในห้องของเฉินหย่งเจิ้นด้วยความเร็วสูงสุด เขาถือเข็มไว้ในมือและปล่อยมาออกมาผ่านควันเหล่านั้น

ชั่วพริบตา เข็มทั้งสามสิบเล่มพุ่งเข้าไปอยู่บริเวณศีรษะ เข็มชุดนี้มีชื่อว่า เข็มประทับวิญญาณ เดิมใช้รักษาผู้ป่วยที่มีอาการหงุดหงิดทางจิตใจ แต่เวลานี้เขาใช้มันเพื่อผนึกวิญญาณของเจิ้งเทียนจั้ว และผลลัพธ์ก็ออกมาดีอย่างน่าประหลาดใจ

ทันใดนั้นดวงตาของเจิ้งเทียนจั้วก็เบิกกว้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาคิดจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีแม้แต่เสียง เนื่องจากเวลานี้ร่างกายของเขากำลังแข็งทื่อ

เฉินหย่งเจิ้นนำอ่างโยนออกไปด้านข้างทันที จากนั้นหยิบมีดออกมา ต้องการที่จะตัดหัวของเจิ้งเทียนจั้ว

อู๋เป่ยห้ามเขาเอาไว้ “ไม่ได้เด็ดขาด!”

เฉินหย่งเจิ้นผงะ “เพราะอะไร?”

อู๋เป่ย “วิชาฝังเข็มนี้ทำได้เพียงผนึกวิญญาณตอนที่เขามีชีวิตอยู่ได้เท่านั้น หากคุณตัดหัวเขา ผลของมันก็จะหายไป ผมกังวลว่าวิญญาณของเขาจะพุ่งออกมาโจมตีพวกเราก่อนที่มันจะสลายไป”

เฉินหย่งเจิ้นตกตะลึงในทันใด “หากพี่อู๋ไม่เตือนผม ผมคงทำผิดมหันต์! ใช่ คนที่ใช้วิชายึดร่างกายของผู้อื่นอย่างเจิ้งเทียนจั้ว หากวิญญาณของเขาหลุดพ้นออกมาโจมตีใส่พวกเรา เช่นนั้นคงเกิดปัญหาอย่างแน่นอน”

“ไม่ต้องกังวล ผมมีทักษะทางการแพทย์และสามารถปิดผนึกวิญญาณและร่างกายของเขาได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนี้ผมมีวิธีการมากมายในการจัดการกับเขา!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นในใจของพวกเขาทั้งสอง ร่างของเจิ้งเทียนจั้วระเบิด กระเด็นขึ้นไปบนอากาศ แหลกละเอียดเป็นชิ้น ๆ พร้อมกับจิตวิญญาณที่สูญสลาย!

อู๋เป่ยรีบวิ่งไปด้านหน้าตรงจุดที่เกิดควันเพื่อตรวจสอบ ตรงนั้นมีเพียงสายลมแห่งความตาย เป็นอย่างที่คิด อีกฝ่ายตายแล้วจริง ๆ

เฉินหย่งเจิ้นเองก็เดินมาดูเช่นกัน เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฮ่าฮ่า” พูดด้วยรอยยิ้ม “พี่อู๋ คุณนี่เก่งจริง ๆ!”

อู๋เป่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แค่โชคดีเท่านั้น พี่เฉิน หาคนมาจัดการกับศพของเขาที”

เฉินหย่งเจิ้นพยักหน้า แต่เวลานี้ จู่ ๆ เขาก็ต้องพบกับความตกใจ เขามองไปด้านหน้าด้วยความหวาดกลัว

อู๋เป่ยตะลึงงัน เขารีบหันหน้าไปมอง แต่รู้สึกว่างเปล่าและไม่พบอะไร เมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้งก็พบว่าเวลานี้เฉินหย่งเจิ้นอยู่ด้านหลังเขาในระยะใกล้แค่เอื้อม

“แย่แล้ว!” ความคิดผุดขึ้นมาในสมอง หัวใจของเต็มไปด้วยความตกใจ และพุ่งออกไปด้านหน้าทันที

อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไปแล้ว ฝ่ามือของเฉินหย่งเจิ้นปะทะเข้าหัวใจของอู๋เป่ย ความรุนแรงของมันช่างน่าอัศจรรย์ แม้ว่าร่างกายของอู๋เป่ยจะถูกปกป้องด้วยตถาคตกัง แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง กระอักเลือดออกมา ร่างกายของเขาพุ่งไปด้านหน้า

ใบหน้าของเฉินหย่งเจิ้นเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย มองมาที่เขาอย่างเยือกเย็นพร้อมกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พี่อู๋ คุณประมาทเกินไปแล้ว”

อู๋เป่ยกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ฝ่ามือนั่นทำให้เส้นเลือดใหญ่ของเขาจำนวนมากแหลกสลาย ทำให้กระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมากในชั่วพริบตา แต่เขาได้ใช้สายตาควบคุมอวัยวะภายในห้ามเลือด ขณะเดียวกันชี่แท้สีทองก็พลุ่งพล่านออกมารอบตัวเขา ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ

“นายนี่มัน ไร้ยางอาย!” อู๋เป่ยมองไปที่อีกฝ่ายด้วยความโกรธ

เฉินหย่งเจิ้นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “ไร้ยางอาย? เป็นเพราะนายต่างหากที่โง่เกินไป เชื่อคนอื่นง่าย ๆ อีกอย่างพลังปราณมังกรม่วงของนายก็น่าสนใจ หากนายยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะครอบครองพลังนั่นได้อย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า......”