ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 204

“อาจารย์ไป๋ปิงจะมาทำไม?” เขาสงสัยมาก

เหอซินอี้ “คุณไม่รู้ใช่ไหม? อาจารย์ไป๋ปิงตอนนี้เป็นแฟนของหลัวจื่อชง และงานนี้ก็ริเริ่มโดยหลัวจื่อชง”

“บ้าอะไร ไม่มีทาง?” อู๋เป่ยเกือบจะกระโดดขึ้นจากที่นั่งของเขา

เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจหลัวจื่อชง หรือที่รู้จักในชื่อเจ้าอ้วนหลัว สูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตร และหนักกว่าสองร้อยปอนด์ เขาไม่หล่อเลย และผลการเรียนก็ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยด้วย ที่สำคัญที่สุด หลัวคนนี้ชอบสร้างปัญหาให้กับเพื่อนร่วมชั้น

เหอซินอี้ “ฉันดีใจที่เห็นคุณประหลาดใจมาก”

อู๋เป่ยถอนหายใจ “คุณล้อเล่นหรือเปล่า?”

เขามีความรู้สึกพิเศษต่อไป๋ปิง และเมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาก็อยากจะสาปแช่ง

เหอซินอี้ “จริงสิ ตอนนี้ครูไป๋ปิงเป็นแฟนของหลัวจื่อชงจริงๆ คุณรู้จักตัวตนของหลัวจื่อชงไหม?”

อู๋เป่ย “ตัวตนอะไร? เขาเป็นคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยมหาศาลซ่อนตัวอยู่ในชาวบ้านหรือไม่?”

“เกือบแล้ว” เหอซินอี้พูด “ว่ากันว่าจู่ๆหลัวจื่อชงก็รวยตั้งแต่เรียนปีที่สอง เขาเลิกเรียนตั้งแต่ปีสามและเริ่มทำธุรกิจค้าของเก่า ว่ากันว่าตอนนี้ทรัพย์สินของเขามีมากกว่าหมื่นล้านแล้ว”

อู๋เป่ยเหล่ตาของเขา ทำรายได้กว่าหมื่นล้านต่อปี เป็นไปได้ไหมที่หลัวจื่อชงจะมีการผจญภัยเหมือนเขา?

เหอซินอี้หันศีรษะของเธอและเหลือบมองเขา “พวกคุณดูเหมือนจะมีความคิดเกี่ยวกับอาจารย์ไป๋ปิงที่ไม่บริสุทธิ์เกินไป”

อู๋เป่ย “ผู้ชายที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่ผู้ชายอย่างแน่นอน”

เหอซินอี้เหล่ตามองเขา ถามว่า “คุณจะไปไหม?”

“ไป” อู๋เป่ยลังเลและพูด

เหอซินอี้ “เยี่ยมมาก ฉันได้คัดเลือกเพื่อนร่วมชั้นเก่าอีกคนแล้ว”

อู๋เป่ย “ปาร์ตี้ในคืนพรุ่งนี้ริเริ่มโดยหลัวจื่อชง?”

เหอซินอี้พยักหน้า “ใช่ หลัวจื่อชงบอกว่าเขาจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดสำหรับปาร์ตี้ แน่นอนว่าทุกคนไม่คัดค้าน ใครทำให้เขารวยขนาดนั้น”

ขณะที่พวกเขาพูด รถก็มาถึงใกล้กับทะเลสาบตะวันออก อู๋เป่ยก็ลงจากรถและบอกลาเหอซินอี้

เขาดูงุนงง พึมพำว่า “ไป๋ปิงสามารถเป็นแฟนของหลัวจื่อชงได้เหรอ พระเจ้าบ้าไปแล้วหรือเปล่า?”

เขายังคงไม่อยากเชื่อ ไป๋ปิงเป็นเทพธิดาในใจของเขา เธอเป็นคนบริสุทธิ์ ใจดี และสวยงามชายผู้มั่งคั่งโดดเด่นหลายคนติดตามเธอ แต่เธอไม่เคยแสดงความสนใจเลย ทำไมเธอถึงตกหลุมรักหลัวจื่อชง?

“ต้องมีปัญหากับเรื่องนี้แน่ๆ” เขาคิดกับตัวเอง

เขาจำไป๋ปิงได้เสมอและมักจะฝันถึงเธอ ไม่ใช่เพราะเขาหลงใหลในความงามของเธอ แต่เพราะเขาชอบความใจดีและความบริสุทธิ์ของเธอ

คืนหนึ่ง เขาและเพื่อนๆออกไปดื่มเหล้า ลงเอยด้วยการเขียนจดหมายรักและวางไว้บนโต๊ะของไป๋ปิงในห้องทำงานของเธอ

น่าเสียดายที่เซวียขวงเห็นจดหมาย เซวียขวงนำจดหมายรักไปที่ชั้นเรียนและอ่านออกเสียง

โชคดีที่จดหมายไม่ได้ลงนาม ดังนั้นทุกคนจึงหัวเราะ ไม่รู้ว่าเขียนโดยอู๋เป่ย

ไป๋ปิงเดินเข้าไปในห้องเรียนและเห็นจดหมายรัก เธอรู้จักลายมือของทุกคนเป็นอย่างดีและสามารถบอกได้ทันทีว่าเขียนโดยอู๋เป่ย

อู๋เป่ยยังจำได้ว่า ไป๋ปิงจ้องมองเขาอย่างอ่อนโยนซึ่งดูเหมือนจะทั้งโกรธและยิ้มในเวลานั้น เขากลัวก็เลยก้มหน้าลงทันที โดยคิดว่าแย่แล้ว!

อย่างไรก็ตาม ไป๋ปิงไม่ได้พูดถึงชื่อของอู๋เป่ยเลย เธอดุเซวียขวง และจากไปพร้อมกับจดหมายรัก

สำหรับภาคการศึกษาถัดไป ไป๋ปิงจะถามคำถามอู๋เป่ยในทุกชั้นเรียน อู๋เป่ยรู้ว่านี่คือ “การลงโทษ” ของไป๋ปิงที่มีต่อเขา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำบทเรียนของเขาทุกวัน สิ่งนี้นำไปสู่การปรับปรุงเกรดภาษาของเขา และในการสอบเข้าวิทยาลัย เขาได้คะแนนหนึ่งร้อยสี่สิบจากหนึ่งร้อยห้าสิบในกระดาษ

เพราะไป๋ปิงการเรียนถึงได้ก้าวกระโดด ปีนั้นก็อายุเพียงยี่สิบปี มันเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิต ตอนนี้ห้าปีผ่านไปในพริบตา และภาพของเธอในความคิดของอู๋เป่ยก็ยังคงเหมือนกับในตอนนั้น

เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาพบว่าเขาถูกเพิ่มเข้ากลุ่มแชทโดยเหอซินอี้ ซึ่งเรียกว่า “คืนสู่เหย้าห้าปี” คนในกลุ่มเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายที่จะเข้าร่วมการชุมนุมในวันพรุ่งนี้

เขาเหลือบมองอย่างรวดเร็วและเห็นเซวียขวง หลัวจื่อชง และคนอื่นๆบางคนเขารู้จักและบางคนไม่รู้จัก รวมแล้วน้อยกว่ายี่สิบคน ไป๋ปิงอยู่ในกลุ่มด้วย

อู๋เป่ยดูรูปโปรไฟล์ของไป๋ปิง ซึ่งเป็นดอกบัวสีขาวกำลังจะบาน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยังสมัครเพิ่มเธอเป็นเพื่อน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีการตอบสนองเป็นเวลานาน และเขาก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ บางทีไป๋ปิงอาจจำเขาไม่ได้อีกต่อไป?

อู๋เป่ยยับยั้งรอยยิ้มของเขา “นอกจากความแปลกแล้ว เธอพบอะไรอีกไหม?”

“เขาสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้และสำเนียงดีมาก”

“ภาษาญี่ปุ่น?” อู๋เป๋ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “มีอะไรที่แปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

อู๋เป่ย “ฉันถามเขา แต่ญาติของเขาไม่ใช่คนญี่ปุ่นและเขาไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่น มันแปลกที่คนที่ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นสามารถพูดได้อย่างคล่องแคล่ว พี่ว่าไหม?”

อู๋เป่ย “เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้?”

"ครั้งหนึ่งเมื่อเราออกไปข้างนอก เราได้พบกับสามีภรรยาชาวญี่ปุ่นคู่หนึ่ง และเขาพูดภาษาญี่ปุ่นล้วนๆ แถมยังเป็นภาษาท้องถิ่น”

อู๋เป่ย “เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้ไหม?”

อู๋เหมย “ฉันมีความจำดี ช่วงนี้ฉันเบื่อ ฉันจึงเรียนภาษาญี่ปุ่นด้วยตัวเองและมีความเข้าใจในภาษาท้องถิ่นของญี่ปุ่นอยู่บ้าง”

อู๋เป่ยตกอยู่ในความคิด วัยรุ่นที่ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นแต่สามารถเข้าใจภาษาท้องถิ่นของญี่ปุ่นได้ หมายความว่าอย่างไร?

“พี่ ฉันอยากจะบอกคุณตั้งแต่แรก แต่ฉันไม่มีหลักฐาน ฉันเลยไม่พูดถึงมันและคิดว่าจะตรวจสอบสักพัก” อู๋เหมยพูด “แต่ตอนนี้พี่รู้แล้ว ฉันสามารถบอกพี่ได้เท่านั้น”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เอาล่ะ พี่จะสอบสวนหยางเจี๋ย อย่าไปเที่ยวกับเขาอีก ไม่เช่นนั้นอาจเป็นอันตรายได้”

อู๋เหมยยักไหล่ “โอเค! ฉันเบื่อเขาเหมือนกัน เขามีกลิ่นแปลกๆ ตลอด”

“กลิ่น?” หัวใจของอู๋เป่ยเต้น “กลิ่นอะไร?”

อู๋เหมยพูดว่า “มันเหมือนพริกไทยที่มีกลิ่นคาวจางๆ แต่พี่จะได้กลิ่นก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้เขามากเท่านั้น ไม่สามารถได้กลิ่นจากระยะสามสิบเซนติเมตร”

“เพล้ง!”

แก้วน้ำของอู๋เป่ยหลุดจากมือและตกลงไปที่พื้น ดวงตาของเขาน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่เขาพูดคำต่อคำ “เกิดใหม่!”